«Χριστός ανέστη!»

Η έκφραση «Χριστός ανέστη!» (Ο Χριστός αναστήθηκε!) αποτελεί τον περισσότερο διαδεδομένο χαιρετισμό μεταξύ των Ορθόδοξων Χριστιανών που λέγεται από το Πάσχα, δηλαδή την εορτή της Ανάστασης του Χριστού, και για σαράντα ημέρες, δηλαδή μέχρι την απόδοση του Πάσχα, την Τετάρτη της παραμονής του εορτασμού της εορτής της Αναλήψεως.

Η έκφραση αυτή που προέρχεται από ευαγγελική ρήση, αποτελεί και την αρχή του γνωστότερου αναστάσιμου τροπαρίου που λέγεται κατά την ίδια περίοδο: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος..»

Ένας άγγελος είπε πρώτη φορά το «Χριστός Ανέστη»
Στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο 28:5-7 διαβάζουμε τα εξής: ¨ Αποκριθείς δε ο άγγελος είπε προς τις γυναίκες ¨ Μη φοβείσθε σεις διότι εξεύρω ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε , δεν είναι εδώ ΔΙΟΤΙ ΑΝΕΣΤΗ καθώς είπε, έλθετε και ίδετε το τόπο όπου εκείτο ο Κύριος και υπάγετε ταχέως και είπατε προς τους μαθητάς αυτού ότι ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ και θέλει πάει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν , εκεί θέλετε ιδεί αυτόν, ιδού σας είπον¨.

Έτσι λοιπόν μαθαίνουμε από τον Λόγο του Θεού πως το ¨Χριστός Ανέστη¨ το είπε για πρώτη φορά ένας άγγελος του Θεού στις γυναίκες που πήγαιναν στον τάφο του Ιησού την πρώτη ημέρα της εβδομάδας που είναι η σημερινή Κυριακή.

Ως χαιρετισμός καθιερώθηκε από τους πρώτους Χριστιανούς
Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον με αυτόν το χαιρετισμό τόσο για να θυμούνται οι ίδιοι τον θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου τους όσο και για να δίνεται μια μαρτυρία σε αυτούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ για τον Ιησού Χριστό ή δεν πίστευαν στην ανάσταση του Χριστού.

Μάλιστα ως τις μέρες μας, το «Χριστός Ανέστη» αποδίδεται πάντα με χαρακτήρα ενθουσιώδη και με έντονη την εκδήλωση της ψυχικής ανάτασης. Σε ανταπάντηση της έκφρασης αυτής ανταποδίδεται η έκφραση «Αληθώς ανέστη!» (Στ’ αλήθεια αναστήθηκε!).

πηγή: Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πολιούχου Περάματος

Ανάσταση, η απαρχή μιας άλλης βιωτής

Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του.

Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα με παρεκάλεσε να μη φύγω.

Κάθισα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:

- Ξέρεις το τροπάριο που λέει: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»;

- Ναι γέροντα, το ξέρω.

- Πες το.

Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».

- Το κατάλαβες;

- Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για τη ερμηνεία του.

Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:

- Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…

Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.

Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:

- Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του… Τί ευτυχία η ανάσταση! «Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον». Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι. Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας.

Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.

- Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:

- Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, «ο μόνος ευλογητός των πατέρων»… Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».

Eμπειρίες από τον Άγιο  Πορφύριο

Πηγή

Από τον θάνατο στην ζωή.... (π. Λίβυος)

Η Ανάσταση δεν εξαντλείται απλώς και μόνο σε μια νίκη επί του φυσικού θανάτου, αλλά σε μια μεταμόρφωση της ίδιας της ζωής.

Με την Ανάσταση δεν νικιέται ο θάνατος αλλά κερδίζει η ζωή.

Η ζωή στέκεται πλέον στην θέση που της αξίζει, δίχως να την απειλεί κανείς.

Η ανάσταση δεν έχει ανάγκη από ιστορικές αποδείξεις, γιατί σκοπός της δεν είναι να πείσει το μυαλό αλλά να πλατύνει την καρδιά. Η ανάσταση βιώνεται ως άνοιγμα της ύπαρξης στο αλλιώς, το μυστήριο που συνέχει την ζωή. Δεν είναι νοητική κατανόηση, μα άνοιγμα σε έναν άλλο κόσμο εντός και εκτός μας.

Δεν χρειάζεται να καταλάβεις την ανάσταση, μα να πιστέψεις σε έναν άλλο τρόπο ζωής.

Δεν χρειάζεται να καταλάβεις την ανάσταση, μα να ζήσεις με πάθος και ευχαριστία την ζωή. 

Η ανάσταση είναι άνοιγμα της ύπαρξης σε έναν άλλο τρόπο ζωής, πέραν των αισθήσεων. 

Ανασταίνομαι σημαίνει μαθαίνω να ζω με άλλο τρόπο το ίδιο το γεγονός της ζωής.Με την ανάσταση αλλάζει ο χρόνος, από εχθρός του ανθρώπου μετατρέπεται σε φίλος. Από βάρος σε ευκαιρία. Από απειλή σε μια δυνατότητα να χαρεί κανείς την δωρισμένη ζωή του, μετά του Θεού, των συνανθρώπων και της κτίσης ολόκληρης. Δεν λες πια «ουφ πέρασε και αυτή η μέρα, αλλά δόξα τω Θεώ έζησα κι αυτήν την μέρα».

Μετά την ανάσταση δεν υπάρχει χρόνος πριν και μετά θάνατο, αλλά μονάχα χρόνος μετανοίας και ζωής. Η ζωή, μας περιμένει να ζήσουμε εν Χριστώ και όχι ο θάνατος να μας αφανίσει.

Δεν φοβάμαι τον θάνατο κι γι αυτό πιστεύω στην ανάσταση, μα ποθώ την ζωή αφήνοντας την στα χέρια του Θεού.

Ανάσταση σημαίνει να χαμογελάς πάνω στο σταυρό ενώ οι πληγές σου αιμορραγούν.

Ανάσταση σημαίνει να ξυπνάς και να κοιμάσαι στην αγκαλιά Εκείνου που σε αγάπησε πολύ. Να νιώθεις μέσα στα μύχια της ύπαρξης σου, ότι ο Θεός σε αγαπά εως και πέρα του θανάτου. Αυτό είναι ζωή. Να πεθαίνεις και να ζεις γιατί αγάπησες πολύ. 

π.λίβυος 

πηγή

Με ποιό σώμα θα αναστηθούμε;

Όμως όταν ο Χριστός αναστήθηκε, δεν άφησε το παλιό φθαρτό σώμα στο τάφο και πήρε ένα άλλο. Αλλά αυτό το παλιό το ανακαίνισε, το ανέστησε και μαζί του ανακαίνισε και νεούργησε (έκανε πάλι νέους) όλους τους ανθρώπους.

Ό,τι είναι λοιπόν το αναστημένο σώμα του Χριστού αυτό θα είναι και το δικό μας στην αιωνία ζωή.(Και εδώ κάτι παράδοξο! Ο Χριστός από την μία έφαγε από το περιγραπτό του ανθρώπινο σώμα το ψάρι και την κηρήθρα ,(και δεν έφαγε από ανάγκη, αλλά για να αποδείξει την ανάστασή Του) αλλά από την άλλη αυτό το υπαρκτό σώμα πέρναγε μέσα από τις κλειστές θύρες. Πώς συνδυάζονται και τα δύο; Μόνο ο Θεός ξέρει!)

Αυτό λοιπόν το ίδιο σώμα που φοράμε τώρα, αλλά βελτιωμένο και ανακαινισμένο δε, νέο για πάντα θα έχουμε στην αιωνιότητα.π.χ. όπως το νερό. Μπορεί από υγρή μορφή να γίνει πάγος ή υδρατμός, αλλάζει η μορφή του αλλά όχι και η ουσία και υπόστασή του.

Όπως ο κόκκος του σίτου περιέχει μέσα του όλο το στάχυ που σε λίγο θα ξεπεταχθεί. Έτσι και ο άνθρωπος με την χάρη Του Χριστού ανασταίνεται. Και από ένα μικρό σαπισμένο μέσα στη γη σποράκι ( το πεθαμένο σώμα μέσα στον τάφο) μεταμορφώνεται σε ολόκληρο στάχυ.

Εξ’ου και η σημασία του σταριού –κολλύβου που θέτουμε στα μνημόσυνα. Γιαυτό και με την Θεία Κοινωνία μέσα μας λαμβάνουμε την σπορά της αθανασίας και φροντίζουμε πάντα να κοινωνήσει εκείνος που φεύγει από την παρούσα ζωή, για να πάρει μαζί του το φάρμακο και τον σπόρο της αθανασίας.

Ακολούθως στην αιωνία Βασιλεία Του Θεού μόνο σώματα που θα γίνουν αιώνια και άφθαρτα μπορούν να εισέλθουν. Όμως με τα σώματα των κολασμένων που και αυτά αναγκαστικά θα αναστηθούν τι θα γίνει; Και οι κολασμένοι και ασεβείς θα αναστηθούν στην Β΄Παρουσία και θα έχουνε αθάνατα και άφθαρτα σώματα, όχι όμως και αιώνια ζωή ,αλλά θα βιώνουν την αθανασία του σώματος και της ψυχής τους ως ατέρμονη κόλαση, σκοτάδι και πόνο.

Γι' αυτό και οι ίδιοι οι δαίμονες δειλιούν και φοβούνται την κόλαση. Είναι τρομερή γι' αυτούς, που είναι πνεύματα, πόσο μάλλον για τους κολασμένους ανθρώπους που θα συμμετέχουν σε αυτή και με τα σώματά τους! Αλίμονο!!

Μας υπενθιμίζει ο Χριστός μας:
Μὴ φοβᾶσθε ἐκείνους ποὺ σκοτώνουν τὸ σῶμα, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ σκοτώσουν τὴν ψυχήν. Νὰ φοβᾶσθε μᾶλλον ἐκεῖνον, ποὺ μπορεῖ νὰ κάνῃ καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα νὰ χαθοῦν εἰς τὴν γέενναν. .(Ματθ.Ι΄,28)

Προσέξτε:
Τι θα βάλει ο Θεός στην Κόλαση;
«Και ψυχή και σώμα».

Ώστε λοιπόν στην Κόλαση θα είναι και το σώμα. Αλλά για να είναι το σώμα στην Κόλαση, σημαίνει ότι πρώτα θα αναστηθεί από τον τάφο, όπου είχε λιώσει, και μετά θα πάει στην Κόλαση.
Πού είναι λοιπόν εκείνοι που λένε ότι η Κόλαση θα είναι απλώς έλεγχοι της συνειδήσεως; Κάτι αφηρημένο και αερώδες;..

Θα είναι βεβαίως και έλεγχοι της συνειδήσεως αλλά θα είναι και τιμωρία του σώματος…Και επειδή θα είναι μεν το παλαιό σώμα, αλλά νέο, με νέες ιδιότητες, τότε δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως ακριβώς θα είναι η Κόλαση.

Ο Κύριος την παρομοίασε με το «πυρ που δεν σβήνει ποτέ». Και το πυρ αυτό είναι αφεγγές, γι’αυτό μιλάει και για σκότος  π.χ. μπορούμε να απομονώσουμε μόνο την φωτιστική πλευρά του ηλιακού φωτός ή μόνο την θερμαντική, όπως κάνουμε με τον ηλιακό θερμοσίφωνα, κ.λ.π.)

Μίλησε ο Χριστός μας και για «τριγμό των οδόντων και βρυγμό» όταν χτυπούν τα δόντια και μουγκρίζει ο άνθρωπος από τον πόνο . Τί ακριβώς είναι όλα αυτά; ακόμη δεν ξέρουμε. Τα σώματα λοιπόν θα μετατεθούν ή στην Βασιλεία Του Θεού ή στη Κόλαση.

Μην λησμονούμε εξ’άλλου ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να ζεί  και όχι απλά να υπάρχει. Και οι πέτρες και τα σίδερα και τα βουνά υπάρχουνε αλλά δεν ζούνε, δεν έχουνε συνείδηση. Μόνο ο άνθρωπος και οι Άγγελοι σε όλο το κτιστό σύμπαν έχουν μετοχή στην Θεία ζωή. Αυτό σημείνει ΖΩΗ = ΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΖΩΗ

Η ύπαρξη λοιπόν σκέτη δεν έχει κανένα νόημα και αξία. Και οι δαίμονες έχουν ύπαρξη αλλά δεν έχουν ζωή. Και οι κολασμένοι θα έχουν ύπαρξη αλλά δεν θα έχουνε ζωή.

Γράφει ο Άγιος Θεόφιλος Αντιοχείας για τον άνθρωπο :
«Οὔτε οὖν ἀθάνατον αὐτόν ἐποίησεν, οὔτε μήν θνητόν, ἀλλά δεκτικόν ἀμφοτέρων»
δηλ. ούτε βέβαια θνητό έκανε ο Θεός τον άνθρωπο ,ούτε αθάνατο, αλλά δεκτικό του θανάτου ή της Αθανασίας.

Η αιτία του θανάτου δεν είναι στην φύση μας ,αλλά στην προαίρεσή μας. Ο Διάβολος δεν είναι κακός στην ουσία του, αλλά στην προαίρεσή του, γιατί την ουσία του την δημιούργησε ο Θεός. Ο θάνατος είναι μη ον, δεν υπάρχει δεν έχει ουσία, είναι η απουσία της ζωής, όπως η σκιά είναι απουσία του φωτός.

Άρα διαλέγουμε :
ή Θεό=ζωή-Φώς
ή
μη Θεό = θάνατος, σκιά σκοτάδι.

Άρα ,όταν κι αν ακόμη αρνείσαι τον Θεό, πάλι δίπλα σου θα Τον έχεις, ως απουσία Του όμως .
Όπως ο ήλιος έχει δύο ιδιότητες, και φωτίζει και καίει.
Ή προσλαμβάνεις λοιπόν τον Θεόν ως Φως ή ως φωτιά που σε καίει .

Αλλά θα ρωτούσε ίσως κάποιος :
-Μα τέλος πάντων(!) δεν υπάρχει ένας χώρος στον οποίο ο Θεός ούτε να υπάρχει ούτε να μην υπάρχει; Γιατί να έχω πάντα τον Θεόν μπροστά μου είτε ως παρουσία είτε ως απουσία;
Διότι, για να υπάρξει αυτός ο χώρος πρέπει κάποιος να τον δημιουργήσει.

Και αυτός που δίνει δημιουργία και ζωή είναι μόνον ο Ζων Θεός. Μονάχα εάν επιστρέψεις στην ανυπαρξία, στο μηδέν, μπορείς να «απαλλαγείς» από τον Θεό. Μα ούτε αυτό μπορεί ποτέ να γίνει γιατί ο Θεός ό,τι δημιουργεί ποτέ δεν επιστρέφει στο μηδέν.

Επανερχόμεθα λοιπόν στον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. :
«Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Ο Θεός όμως με την Ανάστασή Του « καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία.» Είναι φοβερό να θέλεις να μην υπάρχεις και να μην μπορείς! Αυτή είναι και η δυστυχία των δαιμόνων και όσων κληρονομήσουνε την κόλαση.

Πιο συγκεκριμένα, γράφει Απόστολος Παύλος πως μετά την ανάσταση των νεκρών «αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις».
Η νεφέλη είναι πάντα σύμβολο της θείας δόξης.
«εις απάντηση του Κυρίου εις αέρα» για να προϋπαντήσουμε τον Χριστό κάπου στο σύμπαν, Ο Θεός ξέρει που
«και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα.»
και έτσι πάντοτε θα είμαστε μαζί Του στους άληκτους αιώνες των αιώνων.

Ο Κύριος τότε θα κατέρχεται και εμείς θα ανερχόμαστε.(βλ΄.Ανάληψη του Κυρίου, όταν οι Άγγελοι λένε στους Αποστόλους :
«τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; Οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν.» (Πραξ.α΄11)

Οι κολασμένοι όμως δεν θα αρπαχθούν μέσα σε νεφέλες. Θα μείνουν κάτω στην γη. Και τι θα γίνει με αυτούς και πως θα πάνε στον τόπο της Κολάσεως;
Δεν ξέρουμε, ο Θεός ξέρει.

Η Βασιλεία των Ουρανών και εξίσου η Κόλαση θα είναι συγκεκριμένοι περιγραπτοί χώροι-τόποι , και όχι κάτι το φανταστικό, αφηρημένο και απροσδιόριστο , αφού θα φιλοξενούνε τα περιγραπτά και προσδιορισμένα ανθρώπινα σώματα .
Με την Δευτέρα ένδοξη παρουσία Του Χριστού μας τα σύμπαντα θα αλλάξουνε!
Από την προϋπάρχουσα ύλη , ανακαινισμένη πλέον, ο Θεός θα πλάσει έναν καινούργιο κόσμο.
Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν· ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον,(Αποκ κα΄-1)

Όπως τα παλαιά χρόνια, αλλά και τώρα στα χρόνια της κρίσης , όταν είχανε ένα παλαιό παλτό και εξωτερικά φθείρονταν, τότε με ραπτική μαεστρία το γύριζαν ανάποδα, και τοιουτοτρόπως από την προϋπάρχουσα ύλη του ενδύματος έφτιαχναν ένα ανακαινισμένο παλτό.

Όπως και πάλι επαναλαμβάνει ο Απόστολος Πέτρος για την αναδημιουργία του κόσμου:
Καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ.(Πετρ.Β΄γ-13)
Αλλά ας κλείσουμε από τα φωτισμένα και ελπιδοφόρα λόγια του Απ.Παύλου για την Ανάσταση μας
«ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα, ἐν ἀτόμῳ, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα. .
δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν.» (Α΄Κορινθίους ιε΄΄ -51-53)

Πράγματι η ακράδαντη πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, αλλά και στην δική μας, που επίκειται, όχι μόνο μας στερεώνει στην ορθή πίστη αλλά μας βοηθάει και στον αγώνα της πνευματικής ζωής και εγκρατείας. Αφού εκείνος που πιστεύει ότι το σώμα του θα κληρονομήσει την αιωνιότητα, προσέχει να μην το μολύνει, αλλά να το εξαγνίζει με την χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στον νόμο της Αγάπης προς τον εν Τριάδι Θεό και τους αδελφούς του.

Όπως γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων:
"ο πιστεύων ότι μένει το σώμα εις ανάστασιν, φείδεται της στολής και ου μολύνει τούτο".
Είθε ο καλός μας Χριστός με τις πρεσβείες τις γλυκυτάτης του Μητρός να μας αναστήσει εις ανάστασιν ζωής, ψυχή και σώματι, εν τη εσχάτη αυτού ημέρα, για να ζούμε και μεταλαμβάνουμε την αιώνια και άληκτο χαρά μέσα στις λαμπροστάλακτες ακτίνες της Τρισηλίου Θεότητος. Αμήν!

« Δια του Αναστάντος Χριστού το ημέτερον γένος της φθοράς ανακληθέν προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε».

Βασισμένο στο Βιβλίο : « Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ»
+ π.Αθανασίου Μυτιληναίου. Εκδ.ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

πηγή

Γιατί λέγεται τριήμερη η Ανάσταση ενώ δεν ήταν τρεις ημέρες και τρεις νύχτες;

Κατά Ματθαίον 12,40 

 ὥσπερ γὰρ ἐγένετο Ἰωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας(5).(=Διότι, όπως ακριβώς ο Ιωνάς ο προφήτης έμεινε εις την κοιλίαν του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, έτσι και ο υιός του ανθρώπου θα είναι μέσα στον τάφον και τον Αδην τρεις ημέρας και τρεις νύκτας).

Αναμφίβολα ο Κύριος παρέμεινε στην καρδιά της γης τρεις ημέρες. Παρέμεινε όμως δύο νύχτες, εφόσον νύχτα σημαίνει το σκοτάδι που παρεμβλήθηκε μεταξύ ημέρας (της Παρασκευής προς το Σάββατο) και ημέρας (του Σαββάτου προς την Κυριακή). Και όμως ο αριθμός των τριών ημερών και των τριών νυχτών είναι σωστός, εάν δεν πάρουμε αυτόν με αστρονομική ακρίβεια, αλλά αναλύσουμε αυτόν κατά συνεκδοχή (δηλ. στενεύω ή διευρύνω τη σημασία μίας λέξης).

Δηλαδή αν θεωρήσουμε το ημερονύκτιο ως ενιαία και αδιαίρετη μονάδα και την εδώ φράση του Ματθαίου ερμηνεύσουμε: διάστημα τριών ημερονυκτίων.

Επιπλέον μπορεί με τη φράση να εννοείται το όλο πάθος δηλαδή από την αγωνία της Γεθσημανή, όπου ο Ιησούς έπεσε «στη γη» (Μάρκ. ιδ 35) «έπεσε με το πρόσωπο κατά γης προσευχόμενος» (Ματθ. κστ 39) και από τη σύλληψη, με την οποία οι Ιουδαίοι άρχισαν να επιχειρούν την καταστροφή του Ναού το σώματός του. Έτσι τα τρία ημερόνυκτα εκτείνονται από τα μεσάνυχτα της Πέμπτης προς την Παρασκευή μέχρι τον όρθρο της Κυριακής (b).

«Ο Κύριός μας… τρεις μέρες και τρεις νύχτες έμεινε κάτω από τη γη, την μεν Παρασκευή από το τέλος· το Σάββατο όλο· και την Κυριακή από την αρχή σύμφωνα με την αντίληψη των ανθρώπων. Όπως λοιπόν εμείς επιτελούμε την τριτη ημέρα των νεκρών, όχι όταν συμπληρωθούν ισόποσα οι τρεις ημέρες και οι τρεις νύχτες, αλλά θεωρούμε ως ημέρα μία και τέλεια εκείνη, κατά την οποία σε οποιαδήποτε ώρα πέθανε, αλλά θεωρούμε ως ημέρα και την άλλη, στις αρχές της οποίας πάμε στους τάφους των νεκρών, με την ίδια λοιπόν λογική και ο Κύριος έκανε στη γη τρεις μέρες και τρεις νύχτες» (Θεοδώρητος). Σύμφωνα με το ιεροσολυμιτικό Ταλμούδ ημέρα και νύχτα μαζί συναποτελούν ολόκληρη φυσική ημέρα και οποιοδήποτε τμήμα αυτής της περιόδου υπολογίζεται ως ολόκληρο (ο).

«Και αλλιώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε. Από την ημέρα που παραδόθηκε από τον Ιούδα στους θεοκτόνους Ιουδαίους, δηλαδή από την αγία Πέμπτη μπορούμε να αριθμήσουμε τις τρεις ημέρες σαν να σταυρώθηκε» (Ισίδωρος).

Ή, «το απόγευμα της Πέμπτης έκανε το δείπνο και έλεγε στους μαθητές: Πάρτε και φάτε το σώμα μου. Επομένως επειδή είχε εξουσία πάνω στον εαυτό του να θυσιάσει τη ζωή του, από τότε δηλαδή έσφαξε τον εαυτό του, από την ώρα που μοίραζε στους μαθητές του το σώμα. Διότι κανείς δεν τρώει κάτι, εάν δεν είναι προηγουμένως σφαγμένο. Μέτρησε λοιπόν· Το απόγευμα έδινε το σώμα του· η νύχτα εκείνη και η ημέρα της Παρασκευής μέχρι την έκτη ώρα (12 μ.), να το ένα ημερονύχτιο» (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας στο Ματθ. κη 8).

(Π.Ν. Τρεμπέλα Υπόμνημα στο κατά Ματθαίον, εκδ. Σωτήρ, σελ. 244, μετάφραση στα νέα ελληνικά π. Νικόλαος Πουλάδας)

Αντιγραφή εδώ

Κάθε μέρα Πάσχα...

Ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα δὲν εἶναι ἑορτὴ μιᾶς ἡμέρας οὔτε μιᾶς ἑβδομάδας οὔτε σαράντα ἡμερῶν μέχρι τῆς Ἀναλήψεως, ἀλλὰ εἶναι ἑορτὴ ὅλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὅλης τῆς χρονιᾶς καὶ ὅλης τῆς ζωῆς μας. Κάθε Κυριακὴ ὅλο τὸ χρόνο τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἑορτάζουμε, γι’ αὐτὸ καὶ λέμε τὸ «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…». Μὰ καὶ κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία «Πάσχα ἐπιτελοῦμεν», καθὼς τὸ λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Πάσχα ἔχουμε καὶ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως κάθε μέρα ποὺ γίνεται ἡ θεία Λειτουργία, ποὺ σφαγιάζεται καὶ θάβεται καὶ ἀνασταίνεται πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ.

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+)

Ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος

Ὁ Χριστός ἦταν ὁ μόνος, πού μποροῦσε νά βλέπει τόν θάνατο... ἀφ’ ὑψηλοῦ! Ὅμως, ἀπό ὑπακοή στόν Πατέρα Του, καί γιά χάρη μας, κατέβηκε ὁ Ἴδιος «νά τά βάλει» μέ τόν θάνατο! Νά παλέψει μαζί του! Ἔζησε ὅλη τήν ἀγωνία τοῦ θανάτου στήν μεγαλύτερή της φρίκη! Ἵδρωσε ἱδρῶτα-αἷμα! Καί δείλιασε, σάν ἄνθρωπος!

Ἀλλά, ἐνῶ εἶχε τήν ἐλευθερία, νά εἰπῆ στόν Πατέρα Του ἕνα «ὄχι», τελικά ἔφτυσε τό παραμύθι τῆς ἀνθρώπινης «ἐλευθερίας». Καί ὑπόταξε τελείως τό θέλημά Του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα Του! Δέχθηκε ἑκούσια, νά πεθάνει γιά μᾶς! Καί ἔτσι ἐπάτησε γιά χάρη μας τόν θάνατο· «θανάτῳ θάνατον πατήσας»!

Ἔτσι μᾶς δίδαξε ὅτι: ἀληθινά ἐλεύθερος, εἶναι μόνο ὁ ἄνθρωπος πού ξέρει νά λέει συνειδητά στόν Θεό: «γενηθήτω τό θέλημά Σου»! Αὐτή εἶναι ἡ ὕψιστη ἀνθρώπινη ἐλευθερία! Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἄσκηση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Καί μόνο αὐτή, νικάει τόν θάνατο!


Μελέτιος Καλαμαρᾶς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)

Η πασχάλια χαρά!

Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά προσωπική. Ἔτσι καταπῶς τό βεβαιώνουμε στόν πασχάλιο κανόνα τῆς ἀναστάσιμης ἀκολουθίας: «Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι». Ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος, ἡ Ταφή καί ἡ Τριήμερος Ἀνάστασή Του, δέν ὑπάρχουν γιά νά τά ἀτενίζουμε ἁπλά ὡς συμβάντα τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος, ἀλλά γιά νά τά βιώνει ὁ καθένας μας ὡς τεκταινόμενα μέσα στήν ἴδια του τή ζωή. Ὑπάρχουν γιά νά εἶναι ἄμεσα καί προσωπικά. Ἐγώ σταυρώνομαι μέ τό Χριστό, ἐγώ θάβομαι μαζί Του καί εἶμαι ἐγώ πού ἀνασταίνομαι ἐκ νεκρῶν μαζί μέ Ἐκεῖνον. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀνακαίνιση ἡ δική μου, ἡ ἐπαναδημιουργία μου. Εἶναι εὐλογημένοι ὅσοι τό αἰσθάνονται αὐτό στήν καρδιά τους τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως!

Κάλλιστος Γουέαρ (Ἐπίσκοπος Διοκλείας)

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός – Η διπλή μαρτυρία της Αναστάσεως του Κυρίου

ὁ Ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὰ «πάντα ἐν πᾶσιν»

 Σ’ ὅλους τοὺς κόσμους δὲν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν πιστεύει στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Γι’ αὐτό, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὁ Ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὰ «πάντα ἐν πᾶσιν» σ’ ὅλους τοὺς κόσμους: ὅ,τι τὸ Ὡραῖο, τὸ Καλό, τὸ Ἀληθινό, τὸ Προσφιλές, τὸ Χαρμόσυνο, τὸ Θεῖο, τὸ Σοφό, τὸ Αἰώνιο. Αὐτὸς εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας, ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλο τὸ Ἀγαθό μας, ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡ Αἰωνία Ζωὴ σὲ ὅλες τὶς αἰωνιότητες καὶ ἀπεραντοσύνες.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Η ακτινοβολία της αναστάσιμης ευφροσύνης

Ὅσο δυναμώνει ἡ βεβαιότητά μας στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τόσο ἡ πασχαλινὴ ἀνακαίνιση καὶ ἀγαλλίαση γίνονται ἐντονότερες. Ἀλλὰ ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀναστάσιμης εὐφροσύνης διαχέεται πολὺ εὐρύτερα. Ὅπως τὰ φωτόνια ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ φῶς καὶ φτάνουν στὶς πιὸ ἀπόμακρες σκοτεινὲς πτυχὲς τῆς κτίσεως, ἔτσι καὶ οἱ φωτεινὲς ἀνταύγειες τῆς πασχαλινῆς χαρᾶς ἀγγίζουν μυστικὰ ἀκόμη καὶ ὅσους στέκουν μακριὰ ἢ ταλαντεύονται μεταξὺ πίστεως καὶ ὀλιγοπιστίας.

Γιαννουλᾶτος Ἀναστάσιος ( Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας)

Οἱ Μυροφόρες εἶναι ἔλεγχος γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς

Οἱ γυναῖκες ποὺ πῆγαν νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι ἔλεγχος γιὰ τοὺς σημερινοὺς χριστιανούς· γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἔχουμε μία δειλία νὰ δείξουμε στοὺς ἄλλους πὼς οἱ σχέσεις μας μὲ τὸ Χριστὸ εἶναι στενές. Φοβόμαστε νὰ ποῦμε πὼς ὁ Κύριος εἶναι τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο στὴ ζωή μας. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος κάνει μία παρατήρηση γιὰ τὴ σχέση τοῦ χριστιανοῦ καὶ τοῦ πιστοῦ. Μερικοὶ μακαρίζουν τὶς μυροφόρες ποὺ προσκύνησαν τὸν Κύριο. Ὁ Ἅγιος ὅμως λέγει πὼς «δύνασθε καὶ νῦν ὅσοι βούλεσθε», δηλαδὴ μπορεῖτε καὶ τώρα ὅσοι θέλετε ὄχι μόνον τοὺς πόδας καὶ τὰ χέρια, ἀλλὰ καὶ τὴν κεφαλὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀκουμπήσετε, ἐὰν «τῶν φρικτῶν ἀπολαύσητε μυστηρίων καθαρῷ συνειδότι» ἐὰν ἀπολαύσετε τὰ ἄχραντα μυστήρια, δηλαδὴ τὴ θεία Εὐχαριστία, μὲ καθαρὴ συνείδηση. Χρειάζεται τόλμη γιὰ νὰ πλησιάσει κάποιος τὰ ἱερὰ μυστήρια. Χρειάζεται νὰ ἔχει τὸν πόθο τῶν μυροφόρων, νὰ ἀγαπάει τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτὲς νὰ ὑπερπηδᾶ τὰ ἐμπόδια, ποὺ ἀναφύονται ἀνάμεσα σ’ αὐτὸν καὶ τὸν Κύριο· νὰ παραδέχεται τὴν Ἀνάστασή Του καὶ νὰ εἶναι δεκτικὸς ἄνθρωπος, νὰ ἀκούει τὰ μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως οἱ εὐλογημένες αὐτὲς γυναῖκες ἄκουσαν τὴ χαρμόσυνη εἴδηση τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης πρέπει νὰ μποῦμε σὲ σκέψεις γιὰ τὸ τί προσφέραμε ἀπὸ τὴ μεριά μας στὸ Χριστό. Μήπως ὁ Χριστὸς εἶναι στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς μας κι ὄχι στὸ κέντρο;

Ἰωὴλ Φραγκᾶκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σπουδαία γιατί υπάρχει η Κυριακή...!

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι σπουδαία, γιατί μπορεῖ νά δείξει κάποιο σπουδαῖο ἐπίγειο ἔργο. Εἶναι σπουδαία, γιατί ὑπάρχει ἡ Κυριακή καί λέμε “Ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν”. Εἶναι ἡ μέρα πού γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Δέν σώζει ἡ Ἐκκλησία, γιατί ἔχει καλούς παπάδες. Δέν σώζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιατί ἔχει καλή παράδοση κι ἀνέπτυξε τή βυζαντινή ἁγιογραφία, τή βυζαντινή μουσική καί τό βυζαντινό πολιτισμό ἐν γένει. Σώζει ἡ Ἐκκλησία, διότι κεντρικό γεγονός της ἔχει τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πού δίνει καί τήν ἐλπίδα τῆς προσωπικῆς μας ἀνάστασης.

πηγή

Το Πάσχα πέρασε;

Ήδη έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την Κυριακή του Πάσχα και από τότε λέμε το «Χριστός Ανέστη», είτε εθιμοτυπικά, είτε διότι οι άλλοι το αναφέρουν. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι ακόμη που το λένε για να μεταφέρουν και να πανηγυρίσουν την χαρμόσυνη αγγελία. Οι χριστιανοί δεν έχουμε άλλον χαιρετισμό για σαράντα ημέρες μετά το Πάσχα εκτός από το «Χριστός Ανέστη». Ίσως κάποιοι να αναρωτιούνται γιατί… ή και να περιπαίζουν σκεπτόμενοι πως το Πάσχα πέρασε. Αλλά τελικά τι ακριβώς «πέρασε» από το Πάσχα;
Σίγουρα θα «πέρασαν» και θα τελείωσαν όλοι οι εορτασμοί, οι στολισμοί, τα φαγητά και τα γλυκά του Πάσχα. Αλλά είναι κρίμα να νιώθουμε το Πάσχα σαν άλλη μια γιορτή που υπάρχει μέσα στον ετήσιο κύκλο και που σπάει την καθημερινότητα της εργασίας μας και των υποχρεώσεών μας. Και δεν είναι μόνο κρίμα… Είναι και τεράστια αχαριστία προς το δώρο που μας χαρίστηκε. Οι χριστιανοί βαπτίζονται στον θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού και ενδύονται ένδυμα αφθαρσίας, ένδυμα αθανασίας. «Δια θανάτου γεγόναμεν αθάνατοι» μας λέει ο απόστολος Παύλος. Ο άναρχος Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, ο Τριαδικός Θεός αποκατάστησε το πλάσμα του στην αθανασία: το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Ιησούς Χριστός, ενανθρωπίστηκε και γεύτηκε τον θάνατο για να γευτούμε εμείς την αθανασία. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» μας είπε όταν ήταν εδώ στην γη σαν ένας από όλους εμάς. Και έφερε το φως Του στον σκοτισμένο κόσμο...

Το φως του Χριστού είναι ανέσπερο και ανείπωτο. Δεν είναι απτό αλλά μεταβάλει την απτή μας καθημερινότητα σε χαρά, σε ανάπαυση. Δεν γίνεται αντιληπτό από τα σωματικά μας μάτια αλλά γίνεται αισθητό στα πρόσωπα όσων ζουν τον Χριστό. Δεν είναι δυσεύρετο ούτε σπάνιο, αν και είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός. Υπάρχει για όλους μας αυτό το φως και η Εκκλησία μας προσκαλεί: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
Ο Χριστός πέθανε για να λύσει τα δεσμά μας από τον σκοτεινό Άδη. Θανάτωσε τον θάνατο και ο Άδης εσκυλεύθη· του άρπαξε τους φυλακι­σμένους. Ο Χριστός μας τράβηξε από την άβυσσό της ανυπαρξίας του Άδη ξανά στην ζωή. Ξανά στην αθανασία. Στην θέση για την οποία έχουμε πλαστεί να υπάρχουμε: σε κοινωνία με τον Θεό, στον Παράδεισο. Και ο Παράδεισος μπορεί να ξεκινήσει από τώρα. Από αυτήν εδώ την ζωή αφού ο Χριστός Ανέστη και το φως Του περιλούζει την διάνοιά μας, αναπαύει την ψυχή μας, ευλογεί τα σώματά μας. Αυτό που περίμενε ο άνθρωπος για αιώνες μετά την φυγή του από τον Παράδεισο πλέον έχει πραγματοποιηθεί και μπορεί να γίνει η λαμπρή καθημερινότητά μας. Γιορτάζουμε την Λαμπρή μια φορά τον χρόνο αλλά την ζούμε κάθε μέρα… Σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Χριστός σταυρώνεται και ανασταίνεται και προσφέρεται αυτός ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων και Κύριος των Κυριευόντων εις βρώσιν σε όλους μας. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η ασφαλής κιβωτός για να συναντήσουμε τον Χριστό, αφού Εκείνος είναι η κεφαλή της και όλοι εμείς τα μέλη της.
Σε έναν ήσυχο εσπερινό θα νιώσουμε το «Φως ιλαρόν» του Τριαδικού Θεού, σε μια Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία θα τα ξαναζήσουμε όλα από την αρχή· από την γέννηση του Χριστού έως την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Εκεί θα Τον κοινωνήσουμε και εκεί θα είμαστε στην πλήρη ενότητα με τους αδελφούς μας, ζώντες και κεκοιμημένους. Στο πετραχήλι ενός πνευματικού θα μηδενίσουμε το παρελθόν μας και θα κοιτάξουμε το μέλλον μας, επίγειο και αθάνατο μαζί. Στην βάπτιση ενός ανθρώπου θα ακούσουμε «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθειτε, Χριστόν ενεδύσασθε…».Ο Χριστός είναι εδώ, μέσα μας, γύρω μας. Σφραγίζει όλη την ύπαρξή μας. Ο Χριστός Ανέστη και όλους ζητά να μας αναστήσει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το «Χριστός Ανέστη» για να ανεβούμε κι εμείς τον Γολγοθά της δικής μας ζωής μαζί Του. Και μαζί Του να αναστηθούμε…

 

πηγή

"Τὶς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον;"

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί για τους ανθρώπους μία πρόκληση στην δύναμη της λογικής. Πώς μπορεί ένα πρόσωπο να επιστρέψει από τους νεκρούς, επανα-προσλαμβάνοντας το σώμα του, το ίδιο, αλλά χωρίς τις κύριες ανθρώπινες ανάγκες, τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη (πείνα, δίψα, κάματος, πόνος, δέσμευση από τον χώρο και τον χρόνο), και πώς μπορεί να μην πεθάνει ποτέ πια; Οι απαντήσεις δίνονται ουσιαστικά μόνο με την βοήθεια της πίστης, διότι η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να αποδεχτεί το μυστήριο, το οποίο είναι υπέρλογο. Όμως η πίστη δεν είναι μία απρόσωπη κατάσταση. Δεν υπάρχει ως ιδέα. Ως βιβλίο. Ως κατάσταση την οποία ο άνθρωπος καλείται να υιοθετήσει ή όχι. Η πίστη περνά μέσα από τα πρόσωπα των άλλων, οι οποίοι «εωράκασι» τον Αναστημένο. Και βεβαιώνουν γι’ Αυτόν. Για το μυστήριο. Και δεν είδαν τον Χριστό επειδή Εκείνος μόνο διάλεξε να τους συναντήσει και να τους καταστήσει ορατή και προσιτή την Ανάστασή Του, για να την βεβαιώσουν και σε όλους εμάς τους μεταγενέστερους. Έκαναν και οι ίδιοι οι άνθρωποι βήματα προς Εκείνον. Προς το μνημείο Του. Εκζήτησαν την παρουσία Του, ακόμη κι αν δεν πίστευαν ότι θα αναστηθεί. Κι η αγάπη τους επιβραβεύθηκε, με την θεωρία του Αναστάντος. 

Η ανθρώπινη λογική όμως χρειάζεται βοήθεια, ακόμη κι όταν υπάρχει η Αγάπη, αυτή που συνοδεύει την Ζωή και την Ανάσταση του κόσμου, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Βλέπουμε στο ευαγγέλιο των Μυροφόρων γυναικών, οι οποίες «διαγενομένου του Σαββάτου ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσι το σώμα του Ιησού». Καθώς, όρθρου βαθέως, πήγαιναν προς το μνήμα, γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν καλυμμένο με λίθο μέγα, συζητούσαν μεταξύ τους: « τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;» (Μάρκ. 16, 3). Ποιος θα κυλήσει για χάρη μας την πέτρα από την είσοδο του μνήματος; Από την μία η αγάπη, η τόλμη, η γενναιοδωρία, η λαχτάρα για να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Κυρίου, ώστε να μην αποσυντεθεί, να αναστείλουν τη φθορά και από την άλλη ένα ερώτημα τετράγωνης λογικής: ποιος θα κυλήσει για χάρη μας την πέτρα. Αντιφατικές εκ πρώτης όψεως καταστάσεις. Απόδειξη όμως ότι εντός μας συνυπάρχουν πάντοτε η δίψα για το Απόλυτο, για τον Αιώνιο Θεό, για την υπέρβαση της λογικής του κόσμου τούτου και από την άλλη τα ερωτήματα τα οποία ο ανθρώπινος νους είναι πλασμένος να θέτει σχετικά με τον Θεό, τον κόσμο, την Ανάσταση.
«Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;». Το ερώτημα τίθεται εύλογα και σε μας. Λίθος είναι τα εμπόδια για να δούμε τον Χριστό. Είναι οι μέριμνές μας. Είναι οι γνώσεις μας οι θεωρητικές. Είναι ο πολιτισμός που θεοποιεί τον νου μας. Είναι ό,τι βάζουν για να καλύψουν την Ανάσταση όλοι εκείνοι οι οποίοι θεωρούν τον Χριστό έναν πλάνο. Είναι η επιθυμία της ύπαρξής μας να δει με τις αισθήσεις της το θαύμα. Είναι η αδυναμία μας, ακόμη κι αν διψούμε γα τον Χριστό, ακόμη κι αν είμαστε έτοιμοι να βαδίσουμε λίαν πρωί της ζωής μας, από την νεώτερη ηλικία μέχρι και την μεγαλύτερη προς τον Αναστάντα, να αφήσουμε στην άκρη τα ερωτήματα, τον ορθολογισμό και να αφεθούμε στην δύναμη της πίστης και της αγάπης προς Εκείνον. Είναι ο παλαιός άνθρωπος ο οποίος μάς καλεί συνεχώς στη ζωή της κοσμικότητας, της αμαρτίας, των παθών. Είναι η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η οποία δεν μας επιτρέπει να έχουμε χρόνο για να βαδίζουμε προς το μνημείο. Είναι ο φόβος του θανάτου μας και του τι θα γίνει μετέπειτα, αν υπάρχει μετέπειτα που μας γεμίζει αγωνία. Κι ενώ γνωρίζουμε ότι ο Αναστημένος βρίσκεται στην Εκκλησία και την ζωή της, βάζουμε λίθους μεγαλύτερους ή μικρότερους από μόνοι μας ή βλέπουμε τέτοιους λίθους στη ζωή εκείνων που θα θέλαμε να μας βοηθήσουν να τους αποκυλίσουμε, με αποτέλεσμα να κάνουμε πίσω.
«Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;». Χρειαζόμαστε Κάποιον που για χάρη μας να κάνει να φύγουν από τα μάτια της ψυχής μας οι λίθοι που δεν μας επιτρέπουν να δούμε την Ανάσταση. Αυτός ο Κάποιος είναι ο Χριστός και η επιθυμία μας να Τον συναντήσουμε. Είναι ο λόγος Του, όπως αποτυπώνεται στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι το μυστήριο της Ευχαριστίας. Είναι το μυστήριο της μετανοίας, το οποίο κάνει με την ταπείνωση να θραύονται τα συστατικά του λίθου, τα φαινομενικά πανίσχυρα. Διότι ο λίθος έχει να κάνει με τον εγωκεντρισμό μας. Με την αίσθηση ότι εμείς γνωρίζουμε. Με την αδυναμία μας να ταπεινωθούμε. Να ακούσουμε την φωνή του Αιωνίου. Να γευτούμε την χαρά της αναστάσιμης κραυγής: «Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε». Επειδή «ώδε» Τον αναζητούμε. Όχι στο πρόσωπο του αδελφού μας, ούτε στην καρδιά μας, εντός μας, αλλά στις εξωτερικές αποδείξεις, στα πειστήρια και στα επιχειρήματα. Τον αναζητούμε στην δύναμη και όχι στη ήττα του Σταυρού και του Τάφου. Τον αναζητούμε στην εξουσία έναντι των ανθρώπων και όχι στην ταπεινή διακονία τους. Έχοντας πλάσει έναν Θεό στα δικά μας μέτρα, έναν Θεό που θα μας δικαιώνει και που θα καταδικάζει τους άλλους, δεν μπορούμε να Τον εμπιστευθούμε να αποκυλίσει για χάρη μας τον λίθο του μνήματος στο οποίο έχουμε καταδικάσει τον εαυτό μας, τον λίθο του πνευματικού θανάτου ή μίας ζωής γεμάτης φόβο και αγωνία για τα υλικά. «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;». Το ερώτημα μοιάζει ακόμη πιο επώδυνο στην εποχή μας. Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο αποδεχόμαστε παθητικά ό,τι κλείνει τον Χριστό στο μνημείο. Αποδεχόμαστε παθητικά ό,τι κλείνει κι εμάς σε μια ζωή ατομοκεντρική. Όπου τα πάντα είναι εικόνα. Όπου κέντρο όλων είναι το «εγώ» μας. Όπου ακόμη κι αν πειστούμε, δεν θέλουμε να πειστούμε. Ο λίθος για χάρη των Μυροφόρων αποκεκύλισται διότι η καρδιά τους είχε πίστη και αγάπη. Είχε τόλμη. Είχε θυσία. Είχε συνεχή πορεία προς το μνημείο, ακόμη κι αν δεν γνώριζαν αν θα μπορούσαν να εισέλθουν. Συνέχιζαν όμως, χωρίς να νικιούνται από τα ερωτήματα της λογικής, αφήνοντας τα πάντα στην πίστη και στην αγάπη. Όχι αφηρημένα. Αλλά προς ένα Πρόσωπο. Τον Θεάνθρωπο Κύριό μας. Αυτόν που με τα έργα μας, τους λόγους μας, τις στρεβλώσεις, την απιστία ο κόσμος κλείνει στο μνήμα και σφραγίζει τον λίθον. Εκείνος όμως ανέστη! Και έδωσε στις μυροφόρες και στον καθέναν την δυνατότητα να αποκυλίσει τους δικούς του προσωπικούς λίθους, δια των αγγέλων Του που είναι οι Άγιοι και η ζωή της Εκκλησίας, αλλά πρωτίστως η πίστη και η αγάπη. Για να Τον συναντούμε και να Τον ακούμε να μας απευθύνει τον αναστάσιμο χαιρετισμό: «Χαίρετε!». Αυτόν που κανένας λίθος δεν θα μπορέσει ποτέ να καλύψει!

 

πηγή

"Οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια"

Ανέστη ο Κύριος. Εχάρηκε ο Ουρανός και η γη. «Οὐρανός τε και γῆ καὶ τὰ καταχθόνια».Γέμισαν από το φώς της Αναστάσεως. Και με εκείνο το Φώς θα έλθη ο Κύριος και κατά την Δευτέρα Παρουσία. Θα μεριάσουν τα σύμπαντα. Θα αναστηθούν οι πεθαμένοι και θα μας βάλει στην Θεία Του Βασιλεία. Αυτός είναι ο σκοπός και το τέλος της Θείας Ενανθρωπήσεως. Αυτή είναι η σωτηρία του κόσμου. Η σωτηρία όλων μας.
Εμείς ταπεινοί και αμαρτωλοί και ελάχιστοί οφείλουμε να τον ευγνωμονούμε. Να τον ευχαριστούμε. Να τον δοξολογούμε. Να τα σκεπτόμεθα αυτά. Και προπαντός να τον έχομε Νυμφίο στην ψυχή μας και στη ζωή μας. Η Χάρις του να εξακτινώνεται. Να βγαίνει προς τα έξω. Να βγαίνει προς τους άλλους. Να πηγαίνουμε στη Θ.Λειτουργία της Εκκλησία και να βγαίνουμε στη συνέχεια και στη λειτουργία της ζωής. Το ένα είναι συνέχεια του άλλου. Είναι αλληλένδετα.
Και καθώς θα είμαστε αναστημένοι και φεγγοβολούντες θα επηρεάζουμε και τους άλλους. Όλοι οι άλλοι μας βλέπουν σαν βγαίνουμε από την Εκκλησία, σαν λέμε πως είμαστε του Χριστού, μας βλέπουν και περιμένουν κάτι από εμάς. Τι περιμένουν; Να τους δώσουμε τον Κύριο. Να τους δώσουμε την ελπίδα. Να τους δώσουμε τη χαρά. Να τους δώσομε την Ανάσταση. Να τους δώσομε τι άλλο λέτε; Τη συγγνώμη! Η συγγνώμη είναι εκείνη που σπάζει κόκαλα. Η συγνώμη είναι εκείνη που ανασταίνει τον ανθρωπο. «Συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ Τάφου ἀνέτειλε» λέει η Εκκλησία μας την Αγία και Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα. Είναι μεγάλη υπόθεση.

Γέροντας Ανανίας Κουστένης

πηγή

Η Πασχάλια περίοδος και η Ανάληψη

Σε λίγο έρχεται το τέλος της Πασχάλιας περιόδου, της περιόδου των 40 ημερών μετά την Ανάσταση του Κυρίου. Δεν είναι, όμως, το τέλος της χαρμόσυνης περιόδου σήμερα. Ο αναστάς Ιησούς Χριστός ανέρχεται εις τους ουρανούς απομακρυνόμενος από τα της γης. Δε μας αφήνει, ωστόσο, ορφανούς αλλά μας ευεργετεί εξίσου. Μετά την Ανάστασή Του λαμβάνει το θεωμένο Του Σώμα, όλη την δική μας ανθρώπινη φύση, την οποία και προσέλαβε ασυγχύτως ενωμένη με τη Θεία Φύση, και μ' αυτήν ίσταται εκ δεξιών του Θεού και Πατρός. Τί μεγάλη τιμή για τους ανθρώπους! Η ανθρώπινη φύση θεώθηκε, αφού ο "ἐν ὑψίστοις οἰκῶν κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς καὶ συντρίψας μοχλοὺς αἰωνίους" ανέστη και ανελήφθη, εισάγοντας και την πρώην αμαυρωμένη μας φύση στον Παράδεισο και μάλιστα εκ δεξιών του Πατρός. 

Σήμερα, λοιπόν, δεν τελειώνει η χαρά μας. Αντίθετα πολλαπλασιάζεται. 

Τελειώνει μόνο η περίοδος εκείνη του εκκλησιαστικού έτους, στην οποία κυριαρχεί η χαρμόσυνη μαρτυρία της Αναστάσεως. Τελειώνει μόνο η περίοδος των 40 ημερών του Πάσχα. 

Όμως, το τέλος αυτό είναι συνάμα και η αρχή του αιωνίου Πάσχα, της διάβασης όλου του ανθρώπινου γένους από το θάνατο στη Ζωή, αφού με την Ανάληψη του Κυρίου μας διερχόμαστε, ακολουθώντας πιστά Αυτόν, του βίου την θάλασσαν και εισερχόμαστε στην Γη της Επαγγελίας μας, τον Παράδεισο.

Αναστάσεως Ημέρα - Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Πάσχα για πάντα...

Ήδη έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την Κυριακή του Πάσχα και από τότε λέμε το «Χριστός Ανέστη», είτε εθιμοτυπικά, είτε διότι οι άλλοι το αναφέρουν. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι ακόμη που το λένε για να μεταφέρουν και να πανηγυρίσουν την χαρμόσυνη αγγελία. Οι χριστιανοί δεν έχουμε άλλον χαιρετισμό για σαράντα ημέρες μετά το Πάσχα εκτός από το «Χριστός Ανέστη». Ίσως κάποιοι να αναρωτιούνται γιατί… ή και να περιπαίζουν σκεπτόμενοι πως το Πάσχα πέρασε. Αλλά τελικά τι ακριβώς «πέρασε» από το Πάσχα;

Σίγουρα θα «πέρασαν» και θα τελείωσαν όλοι οι εορτασμοί, οι στολισμοί, τα φαγητά και τα γλυκά του Πάσχα. Αλλά είναι κρίμα να νιώθουμε το Πάσχα σαν άλλη μια γιορτή που υπάρχει μέσα στον ετήσιο κύκλο και που σπάει την καθημερινότητα της εργασίας μας και των υποχρεώσεών μας. Και δεν είναι μόνο κρίμα… Είναι και τεράστια αχαριστία προς το δώρο που μας χαρίστηκε.

Οι χριστιανοί βαπτίζονται στον θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού και ενδύονται ένδυμα αφθαρσίας, ένδυμα αθανασίας. «Δια θανάτου γεγόναμεν αθάνατοι» μας λέει ο απόστολος Παύλος. Ο άναρχος Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, ο Τριαδικός Θεός αποκατάστησε το πλάσμα του στην αθανασία: το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Ιησούς Χριστός, ενανθρωπίστηκε και γεύτηκε τον θάνατο για να γευτούμε εμείς την αθανασία. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» μας είπε όταν ήταν εδώ στην γη σαν ένας από όλους εμάς. Και έφερε το φως Του στον σκοτισμένο κόσμο..

Το φως του Χριστού είναι ανέσπερο και ανείπωτο. Δεν είναι απτό αλλά μεταβάλει την απτή μας καθημερινότητα σε χαρά, σε ανάπαυση. Δεν γίνεται αντιληπτό από τα σωματικά μας μάτια αλλά γίνεται αισθητό στα πρόσωπα όσων ζουν τον Χριστό. Δεν είναι δυσεύρετο ούτε σπάνιο, αν και είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός. Υπάρχει για όλους μας αυτό το φως και η Εκκλησία μας προσκαλεί: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».

Ο Χριστός πέθανε για να λύσει τα δεσμά μας από τον σκοτεινό Άδη. Θανάτωσε τον θάνατο και ο Άδης εσκυλεύθη· του άρπαξε τους φυλακι­σμένους. Ο Χριστός μας τράβηξε από την άβυσσό της ανυπαρξίας του Άδη ξανά στην ζωή. Ξανά στην αθανασία. Στην θέση για την οποία έχουμε πλαστεί να υπάρχουμε: σε κοινωνία με τον Θεό, στον Παράδεισο. Και ο Παράδεισος μπορεί να ξεκινήσει από τώρα. Από αυτήν εδώ την ζωή αφού ο Χριστός Ανέστη και το φως Του περιλούζει την διάνοιά μας, αναπαύει την ψυχή μας, ευλογεί τα σώματά μας.

Αυτό που περίμενε ο άνθρωπος για αιώνες μετά την φυγή του από τον Παράδεισο πλέον έχει πραγματοποιηθεί και μπορεί να γίνει η λαμπρή καθημερινότητά μας. Γιορτάζουμε την Λαμπρή μια φορά τον χρόνο αλλά την ζούμε κάθε μέρα… Σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Χριστός σταυρώνεται και ανασταίνεται και προσφέρεται αυτός ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων και Κύριος των Κυριευόντων εις βρώσιν σε όλους μας. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η ασφαλής κιβωτός για να συναντήσουμε τον Χριστό, αφού Εκείνος είναι η κεφαλή της και όλοι εμείς τα μέλη της.

Σε έναν ήσυχο εσπερινό θα νιώσουμε το «Φως ιλαρόν» του Τριαδικού Θεού, σε μια Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία θα τα ξαναζήσουμε όλα από την αρχή· από την γέννηση του Χριστού έως την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Εκεί θα Τον κοινωνήσουμε και εκεί θα είμαστε στην πλήρη ενότητα με τους αδελφούς μας, ζώντες και κεκοιμημένους. Στο πετραχήλι ενός πνευματικού θα μηδενίσουμε το παρελθόν μας και θα κοιτάξουμε το μέλλον μας, επίγειο και αθάνατο μαζί. Στην βάπτιση ενός ανθρώπου θα ακούσουμε «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθειτε, Χριστόν ενεδύσασθε…».

Ο Χριστός είναι εδώ, μέσα μας, γύρω μας. Σφραγίζει όλη την ύπαρξή μας. Ο Χριστός Ανέστη και όλους ζητά να μας αναστήσει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το «Χριστός Ανέστη» για να ανεβούμε κι εμείς τον Γολγοθά της δικής μας ζωής μαζί Του. Και μαζί Του να αναστηθούμε…

πηγή

Η καλή απιστία του Θωμά

Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης.

Η Εκκλησία μας την απιστία του Θωμά, σ’ ένα τροπάριο της, την ονομάζει καλή. Δικαιολογημένα κάποιος θα διερωτηθεί· υπάρχει άραγε καλή και κακή απιστία; Φαίνεται ότι υπάρχει, αφού ό,τι το ανθρώπινο δεν είναι αμιγώς καλό ή κακό. Σ’ έναν με καθαρή συνείδηση, αγαθή καρδιά και ταπεινό λογισμό, όλα είναι ξεκάθαρα. Σ’ έναν που έχει μολυνθεί από τον ιό της απιστίας, όλα είναι σκοτεινά και ταραγμένα. Μακάρι να είχαμε την καλή απιστία του Απ. Θωμά!

Θα λέγαμε ότι η αμφιβολία, ο δισταγμός και η ολιγοπιστία, είναι φυσιολογικά σ’ έναν άνθρωπο που αναζητά το Θεό με το νου του.

Οι απόστολοι του Χριστού, τον παρακαλούσαν να τους προσθέσει πίστη, στην υπάρχουσα πίστη τους. Η απιστία όμως, είναι πνευματικό νόσημα σοβαρό. Η πίστη είναι υπέρλογη και η απιστία παράλογη. Η απιστία συχνά-πυκνά, προέρχεται από επιπολαιότητα, από ρηχότητα σκέψεως, από άστατο βίο και μπερδεμένη συνείδηση.

Η περίπτωση του Θωμά, που απουσίαζε κατά την εμφάνιση του Αναστημένου Χριστού στους συμμαθητές του, είναι χαρακτηριστική. Είναι γεγονός ότι ο Θωμάς αμφιβάλλει, δεν απιστεί όμως, αλλά ζητά τεκμήρια για τη βεβαίωση της πίστεώς του.

Ο γνωστός για τον ενθουσιασμό του και από άλλες περιπτώσεις Θωμάς δεν είναι ένας σκεπτικιστής απομονωμένος και μειονεκτικός. Τολμά, αναζητά, ανιχνεύει, ψάχνει. Ζητά την αλήθεια, μια άμεση επαφή μαζί της. Ο Χριστός δεν δυσκολεύεται να του την προσφέρει. Ξανάρχεται να τον συναντήσει. Ξανάρχεται και για τον καθένα μας.

Η πίστη αρκετών χριστιανών, μερικές φορές, είναι νερόβραστη, πιο ψυχρή και από την απιστία. Την έχουμε την πίστη ως πανοπλία και καλή αμφίεση για να κτυπάμε, να μη μας κτυπούν, να μας εκτιμούν, θαυμάζουν και προσέχουν. Δεν τολμούμε ποτέ να ψάξουμε βαθύτερα τη νομιζόμενη πίστη μας, δεν θέλουμε επ’ ουδενί να την αμφισβητήσουμε, μη κι εκτεθούμε. Η θερμή πίστη δίνει πνευματική υγεία, ισορροπία, στηριγμό, ενδυνάμωση, ελπίδα κι εμπιστοσύνη στο Θεό. Μερικές φορές, ας μη φοβηθούμε να το ομολογήσουμε, η πίστη μας έχει αρκετά στοιχεία μυστικής εγωπάθειας και νοσηρής συναισθηματικότητας. Φθάνει μάλιστα μια λαθεμένη πίστη σ’ ένα αντικοινωνικό σκεπτικισμό, που προσφέρει ένα αρκετά κακό παράδειγμα στους άλλους. Αναζητώντας το Θεό και βλέποντας εμάς έτσι, κάνουν πίσω.

Ο Θωμάς δεν ήταν σίγουρα κακόπιστος ούτε ευκολόπιστος. Ήταν ειλικρινής, ντόμπρος, γνήσιος, ατόφιος, τίμιος και αληθινός. Ήταν αυτός που ήταν. Η καλή του απιστία έκανε το Χριστό να ξανάλθει γι’ αυτόν. Ο Χριστός του προσφέρθηκε για την ειλικρίνειά του. Δεν τον επετίμησε, που ζήτησε να τον δει, να τον ψηλαφήσει. Όμως τελικά μακάρισε κι ευλόγησε αυτούς που δεν θα δουν και θα πιστέψουν.

Η απιστία φυσικά είναι ελεύθερη επιλογή του καθενός. Η απιστία λέει πως βασίζεται μόνο σε ό,τι βλέπει και πιάνει και κατανοεί η λογική. Αυτό είναι ένας εξαναγκασμός και μια ευκολία κουραστική. Η πίστη θα λέγαμε είναι με δυσκολία, επικινδυνότητα, ρίσκο και τόλμη. Γι’ αυτό μακαρίζει αυτούς που πιστεύουν χωρίς χειροπιαστές αποδείξεις. Η πιο δυνατή απόδειξη είναι η βεβαίωση της καρδιάς μας. Ο δυσκολόπιστος Θωμάς είναι αδελφός μας, είναι αδύναμος, αλλά καλοπροαίρετος σίγουρα.

Στο Άγιον Όρος την ημέρα αυτή έχουμε σε όλες τις μονές αγρυπνία, γιατί τέτοια ημέρα απελευθερώθηκε από τον τουρκικό ζυγό. Όπως πληροφορούμαστε ο κόσμος κατά τις εορτές του Πάσχα ήταν περισσότερος από άλλοτε στις εκκλησίες. Αυτό σημαίνει ότι η πίστη δεν έσβησε. Μπορεί όμως να γίνει βαθύτερη και θερμότερη. Ο Θωμάς δεν είναι των απίστων. Αλλά των δυσπίστων, των ολιγοπίστων και τελικά των πιστών. Η καλή του απιστία ας μας προβληματίσει γόνιμα.

πηγή