«ΟΙ ΕΝΟΡΙΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΛΗΘΟΥΝ ΣΕ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ» (ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ)
Ζοῦμε, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί δι' εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων μας, μέσα στόν κοσμικό χῶρο καί τόν χρόνο· συνάμα ὅμως ζοῦμε στόν εὐλογημένο χωρόχρονο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ Μας. Ἐντός Της ζοῦμε τό αἰώνιο παρόν τοῦ Θεοῦ καί βιώνουμε τό λεγόμενο Λειτουργικό χρόνο.
Ἡ Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος[1] ὑπερκαλύπτει τόν κοσμικό χωρόχρονο. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας, εἶναι διαχρονική. Ἔχει τίς λύσεις γιά ὅλα τά θέματα πού ἀπασχολοῦσαν τόν ἄνθρωπο τοῦ παρελθόντος, ἀλλά καί αὐτόν τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος.
«Ἰησοῦς Χριστός ἐχθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας. Διδαχαῖς ποικίλαις καί ξεναις μή παραφέρεσθε»[2] μᾶς διδάσκει τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτό πού ἴσχυε στήν ἀρχή τοῦ Χριστιανισμοῦ, στήν ἐποχή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, αὐτό ἰσχύει καί σήμερα, 2000 χρόνια μετά.
Ὅ,τι ἐζητεῖτο ἀπό τούς πρώτους Χριστιανούς αὐτό ζητιέται καί ἀπό τούς σημερινούς. Δέν πρέπει νά προσαρμοσθεῖ ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία στό σύγχρονο κόσμο ἀλλά ἀντίθετα ὁ κόσμος καί ὁ καθένας μας νά προσαρμόσει τόν ἑαυτό του στό τρόπο ζωῆς, πού μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός καί ἡ Ἁγία Μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὁ αὐθεντικός ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστικός τρόπος ζωῆς διαφυλάχθηκε στό μοναχισμό. «Ἡ ζωντάνευσις τῆς Ὀρθοδοξίας» γράφει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης «θά ἐπέλθῃ μόνον διά τῆς ἀναστηλώσεως τοῦ μοναχικοῦ μας βίου»[3]. Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς στούς ἐν τῷ κόσμῳ εὑρισκομένους χριστιανούς ὀφείλεται στή διάζευξή της ἀπό τήν μοναχική ζωή.
«Ἐπειδή ἡ ἐν κόσμῳ Ἐκκλησία» παρατηρεῖ ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης «ἀπεκόπη τῆς μοναχικῆς παραδόσεως, ἐσημειώθη ἐπί τῶν ἡμερῶν μας ἡ γνωστή κατάπτωσις τῆς πνευματικῆς ζωῆς»[4].
Ὅταν ἡ ἐνορία λειτουργεῖ μέ πρότυπο τό Μοναστῆρι τότε ἀσκεῖ θεραπεία στά μέλη της καί τήν ἀληθινή ἱεραποστολή στόν κόσμο.
«Οἱ ἀσκητὲς» διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς «εἶναι οἱ μοναδικοὶ ἱεραπόστολοι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὁ ἀσκητισμὸς εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολικὴ σχολὴ μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκηση καὶ ζωὴ γι' αὐτὸ καὶ μονάχα διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς ζωῆς ἐπιτελεῖται τὸ κήρυγμα καὶ ἡ ἱεραποστολή. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἀσκητικότητας -προσωπικὰ καὶ καθολικὰ- αὐτὴ πρέπει νὰ γίνει ἡ ἐσωτερικὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα στὸν λαό. Οἱ ἐνορίες πρέπει νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἀσκητικὰ κέντρα, ἀλλὰ αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχει μονάχα ἕνας ἐφημέριος - ἀσκητής. Πρέπει νὰ ἐνισχύσουμε τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία, νὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ εὐταξία, ἡ ὁποία εἶναι ἀπὸ τὰ κύρια μέσα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ὁποῖο ἐκείνη ἐπιδρᾶ ἀναγεννητικὰ στὸν ἄνθρωπο. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἀπαιτοῦν ὡς προϋπόθεση: οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ μοναχοί μας νὰ γίνουν οἱ ἴδιοι ἀσκητές»[5].
-Εἶναι ἄραγε, σκόπιμο νά εἰσαγάγουμε τόν κοινοβιακό-μοναστικό τρόπο ζωῆς σέ μία κοσμική ἐνορία;
Ναί! ἑπομένως ἀπαντᾶ ἡ Πατερική Γραμματεία μέ τά λόγια ἑνός ἐκ τῶν ἁγιοτέρων καί ἐπιφανεστέρων ἐκπροσώπων της. Εἶναι ὄχι μόνο δυνατόν ἀλλά καί ἐπιβεβλημένο νά εἰσαγάγουμε τήν φιλοσοφία, τήν ὄντως φιλοσοφία πού εἶναι ἡ θεογνωσία καί ἡ θεοπτία καί ἡ θεολογία τῆς ἐρήμου στίς πόλεις.
Οἱ λαϊκοί σέ τίποτε δέν διαφέρουν ἀπό τούς Μοναχούς πλήν τῆς παρθενίας καί τῆς ἀκτημοσύνης, μᾶς λέγει σύμφωνη ὅλη ἡ Πατερική Γραμματεία.
Οἱ πρῶτοι χριστιανοί καθώς καί οἱ ἐκχριστιανισμένοι ὀρθόδοξοι Ρωμαῖοι - Ρωμηοί, (οἱ λεγόμενοι «Βυζαντινοί»[7]), ἐνῶ ζοῦσαν στίς πόλεις ἐμιμοῦντο τήν ἀσκητική ζωή τῶν μοναχῶν.
Νά τί λέει πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος: « Εἶναι δυνατόν (κατορθωτόν, πρέπον) καί στήν πόλη νά κατοικεῖς καί τήν ζωή τῶν μοναχῶν νά ἔχεις σάν πρότυπο (νά τήν ζηλεύεις μέ τήν καλή ἔννοια καί νά θέλεις νά τήν μιμηθεῖς). Εἶναι δυνατόν καί γυναίκα νά ἔχεις, καί σέ σπίτι νά περνᾶς τήν ζωή σου καί παράλληλα νά προσεύχεσαι, νά νηστεύεις καί νά κατανύσσεσαι.
Διότι καί οἱ πρῶτοι χριστιανοί, πού κατηχήθηκαν κατ’ ἀρχάς ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, κατοικοῦσαν μέν στίς πόλεις, ἀλλά ἐμιμοῦντο τήν εὐλάβεια ἐκείνων, πού εἶχαν καταλάβει τίς ἐρήμους· ἄλλοι πάλι, πού ἦταν προϊστάμενοι ἐργαστηρίων (βιοτέχνες), ὅπως ἡ Πρίσκιλλα καί ὁ Ἀκύλας(ἐνν. ἐπίσης καί αὐτοί ζοῦσαν σάν μοναχοί καί ἀσκητές). Οἱ Προφῆτες ἐπίσης, ὅλοι, καί γυναῖκες εἶχαν καί σπίτια, ὅπως ὁ Ἡσαΐας, ὅπως ὁ Ἰεζεκιήλ, ὅπως ὁ μέγας Μωϋσῆς καί τίποτε ἀπό αὐτά δέν τούς ἔβλαψε στήν ἀρετή (τίποτε ἀπό αὐτά δέν τούς ἐμπόδισε στό νά εἶναι ἐνάρετοι καί ἅγιοι).
Αὐτούς λοιπόν καί μεῖς ἀφοῦ ζηλέψουμε ( μέ τήν καλή ἔννοια), συνεχῶς ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, συνεχῶς ἄς Τόν ὑμνοῦμεν, καί ἄς φροντίζουμε γιά τήν σωφροσύνη καί τίς ἄλλες ἀρετές· ἄς εἰσαγάγουμε τήν φιλοσοφία τῶν ἐρήμων ( τήν ἀσκητική-μοναστική-ἡσυχαστική ζωή) στίς πόλεις. Γιά νά γίνουμε εὐάρεστοι στόν Θεό καί νά φανερωθοῦμε ὡς δόκιμοι (τηρητές τῶν Θείων Ἐντολῶν) στούς ἀνθρώπους, ἔτσι ὥστε νά ἐπιτύχουμε τά μελλοντικά ἀγαθά (τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν)»[8]. Ἀμήν!
[3] Π. Ἰωάννου Ρωμανίδου, Ἐπιστολή πρός Μοναχόν Θεόκλητον Διονυσιάτην στό: Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἰεροθέου, Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας (κατά τίς προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη), Ἱερά μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου 2010, τομ. Α΄, σελ. 68.
[5]Τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ, http://www.impantokratoros.gr/B8984782.el.aspx
[7] Βλ. παρακάτω, περί τῆς νόθευσης τῆς Ἱστορίας μας ἀπό τούς Φράγκους.
[8] TLG, Work #152 58.548.50 to Work #152 58.550.4«Ἔστι γὰρ καὶ πόλιν οἰκοῦντα τὴν τῶν μοναχῶν φιλοσοφίαν ζηλοῦν· ἔστι γὰρ καὶ γυναῖκα ἔχοντα͵ καὶ ἐν οἰκίᾳ στρεφόμενον͵ καὶ εὔχεσθαι͵ καὶ νηστεύειν͵ καὶ κατανενύχθαι. Ἐπεὶ καὶ οἱ παρὰ τὴν ἀρχὴν ὑπὸ τῶν ἀποστόλων κατηχηθέντες τὰς μὲν πόλεις ᾤκουν͵ τῶν δὲ τὰς ἐρημίας κατειληφότων τὴν εὐλάβειαν ἐπεδείκνυντο· καὶ ἕτεροι δὲ πάλιν ἐργαστηρίων προεστηκότες͵ ὡς Πρίσκιλλα καὶ Ἀκύλας. Καὶ οἱ προφῆται δὲ πάντες καὶ γυναῖκας εἶ χον καὶ οἰκίας͵ ὡς ὁ Ἡσαΐας͵ ὡς ὁ Ἰεζεκιὴλ͵ ὡς ὁ μέγας Μωϋσῆς͵ καὶ οὐδὲν ἐντεῦθεν εἰς ἀρετὴν παρεβλάβησαν. Τούτους δὴ καὶ ἡμεῖς ζηλώσαντες͵ διαπαντὸς εὐχαριστήσωμεν τῷ Θεῷ͵ διαπαντὸς ὑμνῶμεν αὐτὸν͵ 58.549 καὶ σωφροσύνης καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν ἐπιμελώμεθα͵ καὶ τὴν ἐν ταῖς ἐρημίαις φιλοσοφίαν εἰς τὰς πόλεις εἰσ αγάγωμεν· ἵνα καὶ παρὰ Θεῷ εὐάρεστοι καὶ τοῖς ἀνθρώποις δόκιμοι φανῶμεν͵ καὶ τῶν μελλόντων ἐπιτύχωμεν ἀγαθῶν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου