Το Πάσχα πέρασε;

Ήδη έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την Κυριακή του Πάσχα και από τότε λέμε το «Χριστός Ανέστη», είτε εθιμοτυπικά, είτε διότι οι άλλοι το αναφέρουν. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι ακόμη που το λένε για να μεταφέρουν και να πανηγυρίσουν την χαρμόσυνη αγγελία. Οι χριστιανοί δεν έχουμε άλλον χαιρετισμό για σαράντα ημέρες μετά το Πάσχα εκτός από το «Χριστός Ανέστη». Ίσως κάποιοι να αναρωτιούνται γιατί… ή και να περιπαίζουν σκεπτόμενοι πως το Πάσχα πέρασε. Αλλά τελικά τι ακριβώς «πέρασε» από το Πάσχα;
Σίγουρα θα «πέρασαν» και θα τελείωσαν όλοι οι εορτασμοί, οι στολισμοί, τα φαγητά και τα γλυκά του Πάσχα. Αλλά είναι κρίμα να νιώθουμε το Πάσχα σαν άλλη μια γιορτή που υπάρχει μέσα στον ετήσιο κύκλο και που σπάει την καθημερινότητα της εργασίας μας και των υποχρεώσεών μας. Και δεν είναι μόνο κρίμα… Είναι και τεράστια αχαριστία προς το δώρο που μας χαρίστηκε. Οι χριστιανοί βαπτίζονται στον θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού και ενδύονται ένδυμα αφθαρσίας, ένδυμα αθανασίας. «Δια θανάτου γεγόναμεν αθάνατοι» μας λέει ο απόστολος Παύλος. Ο άναρχος Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, ο Τριαδικός Θεός αποκατάστησε το πλάσμα του στην αθανασία: το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Ιησούς Χριστός, ενανθρωπίστηκε και γεύτηκε τον θάνατο για να γευτούμε εμείς την αθανασία. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» μας είπε όταν ήταν εδώ στην γη σαν ένας από όλους εμάς. Και έφερε το φως Του στον σκοτισμένο κόσμο...

Το φως του Χριστού είναι ανέσπερο και ανείπωτο. Δεν είναι απτό αλλά μεταβάλει την απτή μας καθημερινότητα σε χαρά, σε ανάπαυση. Δεν γίνεται αντιληπτό από τα σωματικά μας μάτια αλλά γίνεται αισθητό στα πρόσωπα όσων ζουν τον Χριστό. Δεν είναι δυσεύρετο ούτε σπάνιο, αν και είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός. Υπάρχει για όλους μας αυτό το φως και η Εκκλησία μας προσκαλεί: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών».
Ο Χριστός πέθανε για να λύσει τα δεσμά μας από τον σκοτεινό Άδη. Θανάτωσε τον θάνατο και ο Άδης εσκυλεύθη· του άρπαξε τους φυλακι­σμένους. Ο Χριστός μας τράβηξε από την άβυσσό της ανυπαρξίας του Άδη ξανά στην ζωή. Ξανά στην αθανασία. Στην θέση για την οποία έχουμε πλαστεί να υπάρχουμε: σε κοινωνία με τον Θεό, στον Παράδεισο. Και ο Παράδεισος μπορεί να ξεκινήσει από τώρα. Από αυτήν εδώ την ζωή αφού ο Χριστός Ανέστη και το φως Του περιλούζει την διάνοιά μας, αναπαύει την ψυχή μας, ευλογεί τα σώματά μας. Αυτό που περίμενε ο άνθρωπος για αιώνες μετά την φυγή του από τον Παράδεισο πλέον έχει πραγματοποιηθεί και μπορεί να γίνει η λαμπρή καθημερινότητά μας. Γιορτάζουμε την Λαμπρή μια φορά τον χρόνο αλλά την ζούμε κάθε μέρα… Σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Χριστός σταυρώνεται και ανασταίνεται και προσφέρεται αυτός ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων και Κύριος των Κυριευόντων εις βρώσιν σε όλους μας. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η ασφαλής κιβωτός για να συναντήσουμε τον Χριστό, αφού Εκείνος είναι η κεφαλή της και όλοι εμείς τα μέλη της.
Σε έναν ήσυχο εσπερινό θα νιώσουμε το «Φως ιλαρόν» του Τριαδικού Θεού, σε μια Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία θα τα ξαναζήσουμε όλα από την αρχή· από την γέννηση του Χριστού έως την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Εκεί θα Τον κοινωνήσουμε και εκεί θα είμαστε στην πλήρη ενότητα με τους αδελφούς μας, ζώντες και κεκοιμημένους. Στο πετραχήλι ενός πνευματικού θα μηδενίσουμε το παρελθόν μας και θα κοιτάξουμε το μέλλον μας, επίγειο και αθάνατο μαζί. Στην βάπτιση ενός ανθρώπου θα ακούσουμε «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθειτε, Χριστόν ενεδύσασθε…».Ο Χριστός είναι εδώ, μέσα μας, γύρω μας. Σφραγίζει όλη την ύπαρξή μας. Ο Χριστός Ανέστη και όλους ζητά να μας αναστήσει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το «Χριστός Ανέστη» για να ανεβούμε κι εμείς τον Γολγοθά της δικής μας ζωής μαζί Του. Και μαζί Του να αναστηθούμε…

 

πηγή