Τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων"...(Ψαλμός 89)
(Μετάφραση:τα χρόνια μας λογίζονται σαν τον ιστό της αράχνης).
Η αράχνη με πολύ κόπο υφαίνει τον ιστό της,ο οποίος πολύ γρήγορα και εύκολα φθείρεται και καταστρέφεται.
Οι αράχνες μπαίνουν από μικρές τρύπες και μεγαλώνουν ανενόχλητες σε χώρους απομακρυσμένους ή εγκαταλελειμμένους.
Το έργο τους είναι ατελέσφορο: όλο το βράδυ υφαίνουν και το πρωί κάποιος θα καταστρέψει τον ιστό τους.
Η έννοια της λέξης "μελέτη" που αναφέρεται στο στίχο αυτό ταυτίζεται στην συνεχή προσπάθεια με μεγάλη ταλαιπωρία.
Αλλά αν το καλοσκεφτούμε και η ζωή μας είναι ασθενής και ο,τι κι αν κάνουμε και με όση επιμέλεια κι αν γίνει, φθείρεται...
Βέβαια με τις σκέψεις αυτές δε υποστηρίζουμε ότι πρέπει να είμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να μην κάνουμε τίποτα.
Όλα τα έργα και οι πράξεις είναι καλές και άγιες αρκεί να μην αρχίζουν και τελειώνουν στη γη. να μη σας οδηγούν σε απόλυτη προσκόλληση στη γη. Ό,τι γίνεται με μοναδικό σκοπό την επίγεια ζωή, φθείρεται και τελειώνει στη γη...
Κάθε έργο μας γίνεται σημαντικό όταν γίνεται με το βλέμμα στην αιωνιότητα.Παύει τότε να είναι αραχνοΰφαντο.
Κάθε πράξη μας είναι σημαντική όταν γίνεται για το Θεό, με το Θεό και σύμφωνα με το Θεό!
Η παρομοίωση της αράχνης είναι η εξομολογητική διαπίστωση ότι στη ζωή μας δυστυχώς δεν εργαζόμαστε για το Θεό και με στόχο το Θεό, αλλά την επίγεια και αραχνοΰφαντη χαρά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου