Μία ψυχωφέλιμη ἱστορία ἐν ὄψει τῆς νηστείας
Διηγήθηκε ὁ γέρω-Καλλίνικος ὁ Ἡσυχαστής:" Ἦταν στό Ρωσσικό κάποιος μοναχός πού εἶχε τή νοερά προσευχή. Κάποια φορᾶ εἶπε στόν ὑποτακτικό του νά τοῦ κάνη ἕνα τσάϊ καί νά βάλη καί δύο κουταλιές ζάχαρη. Τό ἤπιε καί ὕστερα πῆγε νά προσευχηθῆ. Αἰσθανόταν μεγάλη δυσκολία, ξηρασία, καμμιά ἐνέργεια τῆς εὐχῆς. Προσπαθοῦσε, πέρασαν μερικές μέρες, ἀνησύχησε καί ἦρθε νά μέ ρωτήση. Τόν ρώτησα, τί ἔκανε πρίν χάση τήν εὐχή. Δέν ἔκανα τίποτε εἶπε καί μοῦ ἀνέφερε γιά τό τσάϊ. Τοῦ εἶπα νά πάη γιά ἔξι μῆνες νά κάνη κάποιες ἀσκήσεις καί σέ ἔξι μῆνες νά ἔρθη. Μετά ἀπό ἔξι μῆνες ξαναγύρισε. Κατάλαβα ὅτι ἡ αἰτία πού ἔχασε τήν εὐχή ἦταν ἡ ζάχαρη. Αὐτός εἶχε τήν γλυκύτητα τῆς θείας Χάριτος καί ἔπρεπε νά περιφρονῆ τίς ἀνθρώπινες "γλυκύτητες". Ὑποχώρησε ὅμως στή...γλυκύτητα τῆς ζάχαρης καί ὁ Θεός τοῦ στέρησε γιά λίγο τήν θεία παρηγοριά. Ἄλλοι καί ἕνα τσουβάλι ζάχαρη νά φᾶνε δέν παθαίνουν τίποτε, ἐνῶ αὐτός ἀλλοιώθηκε, γιατί, ἐνῶ εἶχε τήν θεία Χάρι, ἀναζήτησε κάτι ἄλλο.
Ἀπό τό Βιβλίο "Ἀπό τήν Ἀσκητική καί Ἡσυχαστική Ἁγιορείτικη Παράδοση"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου