Το φαινόμενο της αχαριστίας

Η Ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής αναφέρεται στο θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών που πρόσφερε ο Ιησούς Χριστός σε δέκα ταλαιπωρημένους ανθρώπους που περίμεναν ανά πάσα στιγμή να πεθάνουν

Πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι, κατά τον πρώτο αιώνα που αναφέρεται το περιστατικό αυτό, στην περιοχή της αιματοβαμμένης σημερινής Παλαιστίνης, η λέπρα ήταν μια αθεράπευτη ασθένεια, όπως είναι σήμερα η ασθένεια του έϊντς, που θέριζε χιλιάδες ζωές κάθε ηλικίας.

Έτσι η Κοινωνία, για να προστατεύσει τον εαυτό της από τον κίνδυνο του αφανισμού με την εξάπλωση της επικίνδυνης ασθένειας της λέπρας, συνήθιζε να απομονώνει τους λεπρούς.

Ανάλογα με την ηθική ευθύνη που ήταν ευαισθητοποιημένη, μια κοινωνία ή φρόντιζε τους λεπρούς, ή τους εγκατέλειπε να πεθάνουν μόνοι τους μέσα στη λέπρα τους. Στην εποχή του Χριστού, οι λεπροί ήταν εγκαταλειμμένοι από όλους. Τους έδεναν μάλιστα στο λαιμό κι ένα καμπανάκι, όπως αυτά που βάζουν οι βοσκοί στα γίδια τους όταν χαθούν να μπορούν να τα βρίσκουν, έτσι ώστε αν συνέβαινε να περνά κάποιος από κοντά από κάποιο λεπρό να μπορεί να τον αποφύγει για να μη κολλήσει την θανατηφόρο ασθένεια της λέπρας.

Μπορεί σήμερα η λέπρα να θεραπεύεται. Την εποχή εκείνη όμως η επαφή με ένα λεπρό εσήμαινε θάνατον, όπως λίγο πολύ μας φοβίζει σήμερα η οποιαδήποτε επαφή μας με ανθρώπους που πάσχουν από την ασθένεια του έϊντς, λόγω ακριβώς της αδυναμίας της ιατρικής επιστήμης να τη θεραπεύσει και να τη δαμάσει.

Αυτό όμως που μας προκαλεί θαυμασμό με το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών είναι ότι οι λεπροί πλησιάζουν τον Ιησού άφοβα και θαρραλέα και του ζητούν με σιγουριά την θεραπεία τους.

Ταυτόχρονα βλέπουμε τον Ιησού, σε αντίθεση με τις φοβίες των υγειών ανθρώπων που θα τους έδιωχναν με βρισιές και με ξύλο, να τους υποδέχεται με αγάπη και καλοσύνη, ως να ήσαν τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα, τα δικά του παιδιά, οι δικοί του γονείς, τα δικά του αδέλφια.

Και πράγματι πάντοτε ο Ιησούς Χριστός, επειδή ακριβώς είναι ο Φιλεύσπλαχνος Θεός, μας δέχεται όλους με τον ίδιο τρόπο της αγάπης και της καλοσύνης, προσφέροντάς μας, ως ο Μοναδικός Αληθινός Σωτήρας της ζωής μας, τη σωτηρία μας.

Μας προκαλεί όμως πάλι έκπληξη η αντίδραση των ευεργετηθέντων λεπρών, από τους οποίους μόνο ο ένας από τους δέκα θεώρησαν ότι επιβαλλόταν να αναζητήσει τον ευεργέτη του για να τον ευχαριστήσει. Μάλιστα αυτός που επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Χριστό ήταν αυτός που εθεωρείτο από την τοπική Κοινωνία ως ο ξεστρατημμένος, ο αμαρτωλός που αρνήθηκε την Εθνικότητά του και την Θρησκεία των Προγόνων του, ο αλλογενής, ένας Σαμαρείτης κατά την άποψη των Ιουδαίων.

Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερη σημασία για μας, δεν είναι τόσο η αχαριστία των εννέα, όσο η παρατήρηση του Ιησού προς το θεραπευθέντα λεπρό, ότι αυτό που τον έσωσε από την λέπρα του ήταν η βαθειά του πίστη στο Θεό.

Ίσως αυτό το μεγαλείο της πίστεως του θεραπευθέντος λεπρού ήταν που έπεισε και τους υπόλοιπους εννέα αχάριστους λεπρούς να πορευθούν προς την Ιησού και να ζητήσουν τη θεραπεία τους, την οποία τελικά και επέτυχαν.

Έτσι φαίνεται ότι οι αρετές του ενός είναι σωτηριώδεις για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Γι’ αυτό καθημερινά τιμούμε κάποιο άγιον για να ωφελούμαστε όλοι από τις αρετές του.

Ταυτόχρονα όμως η εποχή μας χρειάζεται άγιες μορφές που θα αποτελούν ζωντανά παραδείγματα μιμήσεως για όλους μας. Ο Χριστός είναι πάντοτε φιλεύσπλαχνος να μας προσφέρει το θαύμα της θεραπείας των ασθενειών μας, φτάνει να έχουμε ακλόνητη πίστη σ’ αυτό, όπως εκείνη του θεραπευθέντος λεπρού.

Αντίθετα, όταν σε μια τοπική κοινωνία οι περισσότεροι από τα μέλη της, ή τουλάχιστον αυτοί που της ηγούνται, μερικοί είναι απατεώνες, κλέφτες και διεφθαρμένοι, η Χώρα τους κινδυνεύει να φθάσει μέχρι και το κίνδυνο της χρεωκοπίας. Όταν οι Ηγέτες μας απομακρύνονται από το Θεό, το ήθος τους είναι ανήθικο. 

Ευθύνη όμως φέρουν κι αυτοί που φορούν ράσα και έχουν διοικητικές και οικονομικές ευθύνες για την Εκκλησία μας και μας οδηγούν σε χρεωκοπίες. Αν δεν είναι κλέφτες, σίγουρα είναι αχαϊρευτοι και καλά θα κάνουν να δώσουν την ευκαιρία σ' εκείνους που μπορούν να σώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί πριν να μας πάρουν πλήρως στο λαιμό τους και να συγκεντρωθούν μόνο σε πνευματικές ενασχολήσεις.

Ταυτόχρονα όμως πρέπει να είμαστε έτοιμοι ως Χριστιανοί να μιμηθούμε το μεγαλείο του Χριστού, να βοηθάμε τους πάσχοντες συνανθρώπους μας με τον ίδιο ένθεον ζήλον, που έδειξαν οι άγιοι Απόστολοι κι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, προς όσους υπόφεραν και συναντούσαν στη δική τους πορεία και αναζήτηση να εργασθούν για τη διάδοση του Ευαγγελίου αλλά και για την εφαρμογή των Θείων Εντολών του Χριστού.

Αυτή είναι μιά ευθύνη που βαρύνει πολύ περισσότερο τους κληρικούς μας και μάλιστα τους Επισκόπους μας, τους διαδόχους των Αγίων Αποστόλων και Μαθητών του Χριστού, αλλά και όλους μας, όσους θεωρούμε τιμή μας που φέρουμε το όνομα του χριστιανού.

O Απόστολος Παύλος τονίζει ότι:

«Ο Θεός κατά τους χρόνους της Δημιουργίας διέταξε να λάμψει το φώς αντί του σκότους που υπήρχε τότε, έλαμψεν και στας καρδίας μας και τας εφώτισε, όχι μόνο για να γνωρίσουμε εμείς την παρουσία του Θεού, αλλά για να τη μεταδώσουμε και στους άλλους φωτεινή και καθαρή την γνώση της δόξας του Θεού, όπως φανερώθηκε μέσω του Ιησού Χριστού», μέσα δηλαδή από τη ζωή του και τα θαύματά του, όπως το σημερινό θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών.

Κατά συνέπεια, η φανέρωση της δόξας του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους, που μας οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών, δηλαδή στον Παράδεισο, πραγματοποιείται όταν προσπαθούμε να εφαρμόζουμε στη ζωή μας τις Θείες Εντολές του Χριστού.

Έτσι, στην Α΄ Επιστολή του, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τονίζει με σαφήνεια ότι αυτός που έχει την αληθινή και ενεργό πίστη, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής, έχει γεννηθεί πνευματικώς από το Θεό και αυτός που αγαπά τον Θεό, ο οποίος τον έχει γεννήσει πνευματικώς, αγαπά και τον συνάνθρωπό του, που έχει γεννηθεί από τον ίδιο Θεό Πατέρα.

Με βάση την αλήθεια αυτή γνωρίζουμε ότι αγαπούμε ειλικρινά όλους τους ανθρώπους ως παιδιά του Θεού, όταν αγαπούμε τον Θεό με όλη μας τη δύναμη κι όταν αγωνιζόμαστε να τηρούμε στη ζωή μας τις θείες του Εντολές.

Η πραγματική αγάπη προς τον Θεόν είναι όταν τηρούμε στη ζωή μας τις Εντολές του Θεού. Αυτός που έχει αναγεννηθεί πνευματικά από το Θεό νικά τον αμαρτωλόν κόσμο που μας περιβάλλει. «Και αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄ Ιωάννου, 5, 4β).

Γι’ αυτό κι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, στον ευεργετηθέντα και θεραπευθέντα λεπρό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, τόνισε με σαφήνεια «η πίστις σου σέσωκέ σε».

Αυτή την ακλόνητη πίστη του λεπρού χρειαζόμαστε κι εμείς σήμερα για να ζήσουμε το θαύμα, όχι μόνο της θεραπείας της αγιάτρευτης ακόμη ασθένειας του έϊντς, αλλά και το θαύμα της επικρατήσεως συνθηκών ασφαλείας, για την ειρηνική συμβίωση όλων μας, το θαύμα της επικρατήσεως της ειρήνης σ’ όλο τον κόσμο, το θαύμα της παύσεως των πολέμων, το θαύμα της σιτίσεως των άπορων συνανθρώπων μας και μάλιστα των μικρών παιδιών, το θαύμα της παροχής πόσιμου νερού σε εκατομμύρια ανθρώπων που ακόμη δεν έχουν τη δυνατότητα αυτή, το θαύμα της παροχής ιατρικής περίθαλψης και παροχής παιδείας σε εκατομμύρια παιδιά, που δεν έχουν ακόμη την ανθρώπινη αυτή δυνατότητα, την εξάλειψη του προβλήματος της φτώχειας, της λύσεως του προβλήματος των προσφύγων και την επικράτηση της δικαιοσύνης του Θεού ανάμεσα στο κόσμο που ζούμε.

Μόνο με τη συνέπειά μας στις Θείες Εντολές του Χριστού και με βαθιά πίστη στο Θεανθρώπινο Πρόσωπό Του, μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο κόσμο, που θα μας ανοίξει και το δρόμο για την άξια συμμετοχή μας στην Βασιλεία των Ουρανών.

πηγή