Βλέπεις, η απελπισία τρυπώνει σαν το φίδι πρώτα στο λογισμό. Ξέρεις πώς την ονομάζει ο άγιος Νεκτάριος; “Μέλαινα θυγατέρα του Άδη”! Μάλιστα, κόρη του Άδη, τη λέει. Γεννήθηκε για να καταστρέψει την ύπαρξη των ανθρώπων και να τους εξαφανίσει από προσώπου της γης. Όπου αντηχήσει το όνομά της, εκεί η φθορά και η καταστροφή ιδρύουν το κράτος τους. Η ερήμωση και ο αφανισμός ακολουθούν τα ίχνη της. Είναι άρνηση των πάντων. Άρνηση της ελπίδας, άρνηση του ουρανού, άρνηση της πρόνοιας και της παντοδυναμίας του Θεού. Τίποτα χειρότερο από την απόγνωση. Μέσα στη απελπισία σου δε βλέπεις τίποτα. Ομίχλη πηχτή.
Έτσι, η μητέρα μου θεώρησε την εγκυμοσύνη της κόλαση. Από το παραθύρι της απογνώσεως να πούμε, μόνο κόλαση βλέπεις. Έκανε βαριές δουλειές χωρίς να είναι προσεχτική. Αλλά όσο και να θέλει ο άνθρωπος, αν δε θέλει ο Θεός, τίποτα δε γίνεται. Όταν πέρασαν τα χρόνια και ήρθα στο καλυβάκι μας, έλεγε η μητέρα μου: “Αυτό το παιδί έλεγα ότι θα είναι η κόλαση μου. Έγινε όμως με την καλογερική του και την προσευχή του ο παράδεισός μου, η σωτηρία μου”.
Έτσι είναι. Η απελπισία μας, η δυσκολία μας, το θέλημά μας, αυτό που προσφέρει ο Θεός, το βλέπουν σαν κόλαση. Μα αυτό που δίνει η αγάπη Του, όσο βαρύ και σκληρό κι αν είναι, για τη σωτηρία μας δόθηκε. Ό,τι δίνει ο Θεός να το δέχεσαι, ό,τι προσφέρει ο διάβολος να το αρνείσαι.
Απόσπασματα απ' το βιβλίο του Πατρός Σπυρίδωνα Βασιλάκου ''Έλα Φώς'' Συνάντηση με τον Όσιο Εφραίμ Κατουνακιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου