Στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου τὰ σώματα τῶν μοναχῶν δὲν σκληραίνονται οὔτε παγώνουν, ἀλλὰ διατηροῦν τὸ χρῶμα, ποὺ εἶχαν ἐν τῇ ζωῇ, εἶναι χαρμονῆς θέαμα νὰ φύγης στὴν ἐκκλησία, ἢ στὸ σκαμνάκι προσευχόμενος, ἢ στὸ πατάκι γονατιστός, σὰν τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους Ἁγίους, ποὺ ἔφυγαν σὲ παρόμοιες στιγμές.
Ἐπίσης, εἶναι πολὺ ὡραῖα νὰ φύγωμε γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, τὴν ὥρα ποὺ δουλεύομε καὶ εἴμαστε κουρασμένοι καὶ ἱδρωμένοι ἀπὸ τὸ διακόνημά μας, ἢ τὴν ὥρα ποὺ γυρίζομε ἀπὸ μιὰ συζήτησι, στὴν ὁποία εἴπαμε τὸ «ναὶ» στὸν ἀδελφό μας καὶ δείξαμε ἔτσι τὸν σεβασμό μας στὴν θεοπλάστη εἰκόνα
τοῦ μεγάλου Θεοῦ. Μακάρι νὰ μᾶς πάρη ὁ Θεὸς σὲ τέτοιες στιγμές.
Προηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου