“Η ευχούλα θέλει προετοιμασία”, μας έλεγε ο γέροντας, ο γέρο-Ιωσήφ ο Ησυχαστής. “Να αρχίζετε με το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς και μετά μερικά λογάκια γλυκά, ερωτικά στον Χριστό. ‘Ιησού μου γλυκύτατε, το φως της ψυχής μου, η μόνη μου αγάπη, η μόνη μου χαρά, η ειρήνη…’. Μετά να λέτε λογάκια στην Παναγία, στη γλυκιά μανούλα που πολλήν αγάπην δεικνύει. Αφού ηρεμήσει ο νους και γλυκαθεί η ψυχή, καθίστε και πείτε την ευχή. Άμα κουραστείτε, άμα νυστάξετε, να ψάλλετε αργά-αργά, γλυκά-γλυκά”.
Ενθυμούμαι τον πρώτο καιρό που γνώρισα την ευχούλα, ήθελα τρόπον τινά, μία εικόνα για βοηθό. Έβαζα με τον λογισμό ότι ήμουν κάτω στη θάλασσα και ο Χριστός ήταν μέσα σε ένα καραβάκι με τους φίλους του και έφευγαν και εμένα με άφηναν μόνο μου στην ακτή. Με έπιανε το παράπονο και φώναζα και παρακαλούσα να γυρίσουν να με πάρουν και εμένα. Τι φώναζα; «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.» Και όσο Τον φώναζα ένιωθα ότι με κοίταζε, και όσο έλεγα το «ελέησόν με» έβλεπα ότι με πλησίαζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου