Έχουν περάσει καμπόσα χρόνια ..ίσως πάνε και δώδεκα από τότε που ο πόνος με έφερε «τυχαία» σε επαφή με το Γιώργο! Ήταν χειμώνας του 19... όταν εσπευσμένα έμπαινα στο νοσοκομείο.
Απομεσήμερο έγινε η εισαγωγή στο νοσοκομείο με προγραμματισμένο χειρουργείο την αυριανή.
Η ταχτοποίηση έγινε σένα ωραίο δωμάτιο που ήταν δίκλινο και ήδη καταλυμένο το άλλο κρεβάτι από ένα νεαρό άνδρα γύρω στα 36 που από λόγους ευγενείας τράβηξε τη κουρτίνα που χωρίζει τα δυο κρεβάτια και απομονώθηκε .
Αυτό συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα…κάτι που εμένα λόγω χαρακτήρα δεν μου άρεσε αν και απ ότι αποδείχτηκε ήταν όντως πράξη ευγενείας από την Γιώργο.
Μετά το χειρουργείο της αυριανής μέρας και το καταλάγιασμα από το τρέξιμο κάθισα σε μια καρέκλα απέναντι από το κρεβάτι του Γιώργου και τον κοίταξα…ένοιωθα το φευγαλέο βλέμμα του γεμάτο ενδιαφέρον για τη δική μου υπόθεση.
Έτσι πήρα το θάρρος και αυτοσυστήθηκα και αρχίσαμε δειλά δειλά να μιλάμε κάτι που δεν έκανε με ευκολία ο Γιώργος.
Αμέσως τη κουβέντα την έφερε με ενδιαφέρον στο θέμα το δικό μου θέλοντας να μάθει λεπτομέρειες...
Του εξήγησα τη σοβαρότητα της κατάστασης ........
Έμεινε με το στόμα ανοιχτό και άκουγε όλο ενδιαφέρον….
Οι μέρες περνούσαν και ο Γιώργος είχε γίνει πια φίλος μου και με άνεση συζητούσαμε διάφορα θέματα αλλά το μεγάλο ενδιαφέρον του για την υπόθεση μου....
Η αλήθεια είναι ότι είχε οικογένεια και μια φορά την ημέρα ερχόταν η γυναίκα του μια καθωσπρέπει κοπέλα που όλο χαμόγελο και άνεση μίλαγε, όπως και κάποιοι κουστουμαρισμένοι κύριοι της καλής κοινωνίας με τις τσάντες τους κάθονταν για λίγο και έφευγαν απλά ρωτώντας για την υγεία του Γιώργου.
Επίσης είναι αλήθεια ότι και οι γιατροί όλοι έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εκείνον αλλά δεν έδινα σημασία…παρόλο που κάτι δεν μου άρεσε στο θλιμμένο ύφος του. Αυτό που τον χαρακτήριζε θα έλεγα όλες τις μέρες ήταν η μοναξιά του …δηλαδή δεν είχε διάθεση να μιλά χαζά και άσκοπα με κανέναν ..ήταν κλεισμένος στον εαυτό του και σκεφτόταν πολύ …
Μια μέρα πήρα το θάρρος και του έδωσα λαδάκι από τον Άγιο Ραφαήλ τον Μεγαλομάρτυρα και ένα κομποσκοίνι από το Άγιον Όρος έτσι για παρηγοριά της όποιας άγνωστης σε μένα κατάστασης του.
Εκείνος μου δήλωσε ότι δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με την Εκκλησία αν και πιστεύει και ότι η οικογένεια της γυναίκας του ήταν θρησκευόμενη. Επίσης μου ανέφερε ότι κατάγεται από ελληνική οικογένεια της Αιγύπτου με ρίζες από την Ινδία…
Συγγενή δεν είχε κανέναν εκτός από την γυναίκα του…….και ένα γλυκύτατο όμορφο μικρό κοριτσάκι γύρω στα τέσσερα
Μετά το άνοιγμα του πήρα το θάρρος και τον ρώτησα επιτέλους …..εσύ τελικά από τι πρόβλημα είσαι μέσα εδώ;
Και μου απαντά συνεσταλμένα …άσε εμένα …η δική σου υπόθεση με απασχολεί.. Θεώρησα ότι δεν έχει κάτι σοβαρό και έκοψε εκεί τη κουβέντα.
Με την αύριο το πρωί που πήγα στο νοσοκομείο με πλησιάζει ο Γιώργος και μου ζήτησε να μιλήσουμε λίγο…..
Πάμε στο σαλονάκι του ορόφου και άρχισε να μιλά….το πρόσωπο του ήταν πονεμένο πολύ και με σοβαρότητα άρχισε να μου λέει ότι……πονώ φίλε μου βλέποντας τι σου συμβαίνει …μου σφίγγεται η καρδιά και έτσι με το κομποσκοίνι που μου έδωσες άρχισα να κάνω προσευχή στο Θεό παρακαλώντας Τον να μου δώσει το πρόβλημα σου να το πάρω μαζί μου μιας και Εκείνος έχει αποφασίσει να με πάρει σύντομα….
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό από τα λόγια του Γιώργου…..κατάφερα να ψελλίσω …μα τι έχεις;
Και μου απαντά…. πολλαπλού μυέλωμα…..πάγωσα …από αυτή την ασθένεια είχε πεθάνει ο πατέρας μου δύσκολα πριν από 18 χρόνια τότε…..αλλά δεν ξέρω πως βρήκα το θάρρος να του πω ψέματα για του δώσω κουράγιο….
Αααα, έλα, βρε Γιώργο, δεν είναι τίποτα…όλα καλά θα πάνε ...και ο πατέρας μου το είχε αλλά δεν πέθανε από αυτό… αλλά μετά από πολλά χρόνια από καρδιά.(ψέματα γιατί από την ασθένεια αυτή πέθανε μέσα σε ενάμιση χρόνο).
Εκείνος με ένα χαμόγελο συγκατανευτικό μου λέει…ξέρεις ποιος είμαι;... ο κεντρικός εισαγωγέας μαγνητικών και αξονικών τομογράφων τότε στην Ελλάδα και ξέρω καλά τι έχω και ποια είναι η πορεία μου….θα φύγω σύντομα!
Όλα αυτά τα είπε τόσο ήρεμα, τόσο γλυκά, με τόση αποδοχή που είχα μείνει άφωνος.
Συνέχισε λέγοντας ότι εδώ είμαι γιατί περιμένω μια απάντηση από ένα ισραηλινό νοσοκομείο να με αναλάβει γιατί όλες οι άλλες χώρες που έχουμε αποταθεί έχουν δώσει αρνητική απάντηση….
Και συνεχίζει…..αυτό παρακάλεσα φίλε μου… να πάρω και το δικό σου καημό... μιας και έχει αποφασίσει ο καλός Θεός να με πάρει ….!!! Τρελάθηκα, δεν πίστευα ότι είπε ..για την ευλογημένη αρχοντιά του …για το μεγαλείο της ψυχής του.. και όπως μου είπε ένας φωτισμένος Γέροντας …ότι κάτι τέτοιες ψυχές ευλογημένες μεγαλώνουν τον Παράδεισο σε χωρητικότητα μιας και ίσως έχει γεμίσει…
Μέσα στην πολυπραγμοσύνη του δικού μου προβλήματος χαθήκαμε με το Γιώργο…εκείνος έφυγε από το νοσοκομείο…..για το σπίτι όπως έμαθα μετά γιατί και οι ισραηλινοί δεν τον δεχτήκαν μη μπορώντας να προσφέρουν κάτι…..και εγώ σε άλλα νοσοκομεία προσπαθώντας να κάνω κάτι…
Ο καιρός πέρασε γύρω στους 6 μήνες από τότε και μια μέρα χτυπά το τηλέφωνο …ήταν η γυναίκα του Γιώργου που με περίεργη φωνή με ρώτησε για το τι κάνουμε και μου λέει… σε ζητεί ο Γιώργος να σου μιλήσει… ακούω μια φωνή τρεμάμενη χωρίς δυνατότητα να καταλάβω τι λέει ….αλλά όπως που έλεγε η γυναίκα του δίπλα ήθελε αγωνιωδώς να μάθει τι κάνω και αν είμαι καλά…γιατί ανησυχούσε όλο το καιρό…του είπα τα σχετικά νέα ...ότι είμαι καλύτερα και ρώτησα και γω με τη σειρά μου τι κάνει εκείνος… μου απάντησε η γυναίκα του ότι είναι μια χαρά γιατί τον ίδιο δεν τον καταλάβαινα τι έλεγε…..και επίσης μου είπε ότι χάρηκε πολύ ο Γιώργος που άκουσε ότι είμαι καλά …
Κάτι δεν μου άρεσε στο γενικότερο ύφος αλλά δεν έδωσα συνεχεία… χαιρετιστήκαμε και υποσχεθήκαμε να μιλήσουμε πάλι σύντομα… να μη χαθούμε….
Μετά από δυο μέρες δέχτηκα πάλι ένα τηλέφωνο από τη γυναίκα του για να μου πει ότι ο Γιώργος μετά από λίγες ώρες από το τηλεφώνημα μας, έφυγε για αλλού …εκεί που ήξερε από την αρχή ότι θα πάει και το περίμενε καρτερικά…αγαπητικά σχεδόν …!!!
Έφυγε σαν άρχοντας…παλικάρι του Θεού... τίμιος αγωνιστής …και σιωπηλός ικέτης του Θεού για τους άλλους…..δεν φοβήθηκε το θάνατο γιατί αγάπησε πολύ ...αγάπησε τον συνάνθρωπο του…βγήκε από τον εαυτό του και ελευθερώθηκε..
Η σύζυγος του μου είπε περιληπτικά για ότι δεν ήξερα για το Γιώργο…
Όταν γύρισε στο σπίτι έπιασε αμέσως δουλειά…
Ετοίμασε τη γυναίκα του για το τι θα συνέβαινε… εξηγώντας και ικετεύοντας την να ξαναφτιάξει τη ζωή της… και για κείνη και για το παιδί…
Έπιασε το μονάκριβο του και του είπε για το μεγάλο ταξίδι που θα αργούσε να επιστρέψει…(το παιδί είχε συνηθίσει τα ταξίδια του μπαμπά της στην Αμερική και αλλού).
Άλλαξε στο σπίτι τη διαρρύθμιση και όλα τα έπιπλα και μόλις τελείωσε σε 6 περίπου μήνες ησύχασε και μέσα σε λίγες μέρες έφυγε για το μεγάλο ταξίδι…..άρχοντας!!
Έτσι κάπως είναι οι κρυφές αγαπημένες ψυχές του Χριστού ...που με σοβαρότητα, θυσιαστική Αγάπη και καρτερικότητα σηκώνουν το σταυρό τους….
Γιώργο μας λείπεις αν και σε θυμόμαστε πάντα …και πάντα μας δίνεις δύναμη Χριστού να συνεχίσουμε…..
Μια επιθυμία μου έχει μείνει….χαθήκαμε με την οικογένεια του μέσα στην δίνη των δικών μου γεγονότων που όντως όπως είχε πει ο Γιώργος πήγε τελικά θαυματουργικά πολύ καλά…
Έχουν περάσει 12 χρόνια όλα εχουν φτιάξει …. οι ευχές του Γιώργου να μας σκεπάζουν και η θυσιαστική του προσπάθεια να πιάσει τόπο....!!!
Θάθελα να πάω να δω το Γιώργο …να πάω στο κοιμητήρι…να δω το παιδί του να του πω αν μπορέσω τι πατέρα είχε…έναν πατέρα εις τύπον Χριστού…θα το προσπαθήσω...
Αμήν, γένοιτο!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου