Ο στίχος αυτός προέρχεται από κοσμικό τραγούδι. Όμως, είναι δυνατό να αποκτήσει ένα νόημα διαφορετικό. Ένα νόημα έξω από τα όρια της κοσμικής ζωής. Μια προέκταση που αφορά αυτούς που ποθούν να νικήσουν τον κόσμο, το λαό του Κυρίου, και σχετίζεται με την κυριολεκτική σημασία του στίχου και πέραν της τετριμμένης ερμηνείας που δίνει ο κοσμικός νους σ' αυτόν.
Πράγματι, η προσευχή είναι το όντως ταξίδι που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Όχι χωρικό ταξίδι. Είναι η συνομιλία του ανθρώπου με το Θεό, του δούλου με τον Κύριο. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τις επιγείες υποθέσεις και η προσκόλλησή του στο Θεό. Προσευχόμενοι πλησιάζουμε στον πάντα φιλάνθρωπο Κύριο, ο οποίος είναι εκείνος που δημιούργησε αυτόν τον υπερκόσμιο δίαυλο επικοινωνίας, η ύπαρξή μας αισθάνεται την ευλογητή παρουσία Του.
Είναι, όμως, και ταξίδι εντός της δικής μας προσωπικότητας. Αναλογιζόμενοι τον μόνο καθαρό και ακήρατο Θεό, συνεοδητοποιούμε την αμαρτωλότητά μας. Συνειδητοποιούμε το πόσο ο καθένας απέχει απ' αυτό που ο Κύριος ποθεί και ζητά από μας. Ταξιδεύουμε, δηλαδή, από την "καλή" επιφάνειατου εαυτού μας στην (δυστυχώς σχεδόν πάντοτε) "κακή" εσώτερη πραγματικότητα. Η προσευχή είναι το μέσο και το εισιτήριο (για να χρησιμοποιήσουμε και όρους που σχετίζονται με το προαναφερθέν ταξίδι για να σπάσουμε τα δεσμά ανάμεσα στο "φαίνεσθαι" και το "εἶναι" του εαυτού μας. Μας οδηγεί σε επίγνωση, ταπείνωση, μετάνοια και δι' αυτής την κάθαρση.
Πάντοτε ο Κύριος περιμένει να ξεκινούμε το άγιο αυτό ταξίδι της προσευχής και πάντοτε είναι Εκείνος που αναλαμβάνει την καθοδήγησή μας, αφού μ' αυτήν του ζητούμε την παρουσία Του στην ζωή μας. Εκείνος που έγινε άνθρωπος για εμάς, που ταπεινώθηκε και έμεινε μόνος επάνω στο Σταυρό, ποτέ δε μας αφήνει μόνους αλλά πάντοτε επιζητά να επικυρώσουμε το ανοιχτό εισιτήριο για την πνευματική μας άνοδο, το οποίο μας "άφησε" ως κληρονομιά με την επίγεια παρουσία Του. Ας μην αφήνουμε, λοιπόν, ανεκμετάλλευτη την ευεργεσία αυτή, αλλά ας το "επικυρώνουμε" καθημερινά με την προσευχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου