Σχόλια Ιερού Χρυσοστόμου στο σημερινό Ευαγγέλιο Παρασκευή 12 Μαΐου (Κατά Ιωάννη Ι' 17-28)

17 διὰ τοῦτο ὁ πατήρ με ἀγαπᾷ, ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. («Γι’ αυτό ο Πατέρας με αγαπά, επειδή εγώ θυσιάζω τη ζωή μου, για να τη λάβω πάλι.)

Τι θα μπορούσε να υπάρξει ταπεινότερο απ’ αυτά τα λόγια; Εάν πρόκειται ο Κύριός μας να αγαπηθεί εξ’ αιτίας μας, επειδή δηλαδή πεθαίνει προς χάριν μας; Τι λοιπόν; Πες μου, τον προηγούμενο χρόνο δεν Τον αγαπούσε και εμείς γίναμε αιτία να αγαπηθεί από τον Πατέρα; Βλέπεις συγκατάβαση;

18 οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ' ἐμοῦ, ἀλλ' ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ' ἐμαυτοῦ· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν· (Κανείς δεν την αφαιρεί από εμένα, αλλά εγώ τη θυσιάζω από τον εαυτό μου. Εξουσία έχω να τη θυσιάσω και εξουσία έχω πάλι να τη λάβω.)

Ναι ο καθένας έχει εξουσία να θυσιάσει τη ζωή του και να θανατώσει τον εαυτό του. Τούτο δεν είναι λοιπόν θαυμαστό. Το θαυμαστό είναι το ότι Εκείνος αν δεν ήθελε,  κανείς δεν μπορούσε να τον θανατώσει. Και όχι μόνο αυτό αλλά έχει την εξουσία να λάβει και πάλι την ζωή Του καθ’ όσον είναι ο αρχηγός της Ζωής.

ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔλαβον παρὰ τοῦ πατρός μου. (Αυτήν την εντολή έλαβα από τον Πατέρα μου».)

 Ποια εντολή; Το να πεθάνει υπέρ του κόσμου. Και με το να πει ότι έλαβε εντολή από τον Πατέρα, τίποτα άλλο δεν δείχνει , παρά το ότι συμφωνεί και ο Πατήρ με αυτό που Εκείνος πράττει, ώστε όταν τον θανατώσουν να μη νομίσουν ότι τον εγκατέλειψε ο Πατέρας.

19 Σχίσμα οὖν πάλιν ἐγένετο ἐν τοῖς ᾿Ιουδαίοις διὰ τοὺς λόγους τούτους. 20 ἔλεγον δὲ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν· δαιμόνιον ἔχει καὶ μαίνεται· τί αὐτοῦ ἀκούετε; 21 ἄλλοι ἔλεγον· ταῦτα τὰ ρήματα οὐκ ἔστι δαιμονιζομένου· μὴ δαιμόνιον δύναται τυφλῶν ὀφθαλμοὺς ἀνοίγειν;  (Σχίσμα πάλι έγινε μεταξύ των Ιουδαίων για τα λόγια αυτά.Έλεγαν τότε πολλοί από αυτούς: «Δαιμόνιο έχει και είναι τρελός. Τι τον ακούτε;»Άλλοι έλεγαν: «Αυτά τα λόγια δεν είναι δαιμονισμένου. Μήπως ένα δαιμόνιο δύναται να ανοίξει οφθαλμούς τυφλών;»)

Επειδή δηλαδή τα λεγόμενα ήταν ανώτερα και όχι κατ’ άνθρωπο λεγόμενα, τον ονομάζουν δαιμονισμένο. Αλλά τα έργα Του αποδείκνυαν αμέσως σ’ αυτούς πως δεν ήταν δαιμονισμένος, διότι δεν είναι έργο δαίμονος το να ανοίγει κανείς τα μάτια εκ γενετούς τυφλού. Είδες συλλογισμό; Τι έκανε ακούγοντας όλα αυτά ο Χριστός; Δεν έδωσε καμμία απάντηση. Τα υπέμεινε όλα αυτά με πραότητα και επιείκεια. Ας μιμηθούμε λοιπόν κι εμείς οι οργίλοι τον Χριστό, διότι όχι μόνο σιώπησε αλλά πήγε και πάλι προς αυτούς ευεργετώντας τους δείχνοντας τεράστια μακροθυμία.

Και πως γίνεται κανείς να δείχνει μακροθυμία και πραότητα; Εάν σκεπτόμεθα διαρκώς τις αμαρτίες μας. Αν πενθούμε, αν δακρύζουμε, διότι δεν ανέχεται η ψυχή όταν ζει με τόση πολλή οδύνη να εξάπτεται και να οργίζεται. Καθ’ όσον όπου υπάρχει λύπη, κάθε οργή εκδιώκεται. Διότι ο παρών καιρός είναι πένθους και οδυρμών, διότι πολλές αμαρτίες διαπράττουμε καθημερινώς και με λόγια και με έργα.

22 ᾿Εγένετο δὲ τὰ ἐγκαίνια ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις, καὶ χειμὼν ἦν· 23 καὶ περιεπάτει ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ ἐν τῇ στοᾷ τοῦ Σολομῶντος. 24 ἐκύκλωσαν οὖν αὐτὸν οἱ ᾿Ιουδαῖοι καὶ ἔλεγον αὐτῷ· ἕως πότε τὴν ψυχὴν ἡμῶν αἴρεις; εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, εἰπὲ ἡμῖν παρρησίᾳ. ( Έγινε τότε η εορτή των Εγκαινίων στα Ιεροσόλυμα. Ήταν χειμώνας και περπατούσε ο Ιησούς στο ναό, στη στοά του Σολομώντα. Τον περικύκλωσαν τότε οι Ιουδαίοι και του έλεγαν: «Ως πότε την ψυχή μας θα τη σηκώνεις μετέωρη; Αν εσύ είσαι ο Χριστός, πες το μας με παρρησία».)

Κάθε αρετή είναι καλή. Προ πάντων όμως η αρετή της επιείκειας και της πραότητας. Διότι αυτές μας αποδεικνύουν ως ανθρώπους και μας διαχωρίζουν από τα ζώα. Αυτές μας κάνουν να συναγωνιζόμαστε τους αγγέλους.

Ας δούμε όμως το παραπάνω εδάφιο για να καταλάβουμε περισσότερα.. Μας μιλά ο ευαγγελιστής για την εορτή των εγκαινίων η οποία εορταζόταν τον χειμώνα και με τη συμμετοχή του κόσμου. Σ’ αυτή λοιπόν την εορτή της αναμνήσεως των εγκαινίων του ναού του Σολομώντος συμμετείχε και ο Χριστός. Τον κύκλωσαν λοιπόν τότε οι Ιουδαίοι και τον ρώτησαν: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός πες το μας ξεκάθαρα και με παρρησία.

Κι όμως ο Χριστός δεν τους εξεδίωξε αυτούς που άλλοτε τον αποκάλεσαν δαιμονισμένο, άλλοτε μανιακό και άλλοτε Σαμαρείτη. Και γιατί ρωτούσαν αφού αυτά πίστευαν για Κείνον; Σίγουρα δεν ρωτούσαν από φιλομάθεια, αλλά και πάλι από πονηρία. Κι ενώ σε άλλη περίπτωση έλεγξε αυτούς «τι με πειράζετε υποκριτές»; Σε αυτή την περίπτωση δεν κάνει το ίδιο, για να μας διδάξει να μην ελέγχουμε πάντοτε αυτούς που μας επιβουλεύονται αλλά να τους ανεχόμαστε με πολλή επιείκεια και πραότητα.

25 ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· εἶπον ὑμῖν, καὶ οὐ πιστεύετε· τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, ταῦτα μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ· (Τους αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Το είπα σ’ εσάς και δεν πιστεύετε. Τα έργα που εγώ κάνω στο όνομα του Πατέρα μου, αυτά μαρτυρούν για μένα.)

Αφού λοιπόν δεν πιστεύετε στα έργα μου τα οποία αποδεικνύουν την Θεότητά μου, θα πιστέψετε στα λόγια μου; Ώστε λοιπόν ήταν περιττή η ερώτηση.

26 ἀλλ' ὑμεῖς οὐ πιστεύετε· οὐ γάρ ἐστε ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν, καθὼς εἶπον ὑμῖν. 27 τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι,  (Αλλά εσείς δεν πιστεύετε, γιατί δεν είστε από τα πρόβατα τα δικά μου.Τα πρόβατα τα δικά μου ακούνε τη φωνή μου, κι εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν.)

Εγώ βέβαια από μέρους μου έκανα όλα όσα έπρεπε να κάνω ως ποιμήν, εάν δεν με ακολουθείτε, συμβαίνει αυτό, όχι επειδή δεν είμαι ποιμήν, αλλά επειδή εσείς δεν είστε πρόβατά μου. Διότι αν είσασταν πρόβατά μου θα με ακολουθούσατε, θα αναγνωρίζατε την φωνή μου 

28 κἀγὼ ζωὴν αἰώνιον δίδωμι αὐτοῖς, καὶ οὐ μὴ ἀπόλωνται εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ οὐχ ἁρπάσει τις αὐτὰ ἐκ τῆς χειρός μου. (Κι εγώ τους δίνω ζωή αιώνια και δε θα χαθούν στον αιώνα και δε θα τα αρπάξει κανείς από το χέρι μου.»)

Πηγή με προσθήκη της μετάφρασης στην νεοελληνική.