Για τον τρόπο που κατεργαζόταν ο π. Αμβρόσιος την νοερά προσευχή, για τον χρόνο που αφιέρωνε σ᾿ αυτήν και για τους καρπούς που τρυγούσε, δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Είναι ωρισμένα πράγματα στην πνευματική ζωή που παραμένουν κρυμμένα. Ποιος μπορεί λ.χ. να ξέρη με τι προσευχές αρωμάτιζε ο Προφήτης Ηλίας το Κάρμηλο ή ο Βαπτιστής την έρημο του Ιορδάνου; Μόνο δύο περιστατικά γνωρίζουμε που δείχνουν κάπως τις θέσεις του π. Αμβροσίου όσον αφορά την νοερά προσευχή.
Το πρώτο περιστατικό. Όταν πιά είχε αναλάβει το στάρτσεστβο και δεχόταν κάθε είδους ανθρώπους, τον επισκέφθηκε κάποιος που ήταν λιγώτερο ευσεβής και περισσότερο περίεργος.
Ακούω, πάτερ, του λέει, να γίνεται λόγος για την νοερά προσευχή. Τι είδος είναι αυτή η νοερά προσευχή;
Εκείνος που κατάλαβε αμέσως τα ενδιαφέροντα και τα κίνητρα αυτού του ανθρώπου, τον κοίταξε με βλέμμα διαπεραστικό και κάπως επιτιμητικό, και είπε αργά και σοβαρά:
Διδάσκαλος της προσευχής είναι ο ίδιος ο Θεός.
Τα λόγια αυτά του αρκούσαν.
Το δεύτερο περιστατικό. Κυκλωμένος κάποτε από πνευματικά πρόσωπα ωμιλούσε για την προσευχή. Ενώ άλλες φορές ήταν συγκρατημένος στην συζήτησι υψηλών θεμάτων, αυτήν την φορά προχώρησε. Υπήρχαν περιπτώσεις που η συνομιλία με ανθρώπους ευλαβείς όχι μόνο τον ευχαριστούσε, αλλά και τον παρέσυρε. Έτσι χωρίς να το πάρη είδησι ήρθε ο λόγος στην νοερά προσευχή.
Δύσκολο, αδελφοί μου, τους λέει, το έργο αυτό. Σου ζητεί να τα θυσιάσης όλα τα άλλα.
Εκείνη την στιγμή κοίταξε κάποιον ασκητή που εργαζόταν κι᾿ αυτός την εσωτερική προσευχή, και με τόνο κάπως εύθυμο συνέχισε:
Να, τον βλέπετε αυτόν τον ασκητή; Μόλις αρχίζει την νοερά προσευχή, μαζεύονται όλα. Τότε τον φωνάζει ο ένας, τότε τον χρειάζεται ο άλλος.
«Επιτίθεται, πειρασμοίς χαλεπωτάτοις και φορτικοίς, ίνα εάσωμεν (=για να αφήσουμε) το όπλον της μεγαλωφελούς και σωτηρίου ευχής της εν Χριστώ» Όσιος Νείλος ο Σιναίτης,
Και πράγματι. Κάθε φορά που θα ανάψη αυτό το λυχνάρι στην καρδιά του μοναχού, ορμούν όλοι οι άνεμοι για να το σβήσουν.
Και αν δεν υπάρχουν άνθρωποι να φέρουν εμπόδια, ο εχθρός βρίσκει πολλούς άλλους τρόπους.
Καλλιεργώντας ο π. Αμβρόσιος την προσευχή και μάλιστα κατά τον πιο ανώτερο και αποτελεσματικό τρόπο αύξανε τον φωτισμό της ψυχής του. «Προσευχή, νού φωτισμός» (Κλίμαξ). Εναποθήκευε μέσα του φως, για να το διασκορπίση αργότερα γύρω του, όταν ο Θεός θα του ανέθετε το έργον του φωτοδότου.
Η φωνή της Σοφίας, «έλθετε φάγετε των εμών άρτων και πίετε οίνον, ον εκέρασα υμίν» (Παροιμ. Θ΄: 5) βρήκε μεγάλη ανταπόκρισι στην ψυχή του π. Αμβροσίου. Έτρεξε ολοπρόθυμα στο πνευματικό συμπόσιο, στην τράπεζα της θεϊκής Σοφίας και χόρτασε με τις ουράνιες τροφές που παρετέθησαν. Περιώδευσε μέσα από τους λειμώνες των Πατερικών κειμένων και συνέλεξε ανεκτίμητα φωτόμορφα άνθη. Γι᾿ αυτό δεν ήξερε πως να ευγνωμονή τον στάρετς Μακάριο που τον εισήγαγε σ᾿ αυτή την ιερά περιοχή, με τις σχετικές εκδοτικές εργασίες. Αλλά και την αρρώστια του ώφειλε να ευχαριστή. Καθηλωμένος απ᾿ αυτήν στο κρεββάτι περνούσε τις ώρες του με την συντροφιά κάποιου Πατερικού βιβλίου.
Χρονίζοντας ο νους του στους ευώδεις κήπους των Πατέρων φορτώθηκε με όλα τα αρώματα του Πνεύματος. Πολλές φορές στο κελλί του τον έβλεπαν, όσοι τον επισκέπτονταν, βυθισμένο στην παρουσία του Θεού και πλημμυρισμένο από την χάρι της κατανύξεως.
Απ᾿ ότι έπεφτε στην αντίληψί μου, διηγείτο ο μοναχός π. Μάρκος, ο π. Αμβρόσιος ζούσε πάνω από τα γήινα. Γευόταν την παρουσία του Θεού και μπορούσε να ψάλη μαζί με τον Δαβίδ: «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου διαπαντός» (Ψαλμ. Ιε΄: 8). Κάποια φορά στο κρεββάτι του είδα να τρέχουν από τα μάτια του δάκρυα.
Ο π. Μάρκος πολλές φορές καταλαμβανόταν από δέος μπροστά του, εσάστιζε και δεν ήξερε πως να ενεργήση.
Εγώ, έλεγε, αντικρύζοντάς τον έτσι, ένιωθα μέσα μου απεριόριστη ευλάβεια προς το πρόσωπό του.
Τον έβλεπα προσηλωμένο στον Θεόν και φοβόμουν μήπως ήρθα σε ακατάλληλη ώρα. «Συγχώρησέ με, μπάτουσκα», του έλεγα με συντριβή. «Μήπως δεν έπρεπε να έρθω αυτή την ώρα»; «Όχι. Δεν πειράζει», μου απαντούσε. «Λέγε. Σε ακούω». Αν όμως ήταν πολύ απορροφημένος από την προσευχή, μου έλεγε: «Λέγε τα απαραίτητα, με συντομία».
Αποστασία
Στις έσχατες μέρες θα έρθουν σκληροί καιροί. Και καθώς ο Απόστολος λέγει, να είσθε προσεκτικοί, διότι από το φτώχεμα στην αρετή, αιρέσεις και σχίσματα θα εμφανισθούν στις Εκκλησίες. Και καθώς προείπαν οι άγιοι Πατέρες, τότε στους θρόνους των ιεραρχών και στα Μοναστήρια δεν θα μπορούν να βρεθούν άνθρωποι που να είναι δοκιμασμένοι και πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Γι’ αυτό το λόγο θα διαδοθούν παντού αιρέσεις, και θα πλανήσουν πολλούς. Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα επιδέξια, και αν είναι δυνατόν θα οδηγήσει τους εκλεκτούς στην αίρεση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου