Το Κοντάκιον του Ακαθίστου Ύμνου.

Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε· ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.

-Ο ποιητής του ύμνου προσωποποιεί την Πόλη (δηλαδή την Κωνσταντινούπολη) και την βάζει να προσφέρει προς τη Θεοτόκο ύμνους ευχαριστηρίους και νικητηρίους. Μπαίνει κανείς αμέσως σ’ ένα κλίμα πολεμικό και δυναμικό, όπου η Θεοτόκος είναι στρατηγός και οδηγεί το στρατό της Βασιλεύουσας στη νίκη και η Πόλις (που εκπροσωπεί το λαό του Θεού), απευθύνει τον ευχαριστήριο για τη νίκη ύμνο προς τη Θεοτόκο.

-Η ορθή συντακτική σειρά είναι η ἐξής: «(Ἐγώ) ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε, ἀναγράφω σοι, τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ, τά νικητήρια καί τά εὐχαριστήρια ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν». Η Πόλις ευχαριστεί τη Θεοτόκο, που ήταν Υπέρμαχος (=αυτή που μάχεται υπέρ κάποιου) γιατί με τη νίκη κατά των εχθρών λυτρώθηκε από τα δεινά (δηλαδή τα φοβερά επακόλουθα της ήττας, όπως η λεηλασία και η καταστροφή της). Το ρήμα «ἀναγράφω» αναφέρεται στη συνήθεια που υπήρχε στα μεσαιωνικά χρόνια να γράφουν πάνω σε στήλες, σκαλίζοντας τες, διάφορες σημαντικές ειδήσεις και ευχαριστίες προς τους στρατηγούς, που οδήγησαν το στρατό στη νίκη. Βέβαια εδώ η Πόλις αναγράφει τους ευχαριστηρίους ύμνους της στις καρδιές των πιστών και στα εκκλησιαστικά βιβλία και έτσι τα αφήνει αιώνια παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα.

Αλλά η Εκκλησία δεν ξεχνά ότι οι πολεμικοί κίνδυνοι δεν είναι οι μόνοι κίνδυνοι αυτής της ζωής. Διάφορες θεομηνίες επίσης απειλούν τη ζωή μας αλλά και οι αμαρτίες και οι αμέλειες μας μάς απειλούν διαρκώς. Από τέτοιους παντοίους (παντός είδους) κινδύνους ικετεύει η Πόλις την Παναγία να μας ελευθυερώσει.

-Η τελευταία πρόταση («ἵνα κράζω σοι· Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»), δε σημαίνει ότι σκοπός της βοήθειας της Θεοτόκου είναι να έχει ανθρώπους που θα την υμνούν, αλλά έχει συμπερασματική έννοια (ώστε να σου φωνάζουμε...). Η υμνολόγηση της Παναγίας είναι δικός μας, ανθρώπινος σκοπός, γιατί σημαίνει την συμμετοχή μας στη χαρά της Βασιλείας του Θεού. Νύμφη λέγεται η Παρθένος, γιατί κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο νυμφεύθηκε το Θεό και γιατί με τη χάρη Του συνέλαβε και γέννησε τον Υιό του. Κι ενώ σχετικά με το Θεό υπήρξε Νύμφη, ως άνθρωπος παρέμεινε πάντοτε «Ἀνύμφευτη». Κι εμείς τιμώντας και δοξάζοντας την, υπογραμμίζουμε το δόγμα της Θεοτοκίας και Αειπαρθενίας της.

(Κοντάκιο είναι ένα τροπάριο με δικό του μέλος, που τοποθετείται ως προοίμιο στους ύμνους. Όταν μετά τον 8ο αιώνα οι Κανόνες αντικατέστησαν τους Ύμνους, τα Κοντάκια διατηρήθηκαν στην ακολουθία του Όρθρου πριν από το Συναξάρι και στη Θεία Λειτουργία μετά τη Μικρή Είσοδο.)