Διανύοντας την εορταστική περίοδο του Δωδεκαημέρου, φτάνουμε στην Κυριακή μετά την εορτή της Γέννησης του Κυρίου. Είναι ίσως μια ιδιαίτερη ημέρα. Μάλλον, είναι μια μέρα που πιθανόν δημιουργεί μια σύγχυση στους ορθόδοξους πιστούς. Βέβαια, η σύγχυση αυτό δεν είναι αρνητική ή κάποιο πρόβλημα, αλλά, θα λέγαμε, το αντίθετο.
Όπως, κάθε Κυριακή πανηγυρίζουμε με τις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας την κοσμοσωτήρια Ανάσταση του Κυρίου και γι' αυτή δοξολογούμε τον Τριαδικό Θεό μας, τον Θεό Πατέρα, τον Υιό και Λόγο του Θεού "τόν πληρώσαντα πᾶσαν τήν πατρικήν ὑπέρ ἡμῶν οἰκονομίαν" και το Άγιο Πνεύμα. Διότι "συγκαταβάσει θεϊκῆ" και διά των αχράντων Παθών του Κυρίου Ιησού εδωρήθη στο ανθρώπινο γένος η άφεση των αμαρτιών και ανοίχθηκε γι' αυτό ο Παράδεισος. Ωστόσο, αυτή η Κυριακή είναι ξεχωριστή. Αναπέμπουμε δοξολογία στο Χριστό και για τη θεία Γέννηση και την ενανθρώπιση Του εκ Πνεύματος Αγίου και της Παναχράντου Μητρός Του, καθότι βρισκόμαστε προ της αποδόσεως της εορτής.
Φαίνεται, λοιπόν, πως πανηγυρίζουμε την ίδια ημέρα για τα δύο ακροτελεύτια και αντίθετα σημεία της επίγειας παρουσίας του Χριστού: την αρχή και το τέλος αυτής. Ουσιαστικά, όμως, είναι ενιαία η εορτή αυτή: είναι η εορτή και δοξολογία της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, χάριν της οποίας ο Υιός του Θεού, έλαβε δούλου μορφή, έζησε ως ταπεινός άνθρωπος στη γη και υπέμεινε το σαρκικό θάνατο για να αναστήσει τους ανθρώπους μαζί Του. Είναι η κατεξοχήν ημέρα, κατά την οποία δοξολογούμε την "πληρωθείσαν πατρικήν ὑπέρ ἡμῶν οἰκονομίαν", καθώς τη βλέπουμε μέσω των ακολουθίων και των ύμνων αυτών να εκτυλίσσεται νοητά ενώπιόν μας: απ' την Γέννηση του Κυρίου ως την Ανάστασή Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου