Η κρίση με τα μάτια ενός Αγιορείτη.(Αρχ. Βασιλείου Γοντικάκη)

 Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης, 

Προηγούμενος Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους

 

Ενώ η σύγχυσι είναι γενική. Τα πάντα απειλούνται. Πολλά καταρρέουν και χάνονται… Ενώ βλέπεις άλλους να φεύ­γουν για να σωθούν, άλλους να έρχωνται για να συλήσουν…

Ενώ πονά και υποφέρει, δεν απογοητεύεται. Χαίρει και αγάλλεται στο βάθος, γιατί υπάρχει λύσι. Μπορεί να βρεθή τρόπος και τόπος αναπαύσεως για τον δοκιμαζό­μενο λαό.

 

Ζη και χαίρεται, «συν πάσι τοις Αγίοις», ενισχυόμενος από τήν λειτουργική ζωή και χάρι που προσφέρεται στον πιστό λαό…

 

Γιατί υ­πάρχει τόση αγωνία για να βρεθή λύσι, τη στιγμή που υπάρχει λύσι ξεκάθαρη. Είναι δίπλα μας, την ζούμε…

 

Πάμε να λύσωμε προβλήματα λυμένα. Φανερωνόμα­στε αγράμματοι και αδιάβαστοι στον τόπο και στο μά­θημά μας. Ζητούμε βοήθεια εκεί όπου οφείλομε να προσφέρωμε.

Πάμε να προτιμήσωμε μια λογική άζυμη και σχολα­στική της Δύσεως, ενώ το αείζωο και απερινόητο έχει σαρκωθή στη ζωή μας. Μας προσφέρεται ως ευλογία, και δι’ αυτού σωζόμαστε ελευθερούμενοι.

 

Νοιώθει ότι μέσα στην τρικυμία των απειλών και στον χείμαρρο των προτεινομένων λύσεων, υπάρχει κάτι σιω­πηλό και αμετακίνητο. Αυτό διοικεί τα πάντα, με βεβαι­ότητα που σε αναπαύει.

 

Μέσα στη βαβυλωνία τής αναταραχής και το παν­δαιμόνιο των θορύβων «το μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας» και φαίνεται να επικρατή εντυπωσιακά. Την ίδια ώρα αθόρυβα και μυστικά ιερουργείται το μυστήριο της σωτηρίας. Επιβάλλεται. Και δι’ αυτού «συγκροτεί­ται και συνέχεται προς μίαν Ορθοδοξίαν τα πέρατα».

 

Ενώ όλα κοχλάζουν σε βρασμό εξελίξεων, απειλών και συγχύσεων, ταυτόχρονα όλα είναι γαλήνια, με λυμέ­να τα προβλήματα.

 

…Ταυτόχρονα μέσα σ’ όλα νοιώθεις να υπάρχη κάτι ιερό και πανάγιο΄ η αδιαφιλονίκητη υπεροχή μιας Δυνάμεως που χαρίζει σιγουριά αιωνιότητος από σήμερα στους πιστούς. Και δι’ αυτών σ’ όλο τον κόσμο.

 

Αυτή η δύναμι, ενώ μένει έξω από κάθε πανικό, δεν βρίσκεται στο περιθώριο της πραγματικότητος, ούτε στην περιφέρεια κάποιων ατομικών δοξασιών, αλλά στην καρδιά των γεγονότων, στην καρδιά του πιστού λαού. Αυτή κρατά αοράτως τα ηνία και κατευθύνει τα πάντα΄ ενώ πολλοί επώνυμοι και επίσημοι τα έχουν χαμένα και τρέχουν πέρα-δώθε.

 

… υπάρχει ένα ιερό κεφάλαιο, ακατάλυτο και άφθορο, που δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου». Και σώζει τον κόσμο σε Ανατολή και Δύσι. Μια δύναμι που «εν ασθενεία τελειούται». Αυτή, ως σεσαρκωμένη αγάπη, έχει μεταμορφώσει τη ζωή και έχει ομορφήνει λειτουργικά τον θάνατο, γιατί τον έχει καταρ­γήσει.

 

Δεν είμαστε εγκαταλελειμμένοι και απροστάτευτοι΄ υποχρεωμένοι να αυτοσχεδιάζωμε, πέφτοντας θύματα στις αλλοπρόσαλλες κινήσεις του πανικού.

 

Κάτι έχει προηγηθή και έχει σαρκωθή ως παρουσία ευλογίας που συμπαραστέκεται στον δοκιμαζόμενο άν­θρωπο, χωρίς να του αφαιρή την ελευθερία και να του στερή τη δυνατότητα να μετάσχη στον πόνο και στην τραγωδία της ιστορίας. Κάτι αληθινό που η γνησιότητά του φανερώνεται τώρα που όλα απειλούνται.

 

Όταν είναι χαμένοι και ζαλισμένοι όσοι ψάχνουν να βρουν λύσεις του όλου προβλήματος με το μυαλό τους, «οι πεποιθότες επί Κύριον» ζουν στην ειρήνη της Αλή­θειας.

 

Όταν μετά το πάθος του Κυρίου όλοι, Γραμματείς και Φαρισαίοι, ήταν σίγουροι ότι η υπόθεσι «εκείνου του πλά­νου» τέλειωσε —καταδικάστηκε, σταυρώθηκε, ετά­φη—, τότε ο Αναστάς Κύριος εμφανίζεται κεκλεισμέ­νων των θυρών και δίδει ειρήνη στους τρομαγμένους μα­θητές. Και τώρα, μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό και τις καταρρεύσεις, ο πιστός λαός δέχεται δια της Εκκλησίας μυστικώς την ειρήνη του θείου φωτισμού που στερεώνει τις καρδιές των πεποιθότων επί τον Κύριον.

 

Αυτοί πού παρουσιάζονται ως δυνατοί και σωτήρες εί­ναι κατά βάθος ταλαίπωροι και έχουν ανάγκη σωτηρίας. Και οι άλλοι που παρουσιάζονται (και το νοιώθομε) ως εχθροί που μας απειλούν και θέλουν να μας αφανίσουν, μας κάνουν καλό. Και οι ίδιοι έχουν ανάγκη από την ευ­λογία και την αγάπη του Θεανθρώπου.

 

Το θέμα είναι να ζήσης μέσα στη χάρι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έτσι που να χαρής τη ζωή και τον θάνατο…

 

Τώρα είναι διαφορετικά. Το πολυεθνικό τούτο κράτος κρύβει στην καρδιά του ένα θεϊκό κεφάλαιο, την Ορθόδοξη Εκκλησία, που, με την πυράκτωσι της τελικής δοκι­μασίας, καίγεται και αναδίδει σαν μοσχοθυμίαμα το άρωμα της ανακουφίσεως και της πνευματικής ελευθε­ρίας, που σώζει τον άνθρωπο χαρίζοντάς του νέες δυνα­τότητες που τον αναλαμβάνουν σε άλλο επίπεδο. Του ομορφαίνουν τη χαρά και τη θλίψι, την ελευθερία και την αιχμαλωσία, τη ζωή και τον θάνατο.

 

Την περίοδο της κρατικής αποσυνθέσεως έχομε την παρουσία της ουρανίας συνθέσεως και αρμονίας. Τον καιρό της καταρρεύσεως έχομε το γεγονός της αναλή­ψεως και την ενίσχυσι της πεποιθήσεως επί τον Κύριον.

 

ΠΗΓΗ.www.alopsis.gr & ΕΔΩ