«Τη Χάρη του Θεού, την έκοβες, τρόπον τινά, με το μαχαίρι, όταν ήσουν με τον γέροντα. Αλλά και όταν δεν ήσουν, σου έστελνε τη Χάρη.
Όμως μη βλέπετε μόνο αυτά. Εκεί που αυξάνεται η Χάρις, μεγαλώνουν οι πειρασμοί. Ο πειρασμός μόλις μυρίσει λίγο παράδεισο, λίγο Χριστό στη ζωή του ανθρώπου, φρενιάζει, εξεγείρεται, επαναστατεί. Αυτή είναι η δουλειά του να κλείνει τον παράδεισο, να διώχνει τον άνθρωπο.
Ξέρετε τι πέρασε ο γέροντας; Αυτός έκαιγε με την προσευχή του το διάβολο και εκείνος τον έψηνε με τους πειρασμούς. Δεν μπορούσε να βολευτεί, δεν χωρούσε πουθενά στη ζωή του γέροντα ο διάβολος. Τον ξεβόλεψε, τον πόνεσε, τον πίεζε και ο διάβολος τον χτυπούσε αλύπητα. Πάντως χωρίς πειρασμό, αγώνα δεν κάνεις και χωρίς αγώνα, παράδεισο δεν βλέπεις. Ο πειρασμός, έλεγε ένας γέροντας, ονομάζεται έτσι, γιατί γεννά την πείρα στον αγωνιστή. Αληθινή πείρα δεν αποκτάς διαβάζοντας. Αποκτάς μέσα στους πειρασμούς. Ο πειρασμός είναι τρικυμία. Ε, ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Στη μπουνάτσα, κουτσά στραβά όλοι πάνε το πλεούμενο. Στην τρικυμία όμως φαίνεται η αξία.
Ο γέροντας μεγάλους πειρασμούς συνάντησε. Επιθέσεις να δουν τα μάτια σας, όχι αστεία. Όταν έμενε με τον π. Αρσένιο στη σπηλιά του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, είχαν ανοιχτό πόλεμο. Το ένα βράδυ, με τα πολλά, διώχνουν τους δαίμονες. Αυτοί όμως δεν το έβαλαν κάτω. Όπου εγωισμός σκληρός εκεί και πείσμα ισχυρό. Μια και δυο πάνε τα δαιμόνια στην κοντινή μονή και ξεσηκώνουν τον δασοφύλακα εναντίον των πατέρων. Βλέπεις πώς μας χρησιμοποιεί, χωρίς να το καταλαβαίνουμε; Πήγε λοιπόν ο ευλογημένος την άλλη μέρα και τους έδιωξε. Πολλές φορές ορμούσαν στον γέροντα, όταν έφτιαχνε πεζούλια, αλλά πριν χτίσει ντουβαράκια είχε οικοδομήσει τα τείχη της ευχής και της ασκήσεως. Εκεί οι δαίμονες σπάνε τα μούτρα τους. Ο σαρκικός πόλεμος χρόνια πολλά τον ταλαιπώρησε.
Μας έλεγε: «Ο πειρασμός είναι μέσα μας. Για πρόσεξέ τον. Ανεβαίνει εις τον λαιμόν. Κτυπά το κεφάλι. Σκοτίζει τον νουν. Και ως ένας κόμπος στέκει στον λάρυγγα και φράζει και αυτήν την αναπνοήν και πνίγει τον άνθρωπο». Παρατηρείτε κάτι; Κυνηγούσε βήμα προς βήμα τον πειρασμό. Δεν τον άφηνε σε ησυχία. Γνώριζε όλα τα στάδια και πώς να τον πολεμήσει στο κάθε ένα από αυτά. Με τον πειρασμό της σαρκός πιάστηκαν στα χέρια. Ναι, όπως σας το λέω. Οφθαλμοφανώς, τρόπον τινά, εμφανίστηκε να πειράξει τον γέροντα και μαλλιοτραβήχθηκαν. Ε, από τότε έφυγε ντροπιασμένος και ο διάβολος και δεν ξαναγύρισε.
Ο πειρασμός είναι πικρός. Δεν μας αρέσει. Όμως και το φάρμακο πικρό είναι. Γεύση πικρή, να πούμε, δύναμη όμως θεραπευτική. Μέσα από την δοκιμασία, ο άνθρωπος βγαίνει ταπεινότερος στο φρόνημα, δυνατότερος στην πίστη, θερμότερος στην προσευχή, αγιότερος στον βίο. Τι θα ήταν ο Ιώβ ή ο Νώε χωρίς τις δοκιμασίες τους; Τι θα ήταν οι μάρτυρες χωρίς τους πόνους τους; Ο Ιωσήφ μέσα στο πηγάδι, στις συκοφαντίες, στα ψεύδη, στις φυλακίσεις, έγινε Πάγκαλος. Ο Μωυσής, θεόπτης. Ο Αβραάμ, παράδεισος. Ο Αντώνιος, Μέγας. Και ο γέροντάς μας, παρηγοριά και στήριγμά μας.
Τώρα να σας πω από που ξεκινούν οι πειρασμοί. Από τους άλλους τους ανθρώπους με την κακότητά τους. Από τα πάθη μας και την ακάθαρτη κατάστασή μας. Από τον διάβολο. Αυτός όμως κρύβεται επιμελώς και μέσα στα πάθη τα δικά μας και των άλλων. Όταν αγαπάς και προσεύχεσαι για τον πειράζοντά σε αδελφό, μειώνει η χάρις την ισχύ του πειρασμού. Όταν αγωνίζεσαι για την κάθαρσή σου, αδυνατίζει ο πειρασμός. Όταν μετανοείς, φεύγει ο διάβολος.
Απόσπασματα απ' το βιβλίο του Πατρός Σπυρίδωνα Βασιλάκου ''Έλα Φώς'' Συνάντηση με τον Όσιο Εφραίμ Κατουνακιώτη
1 σχόλιο:
Πολύ ενημερωτικό το κείμενο
Δημοσίευση σχολίου