Η εορτή της Μεταμορφώσεως είναι η τελευταία μεγάλη δεσποτική εορτή του εκκλησιαστικού έτους, το οποίο ολοκληρώνεται το μήνα Αύγουστο. Με βάση τις ευαγγελικές αφηγήσεις του θαυμαστού αυτού γεγονότος, ο Χριστός παρέλαβε τρεις απ' τους μαθητές Του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και ανέβηκαν στο όρος Θαβώρ, όπου και "μετεμορφώθη" δηλαδή το πρόσωπο του Κυρίου έγινε λαμπερό, όπως ο ήλιος, και τα ενδύματά Του πάλλευκα, όπως το χιόνι. Μάλιστα, η όψη Του ήταν τόσο λαμπερή, ώστε οι τρεις παριστάμενοι μαθητές να μην μπορούν να αντικρίζουν το πρόσωπο της Θεϊκής εικόνος Του. Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν ο Μωυσής και ο Ηλίας, οι οποίοι συνομιλούσαν με τον μεταμορφωθέντα Ιησού για το Πάθος Του και ένα σύννεφο σκέπασε το χώρο που παρευρίσκονταν και ακούστηκε η Φωνή του Θεού Πατρός, η οποία ονόμαζε τον Ιησού Χριστό Υιό του Θεού. Το θαυμαστό αυτό όραμα συνέβη ακριβώς μετά τη συνομιλία του Ιησού με τους μαθητές Του, κατά την οποία τους αποκάλυψε όλα όσα πρόκειται να πάθει αφού εισέλθει στα Ιεροσόλυμα. Και επειδή οι μαθητές Τον προέτρεπαν να αποφύγει να κατευθυνθεί προς τα Ιεροσόλυμα και να αποφύγει την καταδίκη, Εκείνος με τη Μεταμόρφωση Του ήθελε να τους αποδείξει ότι "τό μέν Πάθος ἑκούσιόν ἐστι" και ότι, αν και πρόκειται να παραδοθεί και να σταυρωθεί, είναι ο Υιός του Θεού του οποίου η πραγματική δόξα και η Θεϊκή Φύση αποκαλύφθηκαν στο Θαβώρ.
Η αιώνια δόξα που αποκαλύφθηκε στο Όρος Θαβώρ είναι κάτι που ο σαρκωθείς Χριστός κατέχει πάντοτε, από την πρωταρχική στιγμή της σύλληψής του στη μήτρα της αγίας Παρθένου. Αυτή η δόξα συνυπάρχει με αυτόν στη διάρκεια όλης της επίγειας ζωής του: ακόμα και τις ώρες της έσχατης ταπείνωσής του, όπως της αγωνίας του κήπου τη Γεθσημανή, ή της κραυγής εγκατάλειψης πάνω στο Σταυρό. Η διαφορά βρίσκεται απλώς σε τούτο: σε άλλες στιγμές της επίγειας ζωής του η δόξα, αν και αληθινά παρούσα, είναι κρυμμένη κάτω απ’ το καταπέτασμα της σάρκας· στην κορυφή του Όρους στιγμιαία μόνο, το καταπέτασμα γίνεται διάφανο και η δόξα γυμνώνεται κατά ένα μέρος. Αλλά, όπως οι Πατέρες επιμένουν συνεχώς, στη Μεταμόρφωση καμιά αλλοίωση δε συνέβη στον ίδιο το Χριστό· η αλλοίωση προσφέρθηκε μάλλον στους αποστόλους.
Όμως, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, η Μεταμόρφωση συνέβη σαράντα ημέρες πριν το Πάθος, ωστόσο η Ορθόδοξη παράδοση όρισε να εορτάζεται αυτή η δεσποτική εορτή το μήνα Αύγουστο, λίγο πριν το τέλος του εκκλησιαστικού έτους. Αν και η διάταξη αυτή φαίνεται περίεργη, το νόημα και η ουσία της εορτής αίρει κάθε παραδοξότητα. Η εν τω Θαβώρ εμφανισθείσα δόξα του Κυρίου δεν ήταν κάποια στιγμιαία "μετάλλαξή" Του. Ήταν η αποκάλυψη της πραγματικής Θεϊκής Φύσης του Υιού του Θεού της πλημμυρισμένης από το Θείο Άκτιστο Φως, η πραγματική Του εικόνα. Ήταν η αποκάλυψη της δόξας που είχε ο Χριστός προαιωνίως, η δόξα με την οποία θα έλθει ξανά στη γη για να κρίνει τον κόσμο αλλά και η δόξα που θα βιώνουν οι κληρονόμοι της Επουρανίου Βασιλείας. Γι' αυτό ακριβώς και τοποθετήθηκε η εορτή της Μεταμορφώσεως στο τέλος του εκκλησιαστικού έτους. Είναι η εορτή στην οποία όλοι ενατενίζουμε και στην οποία όλοι στοχεύουμε. Ελπίζουμε ότι το τέλος της επίγειας ζωής μας, και αφού πρώτα θα έχουμε άρει το Σταυρό του επί γης αγώνα μας, θα μας κάνει κοινωνούς και μετόχους της εν Θαβώρ δόξας και του Θείου Φωτός. Είναι η εορτή που αποτελεί το πλήρωμα και το αποτέλεσμα της εν Χριστώ ζωής μας. Το Θαβώρ μας δείχνει, στο πρόσωπο του Χριστού, την ανθρώπινη φύση — τη δική μας ανθρώπινη φύση— αναληφθείσα στο Θεό, πλημμυρισμένη από θεία ζωή και δόξα, διαποτισμένη απ’ τις άκτιστες ενέργειες, κι όμως ακόμα ανθρώπινη. Μας δείχνει επομένως τη δυνατότητα που έχουμε πλέον να γίνουμε κατά χάριν Θεοί και συγκληρονόμοι του μεταμορφωθέντος Ιησού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου