Ὅταν λέγω «ἀγαπῶ τόν Θεόν», ἡ καρδία μου πλαισιώνεται ἀμέσως μέ εὐλογία. Ὁ Θεός -ὅπως ἔχουμε συζητήσει πολλές φορές- εἶναι «ζηλότυπος» γιά κάθε ψυχή. Τήν θέλει ὅλη δική Του. Θέλει δηλαδή νά τήν δοξάση, θέλει νά τήν γεμίση μέ τήν χάρι Του. Ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη τῆς ἰδικῆς μᾶς ἀγάπης. Ἀλλά ἐπειδή ὁ Ἴδιος ἔχει ἄπειρον ἀγάπη καί ἀπερινόητον, θέλει τήν ψυχή μᾶς ὁλόκληρη κοντά Του. Ἐάν ἐμεῖς τολμᾶμε νά λέμε ὅτι ἀγαπήσαμε τόν Θεόν, ἀντιλαμβάνεσθε ποία εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός ἠμᾶς! Γι’ αὐτό πρέπει ἡ σκέψις μας νά εἶναι ὅλη τήν ἡμέρα προσηλωμένη στόν Θεό. Οὔτε τρίχα νά μήν κάνωμε πέρα ἀπό τήν δική Του ἀγάπη. Οὐδεμία ματιά νά ρίχνωμε πρός τόν κόσμο. οὔτε ἀριστερά, οὔτε δεξιά. Μόνο τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου νά μᾶς ἑλκύῃ. Τό βλέμμα μας νά ἀτενίζῃ διαρκῶς τήν ἀντίπερα ὄχθη. Νά ἀναμένωμε τήν εὐχάριστο διάβασι. ὄχι τόν θάνατο τοῦ ἀφανισμοῦ καί τοῦ σκότους, ἀλλά τήν διάβασι πρός τό φῶς τό ἀνέσπερο, πρός τό ἄκτιστο φῶς, τό αἰώνιο φῶς, τήν λαμπρᾶν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφατον λαμπρότητα τῆς βασιλείας Του. Μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς μας νά ἔχωμε «συνόρασι» μετά τοῦ θείου ὀφθαλμοῦ. Νά θέτωμε τόν ἑαυτό μας εἰς τόν θεῖον ὀφθαλμόν καί ἐκεῖ νά ἀναπαυώμεθα. Τότε θά εἴμεθα ἐλεύθεροι γιά τά ἀνοίγματα εἰς τόν ὁρίζοντα τῆς αἰωνιότητος.
Γέρων Δαμασκηνός Κατρακούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου