Ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος

Ὁ θρίαμβος προϋποθέτει νίκη καὶ ἡ νίκη νόμιμο ἀγώνα καὶ σκληρὴ μάχη. Ὁ νικητὴς στεφανηφόρος καὶ ἐπευφημούμενος ἀπὸ τὰ πλήθη εἰσέρχεται θριαμβευτὴς στὴν πατρίδα του μέσα ἀπὸ ἁψίδες ποὺ στήνονται γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν.

Στὶς πνευματικὲς μάχες, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄπειρες φορὲς πιὸ σκληρὲς ἀπὸ τὶς κοσμικές, τὶς στρατιωτικές, τὶς τοπικιστικές, τὶς ἐθνικές, ἀφοῦ ὁ ἀντίπαλος εἶναι ἀδυσώπητος, ἀμείλικτος, ἀνυποχώρητος, θηριώδης, ὁ νικητὴς συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν αἰώνιο Νικητή,  Αὐτὸν ποὺ μᾶς εἶπε «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5) καὶ ἐπευφημούμενος ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους εἰσέρχεται στὰ οὐράνια δώματα.  

          Γιὰ νὰ εἰσοδεύσει ὁ Χριστὸς θριαμβευτὴς στὰ Ἱεροσόλυμα ἔπρεπε νὰ προηγηθεῖ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Μὲ αὐτὴν ὁ Θεάνθρωπος ἔδειξε τὴν θεϊκή του ὑπόσταση καὶ τὴν κυριαρχία του σὲ ζῶντες καὶ νεκρούς. Ὁ θρίαμβός Του ὑπῆρξε συνέπεια τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς δυνάμεώς Του ἀπὸ τὸ λαό, αὐτὸν τὸν εὐμετάβλητο ποὺ βγῆκε στὸ δρόμο πρῶτα  νὰ τὸν ὑποδεχθεῖ ὡς Μεσσία καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο νὰ τὸν ὁδηγήσει σὰν πλάνο στὸ Σταυρό. Ἡ εἴσοδός Του, ὅμως, αὐτὴ ἀποτελοῦσε τὴν ἀπαρχὴ  τῆς εἰσόδου Του στὸ ἐπίγειο μαρτύριο καὶ στὸ διὰ Σταυροῦ θάνατο, μὲ τὸν ὁποῖο θανάτωσε τὸ θάνατο καὶ χάρισε σὲ ὅλους μας ζωὴ τὴν αἰώνια. Καὶ ἡ μαρτυρική Του ἔξοδος ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη ζωὴ στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ σήμαινε τὴν τελικὴ θριαμβευτική Του εἴσοδο στὴν οὐράνια Βασιλεία Του, τὸν τόπο, «ὅπου ἦν τὸ πρότερον» (Ἰωάν. στ΄ 62).

Γιὰ νὰ εἰσοδεύσει ὁ Χριστὸς θριαμβευτὴς στὶς καρδιές μας πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἡ ἀνάστασή μας ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες. Μὲ τὴν ἀνάσταση αὐτὴ ἀπὸ τὸ βόρβορο τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς Τοῦ δείχνουμε τὴν πρόθεσή μας νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴ χοϊκή μας ὑπόσταση καὶ τὴν κυριαρχία ἐπάνω μας τοῦ ἀρχαίου πτερνιστοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στὶς καρδιές μας γίνεται ἡ ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας μας, ποὺ ὅμως περνάει μέσα ἀπὸ τοὺς πόνους, τὶς θλίψεις καὶ τὸ ἀγόγγυστο ἀνέβασμα στὸν προσωπικό μας Γολγοθᾶ. Στὸ Γολγοθᾶ, τὸν ὁποῖο δὲν ἀνεβαίνουμε μόνοι μας, ἀλλὰ ἔχοντας Κυρηναῖο τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας, Αὐτὸν ποὺ εἰσοδεύει στὶς καρδιές μας μὲ τὴ δική μας πάντοτε  συγκατάθεση, ὥστε νὰ μὴ νοιώθουμε μόνοι, καὶ μᾶς διαβεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας τῆ ζωῆς ὑμῶν» (Ματθ. κη΄ 22). Τότε καὶ ἡ μαρτυρική μας ἔξοδος ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτὴ θὰ προμηνύει τὴν τελικὴ θριαμβευτική μας εἴσοδο, ἀφοῦ ὁ θάνατος συνοδεύεται ὁπωσδήποτε ἀπὸ πόνο καὶ δάκρυ, στὸν τόπο, ὅπου «οὐκ ἔστι πόνος οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος».

Ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ μας στὰ Ἱεροσόλυμα, τοῦ «πλουσίου ἐν οἰκτιρμοῖς» (Ἐφεσ. β΄ 4) Παμβασιλέως Λόγου τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, εἶναι θρίαμβος τῆς ταπεινώσεως, θρίαμβος τῆς φτώχειας. Εἰσῆλθε στὴν Ἁγία Πόλη ὁ Κύριος καθισμένος πάνω σὲ ἕνα καταφρονεμένο γαϊδουράκι. Δὲν βαστοῦσε σκῆπτρο οὔτε ράβδο χρυσοποίκιλτη στὸ χέρι, ἀλλὰ μὲ αὐτὸ  εὐλογοῦσε τὸν κόσμο. Ἐρχόταν ἀπὸ μάχη δυσκολοκέρδιστη, τὴ μάχη ἐναντίον τῆς κακίας, τοῦ ψεύδους, τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς φιλαργυρίας. Ἐρχόταν ἀπὸ μάχη καὶ πήγαινε σὲ μάχη. Πήγαινε σὲ πόλεμο πιὸ σκληρό, γιὰ νὰ στεφανωθεῖ ὄχι μὲ ἀμαράντινο ἢ χρυσόπλοκο στεφάνι, ἀλλὰ μὲ ἀκάνθινο, καὶ νὰ μαστιγωθεῖ, νὰ περιπαιχθεῖ καὶ νὰ σταυρωθεῖ σὰν κακοῦργος. Δὲν προπορεύονταν τῆς εἰσόδου Του σάλπιγγες ποὺ νὰ ἠχοῦν τὸν παιάνα τῶν νικητῶν, ἀλλὰ τὸν ἀκολουθοῦσαν ἀθῶα παιδιά, σύμβολα τῆς ἁπλότητος τῶν Χριστιανῶν, ποὺ φώναζαν μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Μαρκ. ια΄ 9) καὶ ἀντὶ γιὰ σημαῖες βάσταζαν βαΐα τῶν φοινίκων.       

Ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στὶς καρδιές μας εἶναι θρίαμβος τῆς δικῆς μας ταπεινώσεως καὶ ἁπλότητος καὶ πραότητος. Ἄλλωστε μᾶς τὸ εἶχε εἰπεῖ ὁ ἴδιος μὲ τὸ στόμα τοῦ Προφήτου Του Ἡσαΐου: «Ἐπί τινα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου; (Ἡσ. 66, 2). Εἰσοδεύει ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἄδειά μας στὶς καρδιές μας ὄχι ὡς βασιλιάς, ἀλλὰ ὡς πατέρας στοργικός, ὡς σωτήρας. Παρακολουθεῖ τὴν ταπείνωσή μας, παρακολουθεῖ τὸν κόπο μας καὶ τὸν  διαρκῆ ἀγώνα μας πρὸς τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ εἰσέρχεται στὶς καρδιές μας, γιὰ νὰ τὶς στηρίξει στοὺς ἐπερχόμενους τῆς ζωῆς μας πολέμους, τοὺς ὁποίους βλέποντες ἐμεῖς νὰ πλησιάζουν  δειλιάζουμε, ἀπελπιζόμαστε καὶ μόνη καταφυγὴ βρίσκουμε στὸ κάλεσμά Του. Δὲν ἀκούγονται παιάνες ἀνθρώπινες κατὰ τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὶς καρδιές μας. Ὁ παιάνας τοῦ προσωπικοῦ μας θριάμβου ψάλλεται ἀπὸ τὰ χείλη μας, ἀπὸ τὸ σκίρτημα τῆς  καρδιᾶς μας ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀέναη δοξολογία: «Σὲ ὑμνοῦμεν, Σὲ εὐλογοῦμεν, Σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε»! Καὶ τὰ χέρια μας ἀντὶ γιὰ σημαῖες βαστάζουν τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὸ ὁποῖο Τοῦ τὸ παρουσιάζουμε, γιὰ νὰ τὸ σχίσει μὲ τὰ χέρια τῆς ἀγάπης Του, τῆς φιλανθρωπίας Του, τῆς ἄφατης ἀγαθότητάς Του. Αὐτὸ ἐξ  ἄλλου ζητοῦσε καὶ ὁ ἴδιος λέγοντας «Υἱέ  μου δός μοι σὴν καρδίαν» (Παροιμ. κγ΄ 26) καὶ γιὰ τὸ σχίσιμο αὐτοῦ ἦλθε στὸν κόσμο ὡς «χρεωλύτης πάντων ἀνθρώπων», αὐτῶν ποὺ Τοῦ φωνάζουν καθημερινά «Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».          

     Ἡ εἴσοδος Τοῦ Χριστοῦ στὶς καρδιές μας, ποὺ κάνει τὸν φύλακα Ἄγγελό μας νὰ σκιρτᾶ ἀπὸ χαρὰ καὶ τὸν οὐρανὸ νὰ πανηγυρίζει, ἀλλοιώνει τὸν προσωπικό μας χαρακτήρα καὶ ἀλλάζει τὴν πορεία τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸ μᾶς τὸ λέει καὶ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος, Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου, σημειώνοντας  ὅτι ἔρχεται ὁ Κύριος ὁλόφωτος σὲ μᾶς, ποὺ βρισκόμαστε στὸ σκοτάδι καὶ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ φῶς καὶ στὴ ζωή. Ἔρχεται σὲ ἐμᾶς τοὺς ξεπεσμένους  ὡς ἡ ἀνόρθωση, στοὺς αἰχμαλώτους ὡς ἡ ἀπελευθέρωση, στοὺς τυφλοὺς ὡς ἡ ἀνάβλεψη, στοὺς πενθοῦντες ὡς ἡ παρηγοριά,
στοὺς κουρασμένους ὡς ἡ ἀνάπαυση, στοὺς διψασμένους ὡς ἡ ἀναψυχή, στοὺς ἀδικημένους ὡς ἡ δικαίωση, στοὺς ἀπελπισμένους ὡς ἡ ἐνθάρρυνση, στοὺς χωρισμένους ὡς ἡ ἕνωση, στοὺς νοσοῦντες ὡς ἡ ἴαση καὶ στοὺς  χειμαζομένους ὡς ἡ γαλήνη.

Γιὰ τὸν προσωπικό μας θριαμβο ἀπὸ ἐμᾶς ζητᾶ μόνο ὁ Κύριος νὰ τοῦ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦμε νὰ καταδεχθεῖ νὰ κατοικήσει σὲ αὐτὴ λέγοντάς Του:

-Ἔρχου, Κύριε, ὡς νικητής, ὡς θριαμβευτής, καὶ «μεῖνον μεθ’ ἡμῶν» (Λουκ. κδ΄ 29), γιὰ νὰ βγαίνουμε καὶ ἐμεῖς νικητὲς μὲ τὴ δική Σου δύναμη σὲ ὅλες τὶς μάχες τῆς ζωῆς μας. Καὶ ὡς νικητές, ὡς θριαμβευτὲς τοῦ δεινοῦ πολεμήτορος, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ εἰσοδεύσουμε στὰ σκηνώματα τῆς δόξης Σου, καὶ   συνοικοῦντες μαζί Σου, στὴ Βασιλεία Σου, αὐτὴ ποὺ καὶ γιὰ ΄μᾶς τοὺς ἀναξίους ἑτοίμασες ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος, νὰ ψάλλουμε μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Σου Ἀγγέλους τὸν παιάνα τῆς σωτηριώδους πίστεώς μας: «Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν».  

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας