Συχνά αναρωτιέσαι πώς κατακτιέται η ταπείνωση. Πώς βάζουμε αρχή μετάνοιας και αλλαγής.
Λοιπόν, μην επιτρέπεις στον εαυτό σου αδελφέ να βρίσκει δικαιολογίες για τις αμαρτωλές σου πράξεις. Όταν πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί από συνήθεια να αυτοδικαιωθεί, ανάκοψε τον λογισμό και αντικατέστησέ τον με λογισμό ταπεινωτικό ακόμη και αν φαινομενικά και με την λογική σου, εσύ έχεις το δίκαιο. Βοηθά η ενθύμηση μιας πρόσφατης αμαρτίας σου και η βολιδοσκόπησή της. Σκέψου πόσο αξιόμεμπτος είσαι στα μάτια του Θεού και πόσο Τον λύπησε αυτή η πράξη. Πώς τώρα βρίσκεις δικαιολογία για τον αξιοκατάκριτο υποκριτικό σου εαυτό; Αλίμονο σ’ εκείνον που νομίζει τις αμαρτίες του μικρές, το δίχως άλλο θα πέσει σε πιο μεγάλες.
Ποτέ μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με αδελφό αν δεν είσαι βέβαιος ότι θα φανείς χειρότερός του. Αν πάλι βάλεις λογισμό συγκρίσεως τότε βρες την ωραιότερη αρετή του αδελφού και θαύμασέ τον. Ποτέ μην αναπαύεσαι στην αυταρέσκεια αλλά αντιθέτως στην θεία αυτοκατάκριση και την αγία αυτομεμψία. Ταπεινώνοντας έτσι τον λογισμό, εύκολα και γρήγορα έρχεται η συναίσθηση, συνάμα και η λύπη περί των αμαρτιών. Μαζί ακολουθεί η συστολή κι αν συνδυαστεί με την ευλογημένη την ευχή, τότε έρχεται και η νήψη και συντριβή. «Κλαίω καί κατανύσσομαι», λέγει ο Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος, «ὅταν τό φῶς μοὶ λάμψη, καί ἴδω τήν πτωχείαν μου, καί γνῶ τό πῶς ὑπάρχω».
Πάντοτε να θλίβεσαι με τα στραβά σου αδελφέ, και τα καλά να τα αποδίδεις στην Χάρη και το έλεος του Κυρίου. Έτσι βάζουμε αρχή σωτήριας μετάνοιας, γιατί η απλή εξαγόρευση στον πνευματικό δεν επαρκεί, και αν γίνεται από συνήθεια σίγουρα δεν αναπαύει.
Προ πάντων στον αγώνα σου μην εμπιστεύεσαι στις ιδικές σου τις δυνάμεις. «Να ζητάς με επιμονή απ’ τον Θεό να σου δωρίσει το χάρισμα της εσωτερικής αυτομεμψίας και ταπείνωσης.» (γ. Γερμανός Σταυροβουνιώτης)
Μέμψου και κατέκρινε, θλίψε και πόνεσε, εύχου και σώσου! «Οὐαὶ ὁ λαλῶν καὶ μὴ ποιῶν».
Πηγή: Ανώνυμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου