O γέρω-Ηλίας καταγόταν από τις Γουριές Κορυτσάς. Ήρθε στο Άγιον Όρος το 1920 σε ηλικία 13 χρόνων, ορφανός από μάνα, μαζί με τον πατέρα του για εργασία. Ο πατέρας του εκοιμήθη καί ο ίδιος έγινε μοναχός στο Κελλί Εισοδίων της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, άνωθεν των Καρυών. Έμαθε και λίγα γράμματα. Είχε τελεία ξενιτεία. Δεν έβγαινε στον κόσμο και δεν είχε επικοινωνία με τους συγγενείς του. Στις Καρυές πού απείχαν 10 λεπτά είχε 46 χρόνια να πάη. Είχε το ακατάκριτο. Δεν ασχολείτο καί δεν έκρινε τούς άλλους. Ήταν λεπτός άνθρωπος, είχε ευγένεια ψυχής καί ήταν πονόψυχος, φιλόξενος, εργατικός, τίμιος, φιλήσυχος, καλογερικός. Αρρώστησε στο τέλος της ζωής του για τέσσερις εβδομάδες περίπου. Δεν ήθελε να βγει στην Θεσσαλονίκη για εξετάσεις. «Εδώ στην Παναγία, στην μετάνοιά μου να πεθάνω», έλεγε. «Αν βγω έξω, δεν θα γυρίσω ζωντανός σέ τέτοια ηλικία».
Τελευταία έπαθε πνευμονία και καθυστερημένα τον πήγε o υποτακτικός του στο Νοσοκομείο. Ανέβασε πυρετό, επιδεινώθηκε ή υγεία του και ο γιατρός είπε ότι θα πεθάνει. Λέει μετά ο γέρο-Ηλίας: «Μην ακούς τον γιατρό. Εγώ θα πεθάνω στο κελλάκι μου. Δεν θα μ’ αφήσει η Παναγία να πεθάνω έξω απ' το Όρος». Και όντως την επομένη έπεσε ο πυρετός και μπήκαν στο Όρος.
Όταν ξανααρρώστησε στο Άγιον Όρος ο γιατρός των Καρυών αργότερα τον ρώτησε:
-Γέροντα, θέλεις να βγης έξω να πας στο Νοσοκομείο; Θα σε βγάλουμε με ελικόπτερο, δεν θα κουραστείς καθόλου.
-Το ελικόπτερο έχει φτερά; ρώτησε.
-Έχει, του είπε ο γιατρός.
-Τότε καλύτερα να φύγω με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Και αυτός έχει φτερά. Τί, να ζημιώσουμε και
το Δημόσιο;
Την Δευτέρα της Πέμπτης εβδομάδος των Νηστειών είπε στον π. Δαμιανό: «Την Κυριακή που θα ‘ρθει, η Παναγία θα με πάρει. Να ετοιμάσης όλα τα απαραίτητα για την κηδεία μαζί με 150 κεριά και να σου δώσω την ευχή μου».
Έκανε υπομονή χωρίς να γογγύζη. Μάλλον είχε καρκίνο στα έντερα. Τόν έπιασε δύσπνοια και ανορεξία. Σιγά-σιγά έκοβε την τροφή και ζούσε με μία κουταλιά νερό. Μετά του Ευαγγελισμού είπε: «Μετά της Παναγίας θα φύγω». Επεκαλείτο την Παναγία: «Παναγία μου, πάρε με να ησυχάσω».
Μία εβδομάδα πριν κοιμηθή δεν ήθελε κανέναν δίπλα του. «Θέλω να ησυχάσω», έλεγε: Είχε αφοσιωθή στην προσευχή. Όσο καιρό ήταν άρρωστος, σήκωνε τα χέρια του και προσευχόταν επικαλούμενος την Παναγία. «Παναγούλα μου», έλεγε.
Φαινόταν σαν κάτι να έβλεπε, έστρεφε το κεφάλι του δεξιά-αριστερά ή κοιτούσε ψηλά έχοντας ήρεμο το πρόσωπό του. Προτελευταία του λέξη ήταν «ο Δαμιανός». Τότε το καλογέρι του του έβαλε εδαφιαία μετάνοια και του φίλησε το χέρι. Μετά ο γέρω- Ηλίας επικαλέστηκε την Παναγία και ξεψύχησε. Στις 4-4-1994 εκοιμήθη, μόλις ο ιερέας του διάβασε την «ευχή εις ψυχορραγούντα», ενώ οι άλλοι πατέρες που ήταν παρόντες προσεύχονταν στην Παναγία, αφού προηγουμένως είχε κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων. Στην κηδεία του ήταν 26 ιερείς, πολλοί μοναχοί και λαΐκοί. Όλοι μαζί ήταν 150, όσους είχε προείπει ο γέρω- Ηλίας.
Από το βιβλίο «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση, Άγιον Όρος 2011»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου