Ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε για να απολαμβάνει αιωνίως τον Θεό (μελέτη Β΄)

Γ.  Ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε για να απολαμβάνει αιωνίως τον Θεό (α΄ μέρος)

Σκέψου ότι ο Θεός, όχι μόνο είναι η πρώτη σου αρχή, και ο τελικός σου σκοπός στην παρούσα ζωή, αλλά είναι ακόμα και η δική σου επιστροφή και η ανώτατη μακαριότητα στην μέλλουσα ζωή‧ «εις Αυτόν γαρ τά πάντα λέγει ο Παύλος» (Ρωμ. Ια’ 35). Θα μπορούσε ο Θεός να ορίσει να διαλύεσαι ολόκληρος για την δόξα Του, όπως διαλύεται και το λιβάνι μέσα στο θυμιατό για την δόξα Του, ώστε έχοντας εργαστεί χρόνια αρκετά στην δούλευση του Θεού, να επανέρχεσαι πάλι στο μηδέν‧ το να διαλυθείς ολόκληρος από υποταγή και προς δόξαν Εκείνου του Ανωτάτου Πλάστου σου θα ήταν βέβαια για σένα μία μεγάλη τιμή και ένας μεγάλος έπαινος για όσα εργάστηκες γι΄ Αυτόν. Θα μπορούσε ωστόσο να σου δώσει μόνο μία ανταμοιβή για την εν Θεώ εργασία σου, που να μην συνδέεται με τον Εαυτό Του, όπως λέγει ο Ησαΐας: «ιδού οι δουλεύοντές μοι, φάγονται…Ιδού οι δουλεύοντες μοι πίονται…Ιδού οι δουλεύοντές μοι ευφρανθήσονται» (ξε’ 13). 

Αυτή η ανταμοιβή θα ήταν για σένα μία μεγάλη ευδαιμονία‧ πάραυτα ο Θεός, είναι τόσο Φιλάνθρωπος, που όχι μόνο δεν σ΄ αφήνει να επανέλθεις στο μηδέν, αλλά ετοιμάζεται να σε αναστήσει ασύγκριτα λαμπρότερο από ότι είσαι τώρα‧ και όχι μόνο θα ανταμείψει την παραμικρή εργασία που του αφιέρωσες με τον μεγαλοπρεπή μισθό της ατελεύτητης Του Βασιλείας, αλλά Αυτός ο Ίδιος ο Θεός θα σου γίνει μισθός‧ ώστε απολαμβάνοντας εσύ τον μισθό σου, συνάμα να απολαμβάνεις και τον δοτήρα του μισθού, την ανώτατη δηλαδή μακαριότητα. Γι’ αυτό έλεγε Αυτός στον Αβραάμ «εγώ υπερασπίζω σου, ο μισθός σου πολύς σφόδρα» (Γεν. ιε΄). Και ο Δαβίδ φώναζε‧ « Κύριος μερίς της κληρονομίας μου» (Ψαλμ. Ιε’ 5) και ο Απόστολος «κληρονόμοι μέν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού» (Ρωμ. Η’ 17). Αλλά και ο ιερός Αυγουστίνος λέγει προς τον Θεό «ου γαρ άλλος μέν Συ, άλλος δε ο μισθός σου, αλλά Σύ αυτός μισθός μέγας σφόδρα‧ Αυτός ο στεφανών, Αυτός και ο Στέφανος» (Ευχ. Κη’ ή λζ’ ).

Αν λοιπόν θα έπρεπε να εργάζεσαι με όλη σου την καρδιά για τον Θεό αν επέτρεπε να έχεις χαρά ανεξάρτητη από την ένθεη εργασία σου, πόσο μάλλον πρέπει τώρα να εργάζεσαι γι’ Αυτόν, αφού ένωσε την άκρα ευδαιμονία σου με κάθε έργο που Του αφιερώνεις; Γιατί να μην καταφρονείς σαν μια τιποτένια λάσπη, όλο εκείνο που σου προσφέρει ως μακαριότητα ο κόσμος ή ο διάβολος από την στιγμή μάλιστα που είσαι διορισμένος να συμβασιλεύσεις αιώνια με τον Θεό; Αν για να αποκτήσει ή να διαφυλάξει κάποιος μία πρόσκαιρη βασιλεία, μεταχειρίζεται τόσους τρόπους, συμβουλεύεται, κοπιάζει, ξοδεύεται, αφανίζει τόσες ανθρώπινες ζωές, πόσο ασύγκριτα θα έπρεπε να υποφέρεις εσύ για να αποκτήσεις στον ουρανό μία βασιλεία που ποτέ της δεν τελειώνει; 

Περισσότερο σκέψου ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες, οι οποίες δεν έχουν μέση κατάσταση, αλλά ή στον παράδεισο θα βρεθείς για πάντα με κάθε είδους αγαλλίαση, ή στην κόλαση για πάντα με κάθε είδους τιμωρία. Άρα σου φαίνεται λίγος ο κίνδυνος στον οποίο βρίσκεσαι; Επομένως αυτό  για το οποίο έως τώρα περισσότερο αμέλησες από όλα τα άλλα σου πράγματα είναι το μόνο και άκρο αγαθό και η μακαριότητα που σου έχει ετοιμαστεί να απολαύσεις. Και ποιος γνωρίζει πόσες φορές κινδύνευσες με τις αμαρτίες σου να χάσεις μια για πάντα αυτό το αιώνιο αγαθό που σε προσμένει και να γκρεμισθείς για πάντα στο αιώνιο κακό;

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα

Αντιγραφή σε ελεύθερη απόδοση στην Νεοελληνική υπό αδελφού της Μονής.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο με αναφορά πηγής το 

Ιστολόγιο της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλία Θήρας thesvitis.blogspot.com