Ζώντας σε μια εποχή σαρκολατρείας όπου η πορνεία όχι απλά προβάλλεται ως μία φυσιολογική κατάσταση άλλα επιβάλλεται ως τρόπος ζωής ακόμα και σε ψυχές τελείως αθώες όπως εκείνες των μικρών παιδιών, έρχεται μία γυναίκα ανώνυμη να μας φωτίσει το δρόμο των δακρύων και της ειλικρινής μετάνοιας.
Η ανώνυμη εκείνη πόρνη του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου (Mατθ. 26, 6-13) που μνημονεύεται κάθε Μεγάλη Τετάρτη πρωί (ή στις ενορίες κάθε Μεγάλη Τρίτη εσπέρας) είναι αρκετά γνώριμη με την δική μας πόρνη-ψυχή. Έχουμε κοινά πολλά.
Ζει μέσα της ένα δράμα, το δράμα της απουσίας του Θεού, το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου, το δικό μου δράμα. Και η αναζήτηση της αλήθειας της ζωής μόλις ξεκινά…
Και η ψυχή της, δακρύουσα ακαταπαύστως, οσφραίνεται μόνο σκοτάδι γύρω της. «Που είσαι φώς;» κραυγάζει με ένταση. Ο πόνος της είναι σταυρικός. Το κενό της ψυχής της φαίνεται να είναι μεγαλύτερο και από την άβυσσο. Αυτός ο πόνος την οδηγεί στην αληθινή Αγάπη, που βιώνει εκστατικά για πρώτη της φορά και που Τέρμα της και Αρχή συνάμα είναι ο Χριστός Ιησούς.
Ο δικός μας αντίστοιχος πόνος, ίσως οφειλόμενος στην ψεύτικη και υποκριτική σχέση που έχουμε με τον Θεό, συνήθως μας οδηγεί στην υπερκατανάλωση ηρεμιστικών και ψυχοφαρμάκων, διότι η πορεία μετανοίας της πόρνης είναι έμπονος και εμείς καλομαθημένοι δεν θέλουμε να βιώσουμε καθόλου πόνο. ‘Όμως ο πόνος είναι προστάδιο της αληθινής Αγάπης, που δίνεται μόνο σε όσους αγαπήσουν αληθινά τον Χριστό.
Και το Φως, ο Χριστός, της χαρίζεται γιατί αγάπησε πολύ… Αγάπησε πολύ τον μόνον Άξιον να αγαπάται από ανθρώπινη καρδιά, την σαρκωμένη Αγάπη. Και τώρα αρχίζει η ροή του μύρου και των δακρύων να γίνεται γεγονός υπερφυσικό και θαύμα μετανοίας που θα διακηρύττεται στους απέραντους αιώνες.
Η δική μας ψυχή, η βρωμισμένη με κάθε είδους πτώση, έχει ανάγκη να «συναντηθεί» με την άγνωστη αυτή γυναίκα που τώρα αγάλλεται αιώνια ως αγία πόρνη στον ουρανό, να οικειοποιηθεί την ειλικρίνεια της μετανοίας της. Να στηρίξει επιτέλους τα βήματά της στον δρόμο της ταπείνωσης η οποία έχει την ιδιότητα να κατεβάζει «εκβιαστικά» τον Θεό μέσα μας και άρα να μας γεμίζει με την απέραντη ευτυχία του ανθρώπου που έγινε θεός…
Είναι περίεργο που οι ψύχες μας δεν "μπούχτισαν" ακόμα με την ακατάσχετη ορμή των σαρκικών ηδονών, οι οποίες υποβιβάζουν την αιωνιότητα της ψυχής σε προσωρινότητα και διαλύουν τις πνευματικές ηδονές- κατά πολύ ανώτερες σε ποιότητα από τις υλικές- οι οποίες μας χαρίζονται αμέσως μόλις αναζητήσουμε τα πόδια του Ιησού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου