Πάσχουμε για να ταπεινωθούμε & ταπεινωνόμαστε για να αγαπήσουμε...

Παλαιά φωτογραφία με πατέρες της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλία πριν περίπου έναν αιώνα

Ο Μοναχισμός είναι Αναχωρητισμός και Ασκητισμός. Δεν είναι νεκρή δραστηριότητα, αλλά αγιάζουσα άσκηση, δεν είναι διανοουμενιτισμός, αλλά μετάνοια, δεν είναι κοινωνικό λειτούργημα, αλλά «καύχημα της Εκκλησίας». Πολύ περισσότερο δεν είναι αγαμία.

Η αγαμία είναι το σκάνδαλο ή ο θάνατος του Μοναχισμού, ένα εκφυλιστικό φαινόμενο στο σώμα της Εκκλησίας, έξω από την ιστορία του αναχωρητικού και ασκητικού Μοναχισμού. Επειδή η αγαμία εκλαμβάνεται ως ένα τυπικό προσόν ή προνόμιο για τήν περισυλλογή εκκλησιαστικών αξιωμάτων, ως μία τεχνοκρατική ή ηθικιστική προϋπόθεση κοινωνικής προσφοράς, πράγματα που δεν έχουν καμμία σχέση με τη σαφή κλήση του Μοναχισμού πού είναι η φανέρωση της Βασιλείας.

Στα όρια αυτής της κλήσεως αναχωρούν ή φεύγουν από τον κόσμο για να τον κατανοήσουν, να τον αγαπήσουν και να τον διακονήσουν καλύτερα. Επειδή βέβαια οι Μοναχοί δεν κάνουν το έργο που κάνουμε όλοι μας κατά τρόπο χρησιμοθηρικό, θεωρούνται ως ένα ανώφελο γένος, μια άχρηστη τάξη ανθρώπων, αγνοώντας ότι το σημαντικό είναι να τους επιτρέπουμε να κάνουν ένα έργο που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς.

Και αγνοούμε ή περιφρονούμε το έργο τους, επειδή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματα των ανθρώπων δεν είναι κοινωνικά, αλλά πνευματικά. Προβλήματα που βρίσκουν την απάντησή τους στην καρδιά του ανθρώπου, στην εκ νέου ανακάλυψη του προσώπου, που είναι δυνατή στον Θεό, στην αποκάλυψη του ύψιστου προσώπου Του.

Αγαπώ τον κόσμο δεν σημαίνει να ασχολούμαι, κατά το μέτρο της ειδικεύσεως ή του ορθολογισμού, με τα προβλήματά του, όταν μάλιστα στερούμαι της μετάνοιας ή του αγιασμού. Γιατί είναι ματαιοπονία να σχεδιάζω ή να προγραμματίζω τη λύση των προβλημάτων του κόσμου μέσα από την απύθμενη υποκρισία ή ακαθαρσία μου.

Οι Μοναχοί μας διδάσκουν ότι ο κόσμος θα ζήσει όταν τον στρέψουμε προς τον Θεό, όταν τον ανοίξουμε στην αγάπη του Θεού. Είναι κρίμα η προσευχή να ανήκει σε μια εποχή που ήδη έχει παρέλθει, ή να θεωρείται ασήμαντη ή αδύνατη μπροστά στις νέες ή δυναμικές δραστηριότητες, ακόμη και της ίδιας της Εκκλησίας.


Μόνο οι Μοναχοί, κατέχοντες τον ένα πολύτιμο μαργαρίτη, πάσχοντες υπέρ Χριστού, κατέχουν το κλειδί της Βασιλείας του Θεού, πάσχουν υπέρ της σωτηρίας, που είναι η βαθειά ταπείνωση και η φανέρωση της αγάπης. Πάσχουμε για να ταπεινωθούμε και ταπεινωνόμαστε για να αγαπήσουμε, επειδή «χωρίς αγάπη κανείς δέν σώζεται».

(Αποσπάσματα από το βιβλίο "Η Σοφία λέγει" του π. Μιχαήλ Καρδαμάκη).