Ακόμη και τα υλικά η ευχή τα χαριτώνει. Ενθυμούμαι μια φορά ο γέροντάς μου, ο γέρο-Ιωσήφ ο Ησυχαστής, είπε στη γερόντισσα Ευπραξία: “Έχω ένα καλό παπαδάκι και μου λειτουργεί τακτικά”. Εκείνη μου έπλεξε ένα σκουφάκι. Εε!!! Μόλις το φόρεσα, παιδί μου, τι χαρά ήταν αυτή! Τι φωτιά! Τι πυρκαγιά! Τι έρωτας άναψε μέσα μου! “Τι έπαθα;” αναρωτήθηκα. Όταν το είπα στον γέροντα, μου απάντησε: “Παιδί μου, με πολύ προσευχή έγινε το σκουφάκι”. Και η ύλη απορρόφησε, να πούμε, από τη χάρη της προσευχής, πόσο μάλλον η ψυχή, η ύπαρξη του ανθρώπου. Από την επικοινωνία σου με έναν άνθρωπο άλλοτε παίρνεις χαρά, άλλοτε θλίψη, άλλοτε ένταση, αναλόγως. Με την επικοινωνία σου με τον Θεό παίρνεις χάρη. Όσο καλλιεργείς την ευχή νιώθεις να κόβονται άλλες φορές νήματα λεπτά -ένας λογισμός, τρόπον τινά- και άλλες φορές χοντρά σχοινιά σαν τους κάβους των καραβιών -ένα πάθος, μία συνήθεια. Η ευχούλα, όταν γίνεται με αγάπη, με λατρεία, έρχεται η Χάρις και κόβει νήματα και σχοινιά και σε ελευθερώνει. Ξέρεις τι δύναμη έχει η ευχή; Παλεύεις με τον Θεό. Τον νικάς και παίρνεις το έλεός Του. Γι’ αυτό να προσεύχεστε και για τους άλλους. Κάνοντας κομποσχοινάκι για τον αδερφό, στρέφεις το βλέμμα του Θεού στον άνθρωπο. Όταν Του λες με αγάπη, με αγωνία, με πόνο για τον άλλον, “ελέησον”, Του λες “κοίταξέ τον, φώτισέ τον, βοήθησέ τον, σώσε τον, παρηγόρησέ τον, θεράπευσέ τον, αγκάλιασέ τον, Θεέ μου”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου