Ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε για να απολαμβάνει αιωνίως τον Θεό (μελέτη Β΄)

Γ. Ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε για να απολαμβάνει αιωνίως τον Θεό (β΄ μέρος)

Λοιπόν, τώρα που ο Θεός σου έδωσε ακόμη λίγο αυτόν τον καιρό της ζωής σου, δεν είναι μεγάλη ανοησία να μη προσπαθήσης με όλες σου τις δυνάμεις να εξασφαλίσης την σωτηρία σου και να απολαύσης βεβαίως αυτόν τον μεγάλο σκοπό της αιώνιας ευτυχίας σου; Και πώς θα το απολαύσης; Με το να εργάζεσαι κάθε αρετή και να αποφεύγης κάθε αμαρτία. Γι' αυτό ονομάζεται αμαρτία η αμαρτία, δηλαδή αποτυχία, επειδή κάνει εκείνον, που πέφτει σε αυτήν, να αποτυχαίνη του σκοπού εκείνου, για τον οποίο δημιουργήθηκε από τον Θεό. Και εαν αποτύχης από τον σκοπό αυτόν και τον χάσης, τι θα σε ωφελήση, αδελφέ, κάθε άλλο κέρδος; Τι θα σε ωφελήση ή τιμή και τα αξιώματα, που κέρδισες σε μία γωνιά της γής, όπως είναι η πατρίδα σου; Τι θα σε ωφελήση κάθε ηδονή, που απόλαυσες από τα κτίσματα; Τι θα σε ωφελήση ή ποσότητα του πλούτου, που συγκέντρωσες; «Τί θα ωφεληθή ο άνθρωπος, εάν κερδίση τον κόσμο όλο και χάση την ζωή του; ή τί θα δώση ο άνθρωπος ως αντάλλαγμα για την ζωή του;» (Μάρκ. 8,37).

 Με λίγα λόγια, αν χάσης τον σκοπό σου, έχασες συγχρόνως τα ουράνια και τα επίγεια και όλα, τα πάντα έχασες για πάντα κάθε καλό και κέρδισες για πάντα κάθε κακό. Ανώφελα, λοιπόν, έλαβες το σώμα ανώφελα έλαβες την ψυχή, ανώφελα γεννήθηκες στον κόσμο, ή μάλλον να πώ, καλλίτερα ήταν για σένα να μην είχες γεννηθή καθόλου, όπως είπε για τον Ιούδα ο Κύριος. «Θα ήταν καλλίτερα γι' αυτόν να μην είχε γεννηθή» (Μάρκ. 14,21).

Λοιπόν, απαρνήσου με όλη σου την καρδιά όλες τις περασμένες αταξίες της ζωής σου και σκέψου τον πολύτιμο καιρό, που πέρασες τόσο ανώφελα. Ευχαρίστησε τον Κύριο, που σου δίνει χρόνο και τρόπο να αναπληρώσης τις ζημιές σου με νέα και μεγαλύτερα κέρδη, που θα έχης από την γνήσια μετάνοιά σου και επιστροφή σου. Και αποφάσισε στο εξής να κινηθής με όλη σου την θέληση, για να επιτύχης τον σκοπό σου, δηλαδή την ευτυχία που υπάρχει στους ουρανούς, την οποία όποιος την χάσει, πέφτει στην έσχατη δυστυχία, κατά τον ιερό Αύγουστίνο. Και όπως κάνει μία μεγάλη πέτρα, η οποία, όταν πέση από κάποιο ψηλό σημείο, συντρίβει όλα εκείνα που εμποδίζουν τον δρόμο της και δεν την αφήνουν να πάη στο κέντρο της, έτσι κάνε και εσύ, και σύντριψε όλα εκείνα που σε εμποδίζουν και δεν αφήνουν να επιτύχης τον σκοπό σου, ο οποίος είναι η αιώνια απόλαυσις και θεωρία του Θεού σε εκείνη την ευτυχία, που υπάρχει στους ουρανούς, όπως είπαμε, διότι γνώριζε καλά, ότι και αν απολαύσης όλες τις δόξες, όλες τις ηδονές, όλους τους θησαυρούς και όλα τα βασίλεια του κόσμου, δεν θα μπορέσης με αυτά να αναπαύσης και να ικανοποιήσης πλήρως την επιθυμία της καρδιάς σου, γιατί τα αγαθά αυτά δεν είναι ο σκοπός του ανθρώπου, ούτε ο άνθρωπος δημιουργήθηκε γι' αυτά. 

Γι' αυτό κι όταν ακόμη ο άνθρωπος απολαύση όλα αυτά, δεν αναπαύεται, αλλά επιθυμεί κάποιο άλλο πράγμα υψηλότερο και τελειότερο από αυτά, το οποίο άλλο δεν είναι παρά μόνο ο Θεός, ο οποίος όντας ή ανώτατη ευτυχία και ο τελικός σκοπός, για τον οποίο πλάστηκε ο άνθρωπος, μόνο αυτός μπορεί να αναπαύση την άμετρη επιθυμία της καρδιάς και να την ικανοποιήση πλήρως ως απόλυτο και κορυφαίο αγαθό. Γι' αυτό και ο θεσπέσιος Αύγουστίνος είπε αυτα τα αξιοσημείωτα λόγια: «Μας δημιούργησες για σένα, Κύριε. Και δεν θα ησυχάση ποτε η καρδιά μας, μέχρι να βρή σε σένα την εσωτερική της ανάπαυσι». Και πότε θα βρή αυτήν την ανάπαυσι; Στην μελλοντική ζωή, διότι τώρα σ' αυτήν την ζωή, ακόμα και αν αξιωθή να λάβη πολλά και μεγάλα χαρίσματα και αναπαυθη, αφού ενωθή με τον Θεό μέσω της απάθειας, όμως αυτή η ανάπαυσις είναι για λίγο και μερική και όχι παντοτινή και πλήρης, όπως θα είναι στην μακαριότητα. Και τελευταία, παρακάλεσε τον Κύριο να σε δυναμώση με την χάρι του, ώστε, βρισκόμενος σ' αυτήν την κοιλάδα του κλαυθμώνος, σε όλα σου τα έργα άλλο πράγμα να μη αναπνέης παρά εκείνη την ουράνια ευτυχία και απόλαυσι άλλο να μη επιθυμής παρά μόνο εκείνον τον τελικό σκοπό, για τον οποίο πλάστηκες με την δημιουργία και αναπλάστηκες με την ένσαρκη οικονομία του Θεού, λέγοντας με τον Παύλο: «Προσβλέπω στο βραβείο της άνω προσκλήσεως του Θεού διά του Ιησού Χριστού» (Φιλιπ. 3,14).

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα