1. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, ἀνοῖξτε τὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ χαράξει ἐκεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τότε θὰ γίνετε σιγὰ-σιγὰ ἱκανοὶ νὰ ἔχετε μέσα σας τὴ χαρὰ καὶ τὸ πένθος, τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση.
2. Ὁ κόσμος δὲν γνωρίζει τίποτε μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν κλήση τοῦ χριστιανοῦ. Ἀλλὰ ὅσο ὑψηλότερος εἶναι ὁ σκοπός, τόσο δυσκολοτερη εἶναι ἡ πραγμάτωσή του.
3. Κοιτάξτε τὸ μεγαλειῶδες θέαμα ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς φανέρωσε στὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, στὴν κατασκευὴ τοῦ ἀνθρώπου «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Ἐκεῖνο ποὺ ἀναζητοῦμε δὲν περιορίζεται στὴ μικρή μας καθημερινὴ ζωή. Ἀναζητοῦμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀποκτήσουμε μέσα μας τὴ ζωὴ σὲ ὅλο τὸ πλάτος, τὸ κοσμικὸ καὶ τὸ θεῖο.
4. Στὴν πνευματική μας θεωρία ὀφείλουμε νὰ ἑνώσουμε τὸ κοσμικὸ εἶναι καὶ τὸ θεϊκὸ Εἶναι, τὸ κτιστὸ καὶ τὸ ἄκτιστο.
5. «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος». Χωρὶς Αὐτὸν τίποτε δὲν ὑπάρχει. Κάθε μέρα γευόμαστε τὴν ὀδυνηρὴ καὶ ἄθλια ζωὴ μέσα στὸ σῶμα μας. Καὶ ὅμως δημιουργηθήκαμε κατ’ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἀπολύτου. Τὸ πρόβλημα, τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς μας, εἶναι τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ σχετικὸ στὸ Ἀπόλυτο. Ἂν τὸ εἶναι δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ πεθάνει. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴ ζωή, δὲν δημιούργησε τὸ θάνατο. Σκοπὸς μας εἶναι ἡ ζωὴ μὲ τὸν Χριστὸ-Θεό, ἡ ἀθανασία, ἡ αἰωνιότητα. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψη, ἡ αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ μᾶς μεταδοθεῖ.
8. Ὀφείλουμε νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε τὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Τί σημαίνει «θέωση» τοῦ ἀνθρώπου; Νὰ ζήσουμε ὅπως ἔζησε ὁ Κύριος, νὰ ἀφομοιώσουμε τὸ φρόνημα καὶ τὰ αἰσθήματα τοῦ Χριστοῦ, προπαντὸς τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του.
10. Τὸ σπέρμα ποὺ ἔρριξε ὁ Σατανᾶς στὴν καρδιὰ καὶ τὸν νοῦ τοῦ Ἀδὰμ –τὸ λογισμὸ νὰ γίνει θεὸς χωρὶς τὸν Θεὸ– σφηνώθηκε τόσο βαθιὰ στὸ εἶναι μας, ὥστε νὰ βρισκόμαστε ἀδιάκοπα ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας.
12. Ἤδη ἀπὸ τὴ γέννησή μας γινόμαστε κληρονόμοι τοῦ Ἀδάμ. Μποροῦμε νὰ ζήσουμε τὴν κατάσταση τῆς πτώσεως, ποὺ εἶναι μία φοβερὴ ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρός, ὡς τὴν μόνη πραγματικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι. Στὸν κόσμο ζοῦμε στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ τὴ λατρεία τῆς πτώσεως. Ζοῦμε στὴν ἄνεση καὶ συχνὰ ντρεπόμαστε νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πίστη μας, νὰ ποῦμε ὅτι εἴμαστε χριστιανοί.
13. Μὴν ἔχετε ὑπερβολικὴ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀνώτερη μόρφωση ποὺ ἀποκτήσατε στὸν κόσμο. Ὁ πολιτισμὸς στὸν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι κουλτούρα τῆς πτώσεως.
14. Μετὰ ἀπὸ δύο παγκόσμιους πολέμους –οἱ πόλεμοι εἶναι ἡ κατεξοχὴν ἁμαρτία–, ὁ σύγχρονος κόσμος ἔχασε τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ἐννοήσει τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ χωρὶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Νὰ πιστέψουμε ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ἀληθινὸς ἄνθρωπος, εἶναι ὁ Δημιουργός του κόσμου, αὐτὸ μᾶς ξεπερνᾶ. Νὰ πιστέψουμε ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς σαρκώθηκε, ὅτι μᾶς κάλεσε νὰ εἴμαστε αἰώνια μαζί Του, νά, αὐτὸ εἶναι ποὺ λείπει ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους τοῦ καιροῦ μας, κυρίως ἀπὸ ἐπιστήμονες.
15. Τί σημαίνει σωτηρία; Ὁ θάνατος τοῦ σώματος εἶναι ἄραγε ἡ προϋπόθεση γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ; Πῶς μποροῦμε νὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἱκανότητά μας νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ἕνα μόνο ἔχει σημασία: νὰ φυλάξουμε τὴν ἔνταση τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μετανοίας. Τότε ὁ θάνατος δὲ θὰ εἶναι ρήξη, ἀλλὰ μετάβαση στὴ Βασιλεία, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἔχουμε ἑτοιμασθεῖ μὲ τὴν κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματός Του: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμον Σου».
18. «Ἀκηδία», ἐτυμολογικὰ σημαίνει ἀπουσία φροντίδας γιὰ τὴ σωτηρία. Ἐκτὸς ἀπὸ σπάνιες σχεδὸν περιπτώσεις, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ζεῖ σὲ κατάσταση ἀκηδίας. Οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν ἀδιάφοροι γιὰ τὴ σωτηρία τους. Δὲν ἀναζητοῦν τὴ θεία ζωή. Περιορίζονται στὰ σχήματα τῆς σαρκικῆς ζωῆς στὶς καθημερινὲς ἀνάγκες, στὰ πάθη τοῦ κόσμου καὶ τὶς συμβατικὲς πράξεις. Ὡστόσο ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἀπὸ τὸ μηδὲν «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Ἀπολύτου καὶ «καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Ἂν ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ ἀληθεύει, ἡ ἀπουσία τῆς μέριμνας γιὰ τὴ σωτηρία δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ὁ θάνατος τοῦ προσώπου.
19. Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς συνειδήσεως ὅτι ὁ Θεὸς θέλει νὰ μᾶς δώσει τὴν αἰώνια ζωή. Ὁ κόσμος ζεῖ στὴν ἀπελπισία. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καταδικάσει οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτό τους στὸ θάνατο. Πρέπει νὰ παλέψουμε σῶμα πρὸς σῶμα μὲ τὴν ἀκηδία.
20. Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου ὀργανώνεται γύρω ἀπὸ μερικὰ ἀνθρώπινα πάθη καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ βρίσκεται στὸ περιθώριο. Ὀφείλουμε νὰ ἀντιστρέψουμε τὴν κατάσταση αὐτὴ τῶν πραγμάτων, νὰ τοποθετήσουμε τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὴν καρδιὰ τῆς ζωῆς μας.
21. Ἡ σοφία τοῦ κόσμου αὐτοῦ δὲν μπορεῖ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Τὰ κοινοβούλια, οἱ κυβερνήσεις, οἱ πολυσύνθετοι ὀργανισμοὶ τῶν πιὸ ἀναπτυγμένων συγχρόνων κρατῶν τῆς γῆς εἶναι ἀνίσχυροι. Ἡ ἀνθρωπότητα πάσχει χωρὶς τέλος. Ἡ μόνη διέξοδος εἶναι νὰ βροῦμε μέσα μας τὴ σοφία, τὴν λύση νὰ μὴ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἰδέες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό.
26. Ὅπως ὁ Χριστὸς στὴ Γεθσημανὴ καὶ στὸ Γολγοθὰ ζοῦσε ἀκατάπαυστα μὲ τὴ σκέψη τοῦ Πατρός, κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε κάθε στιγμὴ μὲ τὴ σκέψη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ περισσότερο τοῦ Χριστοῦ παρὰ τοῦ Πατρός, ἐπειδὴ διὰ τοῦ Υἱοῦ ἐρχόμαστε στὸν Πατέρα. Στὴν πράξη ἡ ζωὴ γίνεται Χριστοκεντρική.
27. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἑλκύει εἶναι ὁ Χριστός, τὸ πρόσωπό Του. Καὶ ὀφείλουμε νὰ ζήσουμε τὸν Χριστὸ ὡς τὸ μέτρο κάθε πράγματος, θείου καὶ ἀνθρωπίνου. Ἐν τῷ Χριστῷ ἔχουμε τὸν Δημιουργὸ Θεό μας. Ἐν τῷ Χριστῷ ἔχουμε τὸ ὑπόδειγμα, τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ γεμίζει τὴν καρδιά μας πάντοτε. Ἐν Θεῷ δὲν ζοῦμε μὲ τὸν διανοητικὸ στοχασμό. Ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται σὲ μᾶς μὲ τὶς ἐνέργειές Του. Ζοῦμε τὸν Χριστὸ ὡς προσωπική μας ζωή, ὄχι ὡς κάποιον ποὺ θὰ γνωρίζαμε ἐξωτερικά.
29. Κάποτε, ὅταν ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐγγίζει, αἰσθανόμαστε τὴν αἰωνιότητα. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ μὲ τὴ λογική. Ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ μὲ τὸ δικό Του τρόπο ποὺ ξεφεύγει τὴ λογική. Δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ὑπερβολικὰ λογικοὶ στὴ χριστιανικὴ ζωή.
30. Ὑπάρχουν ἐξωτερικοὶ «δεῖκτες» ποῦ ἐπιτρέπουν νὰ ὑπολογίσουμε σὲ ποιὰ ἀπόσταση βρισκόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό: Ἀκολουθοῦμε τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου; Φθάσαμε τὴν τελειότητα, δηλαδὴ τὴν ἀγάπη γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, χωρὶς διάκριση ἀνάμεσα σὲ ἐχθροὺς καὶ φίλους;
31. Δὲν ὑπάρχει διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ ζωὴ τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ.
34. «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς». Πολλὲς φορὲς ἐπανέλαβα αὐτὴ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπὶ γῆς ἀναμάρτητη ζωὴ μας ἀνοίγει τὶς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Δὲν εἶναι ὁ πλοῦτος τῶν γνώσεων ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ἀναμάρτητη ζωὴ ποὺ μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴ ζωὴ μὲ τὸν Θεὸ στὸ μέλλοντα αἰώνα. Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς διδάσκει τὶς αἰώνιες ἀλήθειες κατὰ τὸ μέτρο ποὺ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές: «Ἀγαπήσεις τὸν Θεό σου, τὸν Δημιουργό σου, μὲ ὅλο τὸ εἶναι σου καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Ναί, κρατεῖτε πάντοτε αὐτὲς τὶς ἐντολές.
35. Μείνετε στὴν προσευχή, μείνετε στὸν ἀγώνα, νὰ περάσετε τὴ μέρα σας χωρὶς ἁμαρτία. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θὰ δοθοῦν ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό.
36. Γιὰ νὰ φυλάξουμε τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλουμε ν’ ἀπέχουμε ἀπὸ κάθε λογισμὸ ποὺ δὲν ἀρέσει στὸν Θεό, μᾶς λέει ὁ Γέροντας Σιλουανός. Ἰδοὺ τὸ ἔργο μας. Ἰδοὺ ἡ πνευματική μας καλλιέργεια. Ἐφόσον πρόκειται γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία, αὐτὸ δὲν τελειώνει ποτέ. Ἀρχίζουμε καὶ ξαναρχίζουμε χωρὶς τέλος.
37. Δὲν μποροῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε μέσα μας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἐκτὸς ἂν εἴμαστε πραγματικὰ ἑνωμένοι, ὅπως ὁ Χριστὸς τὸ ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς μαθητές Του: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», γιὰ νὰ γνωρίζει ὁ κόσμος ὅτι εἶστε τοῦ Χριστοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου