"Ἐννοῶ τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ὥραν"

Ἐννοῶ τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ὥραν, ὅταν μέλλωμεν πάντες, γυμνοὶ καὶ ὡς κατάκριτοι, τῷ ἀδεκάστῳ Κριτῇ παρίστασθαι, τότε σάλπιγξ ἠχήσει μέγα, καὶ τὰ θεμέλια τῆς γῆς σεισθήσονται, καὶ οἱ νεκροὶ ἐκ τῶν μνημάτων ἐξαναστήσονται, καὶ ἡλικίᾳ μίᾳ πάντες γενήσονται, καὶ πάντων τὰ κρυπτὰ φανερὰ παρίστανται ἐνώπιόν σου, καὶ κόψονται, καὶ κλαύσονται, καὶ εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον ἀπελεύσονται, οἱ μηδέποτε μετανοήσαντες· καὶ ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει, ὁ τῶν Δικαίων κλῆρος, εἰσελεύσεται εἰς παστάδα οὐράνιον.

 Η Εκκλησία μας την Κυριακή της Απόκρεω, μέσω των λόγων του Κυρίου μας, μας τονίζει τη βεβαιότητα της Δευτέρας Παρουσίας και της τελικής Κρίσεως πάντων των ανθρώπων από τον αδέκαστο Κριτή. Οι ύμνοι οι σχετικοί με την Κρίση, που ψάλλονται στον Όρθο της Κυριακής, επενδύουν τα λόγια του Χριστού με τη βυζαντινή μουσική για να προκαλέσουν στις ψυχές όλων μας κατάνυξη και πνευματική αφύπνιση. Παράλληλα, όμως, θεολογούν διά του Αγίου Πνεύματος που  καθοδηγεί τον υμνογραφικό κάλαμο φωτίζοντας και διδάσκοντας τους πιστούς που με ευσέβεια και προσοχή συμμετέχουν στις ιερές Ακολουθίες. Έτσι, στο ανωτέρω ιδιόμελο των Αίνων, αφού ο υμνογράφος συναισθάνεται και προβλέπει μυστικώς τη Δευτέρα Παρουσία, την ανασταση των νεκρών, το τέλος του παρόντος αιώνος και την ώρα της Κρίσεως, φθάνει και στο διαχωρισμό από τον δικαιότατο και φιλάνθρωπο Χριστό των δικαίων και των καταδίκων. Οι διαχωρισμοί που γίνονται ανάμεσά τους είναι δύο: η μετά την Κρίση κατάσταση (οι κατάκριτοι "κόψονται καὶ κλαύσονται καί εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον ἀπελεύσονται", οι δε σεσωσμένοι "ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει εἰσελεύσονται εἰς παστάδα οὐράνιον") αλλά και ο λόγος της καταδίκης των κολασθέντων. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι ο διαχωρισμός αυτός ίσως είναι και πιο σημαντικός και διδακτικός για εμάς. 

   Αιώνια θα τιμωρούνται οι "μηδέποτε μετανοήσαντες". Όχι οι "ἁμαρτήσαντες" αλλά αυτοί που δεν μετανόησαν για τα σφάλματα και τις αμαρτίες, που όλοι οι άνθρωποι συνεχώς διαπράττουμε ενώπιον του Θεού. Στον Παράδεισο δε θα υπάρχουν δίκαιοι και στην κόλαση άδικοι. Θα υπάρχουν στον Παράδεισο οι μετανοήσαντες αμαρτωλοί (βέβαια δεν είναι όλοι στον ίδιο βαθμό αμαρτωλοί, αλλά ακόμα και οι άγιοι ειλικρινά και με συντριβή αναγνώριζαν την αμαρτωλότητά τους) και στην κόλαση ή μη μετανοήσαντες αμαρτωλοί. Οι μεν πρώτοι μέσω της μετανοίας γίνονται δίκαιοι και καθαροί ενώ οι δεύτεροι αρνούμενοι την μετάνοια παραμένουν με τους ρύπους της αμαρτίας. Η άρνηση ακριβώς της μετανοίας είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, για την οποία είπε ο Χριστός πως είναι η μόνη αμαρτία που δεν συγχωρείται. Επομένως, η μόνη αμαρτία που δεν συγχωρείται είναι η αμαρτία για την οποία δεν έχουμε μετανοήσει και εξομολογηθεί. Άλλωστε, άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εμφατικά κραυγάζει σε όλους "τὸ ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τὸ δὲ ἐμμένειν ἐν τῆ ἁμαρτίᾳ". Γι' αυτό στην περίοδο που διανύουμε ας φροντίσουμε διά της μετανοίας να γίνουμε δίκαιοι ενώπιον του Κυρίου και να προετοιμαστούμε για τη μετοχή μας στη Βασιλεία Του και στη θεία αγάπη Του. γιατί, όπως παρατηρεί ο θείος Χρυσόστομος, «είναι καλύτερα να υπομείνει κανείς να κατακεραυνωθεί από μύριους κεραυνούς, παρά να δει το Πρόσωπο εκείνο του Θεού, το ήμερο, να μας αποστρέφεται και τον γαλήνιο εκείνον οφθαλμό, να μην ανέχεται να μάς βλέπει».

"Θεσβίτης"